Η ομιλία αυτή του φυλακισμένου αγωνιστή Μουμία Αμπού Τζαμάλ διαβάστηκε στον κοινό εορτασμό των 20χρονων του Διεθνούς Κέντρου Δράσης (IAC) και των 85ων γενεθλίων του ιδρυτή του, Ράμσεϊ Κλαρκ, πρώην υπουργού Δικαιοσύνης των ΗΠΑ και μετέπειτα αντι-ιμπεριαλιστή ακτιβιστή.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στις 12 Ιανουαρίου, λίγες μέρες πριν από την επέτειο γέννησης του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που φέτος συνέπεσε με την ορκωμοσία Ομπάμα και πήρε μεγαλύτερη δημοσιότητα.
Φίλοι, αδέρφια, σύντροφοι
Είναι καλό που συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ, καθώς ο παγωμένος άνεμος χτυπά στους τοίχους της εκκλησίας του Ρίβερσαϊντ, για να τιμήσουμε το έργο και το βίο του Ράμσεϊ Κλαρκ και του IAC. Τα 85χρονα του Ράμσεϊ και τα 20 έτη του IAC.
Είναι καλό που συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ, στο Ρίβερσαϊντ, γιατί κι εγώ, εκπλήσσοντας τον εαυτό μου που επαινώ έναν πρώην υπουργό Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, είμαι επίσης μελετητής της Ιστορίας και γνωρίζω πως ο Ράμσεϊ Κλαρκ είναι πολλά περισσότερα από αυτό.
Γιατί ήταν εδώ στο Ρίβερσαϊντ, που ο αιδεσιμότατος Μάρτιν Λούθερ Κινγκ βρέθηκε στην κορυφαία του στιγμή και έκανε τη σπουδαιότερη δημόσια τοποθέτησή του. Γιατί ήταν εδώ, στο Ρίβερσαϊντ, που ο Κινγκ έκανε την πιο μεγαλειώδη και πιο θαρραλέα ομιλία του ενάντια «στα δεινά του καπιταλισμού», τα οποία συνέδεσε με «τα δεινά του μιλιταρισμού και του ρατσισμού».
Ήταν στο Ρίβερσαϊντ που ο Κινγκ κατήγγειλε τη «μαριονέτα» (με τα λόγια του Κινγκ) των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, τον πρόεδρο Νγκο Ντινχ Ντιεμ, ως «έναν από τους πιο μοχθηρούς σύγχρονους δικτάτορες», καθώς και τα «στρατόπεδα συγκέντρωσης» σε όλο το Βιετνάμ.
Ήταν στο Ρίβερσαϊντ που ο Κινγκ είπε πως η Αμερική παίρνει το μέρος «των πλουσίων και των βολεμένων, ενώ δημιουργούμε μια κόλαση για τους φτωχούς».
Ήταν στο Ρίβερσαϊντ που ο Κινγκ είπε πως «ο πόλεμος στο Βιετνάμ δεν είναι παρά ένα σύμπτωμα μιας πολύ βαθύτερης ασθένειας του αμερικανικού πνεύματος…».
Ήταν εδώ που είπε πως «πρέπει να είμαστε με τη σωστή πλευρά της παγκόσμιας επανάστασης».
Ήταν εδώ που τα είπε αυτά, στο Ρίβερσαϊντ, down by the river side… (νέγρικο χορωδιακό).
Και, παρόλο που ένιωσε εξυψωμένος από την ομιλία του, οι φιλελεύθερες ελίτ πέρασαν στην επίθεση. Η Whitney Young, ηγέτης της Urban League, τον καταδίκασε. Οι της Νέας Υόρκης χαρακτήρισαν τις παρατηρήσεις του, «απερίσκεπτες». Η NAACP, Εθνική Ένωση για την Πρόοδο των Έγχρωμων, εξέδωσε απόφαση που έλεγε ότι τα κινήματα για πολιτικά δικαιώματα και τα φιλειρηνικά κινήματα δεν θα πρέπει να συνδέονται. Ο μαύρος αρθρογράφος Κάρλ Ρόουαν, που συνεργαζόταν με τον Λευκό Οίκο, έγραψε ένα άρθρο με σκοπό να «ξεσκεπάσει» τον Κινγκ ως υποχείριο των κομμουνιστών. Και η Ουάσινγκτον Ποστ (επί μακρόν, όργανο της CIA) έγραψε ένα εμετικό editorial που έλεγε πως, κατά ένα μέρος, η ομιλία του Κινγκ ήταν «ανυπόστατη φαντασιοπληξία», και παραπέρα πως ο Κινγκ «έχει πληγώσει βαθιά τους φυσικούς του συμμάχους… και… και ακόμη περισσότερο τον εαυτό του. Πολλοί που τον άκουγαν με σεβασμό δεν θα τον περιβάλλουν ποτέ ξανά με την ίδια εμπιστοσύνη. Κατέστη λιγότερο χρήσιμος στο σκοπό του, στη χώρα και στον λαό του. Κι αυτό είναι μια μεγάλη τραγωδία». (Ουάσινγκτον Ποστ, Πέμπτη 6 Απριλίου 1967).
Και αυτοί ήταν οι φιλελεύθεροι.
Επέτειος του IAC.
Εδώ, από αυτή τη θέση, είναι απολύτως λογικό που ο Κλαρκ έκανε περισσότερα ενάντια στην αδικία από όσα έκανε από τη θέση του υπουργού Δικαιοσύνης.
Γιατί εδώ στο IAC, βρίσκουμε τις ισχυρότερες φωνές ενάντια στα δεινά του ρατσισμού, τα δεινά του μιλιταρισμού και τα δεινά του καπιταλισμού (όπως είπε και ο Κινγκ, εδώ στο Ρίβερσαϊντ).
Όταν εκατομμύρια ανθρώπων βρίσκονταν στους δρόμους, την άνοιξη του 2003, το IAC οργάνωνε πορείες, τύπωνε φυλλάδια, επάνδρωνε (και «γυναίκωνε»!) ιστοσελίδες, οργάνωνε διαμαρτυρίες ενάντια στον επικείμενο πόλεμο στο Ιράκ. Ποιος ήταν με τη δίκαια πλευρά της Ιστορίας; Ο Τζορτζ Μπους;
Ή ο Ράμσεϊ Κλαρκ και το IAC;
Όταν οι βόμβες ετοιμάζονταν για το Αφγανιστάν και ο Λευκός Οίκος ορκιζόταν εκδίκηση, ποιος τολμούσε να διοργανώνει πορείες, προβλέποντας την καταστροφή;
Αμπού Γκράιμπ, Πακιστάν, χτυπήματα με μη επανδρωμένα αεροσκάφη και άγρια ισλαμοφοβία, τροφοδοτούμενα από φόβο και άγνοια. Ποιος εναντιώθηκε σε αυτές τις εξελίξεις, σε κάθε βήμα;
Και καθώς ο καπιταλισμός έστελνε τις θέσεις εργασίας στο εξωτερικό, υποσκάπτοντας την μεσαία τάξη, δημιουργώντας μια δυστοπική κόλαση μέσα στις πόλεις των ΗΠΑ, ποιος καταφέρθηκε ενάντια στην αρπακτική απληστία της Γουόλ Στριτ και το συνακόλουθο φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, και την βιομηχανία θανάτου στις πτέρυγες των θανατοποινιτών;
Ο Ράμσεϊ Κλαρκ και ο οργανισμός που βοήθησε να ιδρυθεί σε δύο μικρά δωμάτια του δικηγορικού του γραφείου, το IAC, πριν 20 χρόνια!
Ο Ράμσεϊ Κλαρκ, ως πρώην υπουργός Δικαιοσύνης των ΗΠΑ: πράγματι, γιος ο ίδιος ενός υπουργού Δικαιοσύνης και δικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ (Τομ Κλαρκ), μπορούσε να έχει πάει σε οποιαδήποτε νομική εταιρία ή να εξασφάλιζε αργομισθία σε κάποια δεξαμενή σκέψης φτιάχνοντας το κομπόδεμά του. Μπορούσε να έχει κερδίσει εκατομμύρια.
Το ότι ανέλαβε μερικές από τις δυσκολότερες υποθέσεις του έθνους και το ότι πολέμησε με το IAC σε μερικές από τις σκληρότερες μάχες ενάντια στην πανίσχυρη αυτοκρατορία, λέει πολλά, και είναι φόρος τιμής.
Μια τελευταία σκέψη. Αν ο Κινγκ ήταν ζωντανός σήμερα, θα ήταν ένα χρόνο νεότερος του Ράμσεϊ, 84 ετών.
Αλλά πού θα βρισκόταν;
Σε έναν τεράστιο καθεδρικό ναό πολλών εκατομμυρίων στην Ατλάντα ή στο μέρος που θα μπορούσε να πει την εγκάρδια αλήθεια του, εκεί που το πνεύμα του και η πολιτική του συγχωνεύονταν σε ένα;
Θα βρισκόταν με το λαό, με τον Ράμσεϊ Κλαρκ, με το IAC, θα ήταν με όλους εμάς μαζί: στο Ρίβερσαϊντ!
