Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Στο περασμένο άρθρο μας αναφερθήκαμε στην ουσιαστική διαγραφή του όρου «σοσιαλισμός» μέσα στις συνθήκες λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν κόμματα που φέρουν αυτόν τον τίτλο, οι δυνάστες των Βρυξελλών προχωρούν στα προγράμματά τους, γνωρίζοντας ότι αντιδράσεις από «Αριστερά» δεν υφίστανται. Όσα ευρωπαϊκά κόμματα φέρουν τον ψευδεπίγραφο αυτόν τίτλο μοιάζουν με το… μουσείο κέρινων ομοιωμάτων της Μαντάμ Τισώ! Χρειάζεται επομένως μια πληρέστερη ανάλυση για τη «νάρκωση» του σοσιαλιστικού χώρου, που άφησε το πεδίο ελεύθερο στον αιμοσταγή καπιταλισμό. Η στυγνή κεφαλαιοκρατία χρειάστηκε δύο στάδια για να κυριαρχήσει ανεξέλεγκτη: α) Την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των ανατολικών της δορυφόρων και β) την παγίδευση και αχρήστευση της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς μέσα στο γκέτο των Βρυξελλών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο καπιταλισμός εμφανίζεται στην οικουμένη να διακηρύσσει με έπαρση ότι: «Ο σοσιαλισμός πέθανε, ζήτω ο ευρωπαϊσμός…»!
ΚΙ «ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ» τη «χρεοκοπία» της αριστερής ιδεολογίας, με την υποταγή και τη νομιμοφροσύνη της προς τους διεθνείς τραπεζίτες. Βέβαια, η Ρόζα Λούξεμπουργκ εγκαίρως είχε κάνει τη θλιβερή διαπίστωση ότι «ο δρόμος του σοσιαλισμού είναι στρωμένος με ήττες». Αλλά, και ηττημένος ο σοσιαλισμός, δεν έλειψε ποτέ από τις επάλξεις. Αυτό ακριβώς φοβόταν ο καπιταλισμός. Γι’ αυτό μηχανεύτηκε τη μεγάλη παγίδα της αχρήστευσης διαχρονικού αντιπάλου, μέσα στο ευρωπαϊκό γκέτο. Και καθώς ο μαρξισμός έχει πάρει τραγικές αποχρώσεις, στο όριο μεταξύ ελπίδας του χθες και απελπισίας του σήμερα, οι Βρυξέλλες διατυμπανίζουν με κάθε είδους προπαγάνδα ότι η Αριστερά «τελείωσε»! Αλήθεια, τελείωσε; Η ελπίδα ζει στους δρόμους του Παρισιού με τα «κίτρινα γιλέκα» και με τις εξεγέρσεις σε άλλες πρωτεύουσες. Κάνουν πράξη το κάλεσμα του μέλους της Κομμούνας Ζιλ Βαλές: «Να ριχτεί ξανά ο λαός στους δρόμους…». Μπορεί τα «βαλσαμωμένα» κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά ευρωπαϊκά κόμματα να μένουν στο μουσείο της Ιστορίας, αλλά οι μάζες ξεπέρασαν τις ταμπέλες, κράτησαν τα ιδεώδη και δίνουν δυναμικό «παρών» έτοιμες για ανοικτή σύγκρουση. Αυτή η φλόγα της εξέγερσης μαγνητίζει και πάλι τη νεολαία και όχι μόνο. Το μεγάλο πολιτικό ρεύμα του σοσιαλισμού, που υπήρξε αποφασιστικό στο παρελθόν για τις τύχες του κόσμου, θα φυσήξει ξανά για να ανασάνουν της Γης οι καταφρονεμένοι.
Αλήθεια όμως… τι συνέβη στη διαδρομή του χρόνου και σαρώθηκε η μοναδική ελπίδα των εργαζομένων; Η ιδεολογία του προλεταριάτου πέρασε από πολλές φάσεις, ενώ ανησυχίες είχαν αρχίσει να εκδηλώνονται από το 1960. Και τότε γινόταν λόγος για «κρίση του σοσιαλισμού», αλλά το σημερινό κατάντημα κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί. Το 1960, πολιτικοί και ιστορικοί μελετητές εκείνου του ιδεολογικού χώρου διατύπωναν το ερώτημα: «Πρέπει να γίνεται λόγος για κρίση του δημοκρατικού σοσιαλισμού, για αναπροσαρμογή του ή για αναζήτηση καλύτερου δρόμου προς πραγματοποίηση των σκοπών του;» Άλλοι μιλούσαν για «αναθεώρηση» των σκοπών αυτών. Ο προβληματισμός εστιαζόταν στο γεγονός ότι η εξέλιξη του σοσιαλισμού δεν υπήρξε ομοιόμορφη. Σε μερικές χώρες, όπως π.χ. στην Αγγλία, δεν σχηματίσθηκε ποτέ Λαϊκό Μέτωπο. Σε άλλες, όπως την Ιταλία, η ενότητα διατηρήθηκε και μετά το 1947. Το βέβαιον ήταν ότι είχε διαπιστωθεί μια ανησυχία στις τάξεις των σοσιαλιστικών κομμάτων, που η μεταπελευθερωτική εξέλιξη είχε οξύνει. Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός δεχόταν κριτική από δύο πλευρές: από την πλευρά του καπιταλισμού και από την άλλη, του κομμουνισμού. Ο ψυχρός πόλεμος έβαλε σε μεγάλη δοκιμασία τα σοσιαλιστικά κόμματα, διότι ήταν υποχρεωμένα να διατηρήσουν τον αντικαπιταλισμό τους, αλλά και την αντίθεσή τους προς την επιβολή κομμουνιστικού καθεστώτος. Πριν από τον πόλεμο τούτο ήταν πολύ εύκολο, διότι η ΕΣΣΔ ήταν περιχαρακωμένη στα σύνορά της και το θέμα του καθεστώτος έμενε εσωτερικό ζήτημα. Μετά τον πόλεμο, την επιτυχία της κινέζικης επαναστάσεως και την επικράτηση του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη, η ΕΣΣΔ έγινε μια μεγάλη παγκόσμια δύναμη. Εθνικά και διεθνή κριτήρια ήλθαν να επιδράσουν επάνω στην πολιτική των σοσιαλιστικών κομμάτων.
Να χτυπήσουμε το κεφάλαιο εκεί που το πονάει: Στην απολυταρχία των τραπεζιτών. Στην Ελλάδα έχουμε ανάγκη από τη γένεση μιας καινούργιας Αριστεράς, μακριά από τα υπάρχοντα κάλπικα σχήματα
ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ που δυσκόλευε την πολιτική των σοσιαλιστικών κομμάτων ήταν η «δίψα του δολαρίου» που επικράτησε στην Ευρώπη, γύρω στα 1947. Πολλοί έλεγαν όταν εφόσον η αντιμετώπιση της ανασυγκρότησης και παραπέρα πορείας της οικονομίας των χωρών της Δυτικής Ευρώπης δεν μπορούσε να γίνει με επαναστατική μεταβολή του οικονομικού καθεστώτος, η αμερικανική «βοήθεια» ήταν χρήσιμη. Η βοήθεια όμως αυτή, δόθηκε σαν ένεση στον ιθαγενή καπιταλισμό και όχι σαν ενίσχυση της σοσιαλιστικής προσπάθειας. Το σχέδιο Μάρσαλ, ενίσχυσε την οικονομία των δυτικοευρωπαϊκών χωρών, αλλά έβλαψε τον σοσιαλισμό. Στην Ιταλία διέσπασε την τριμερή κυβέρνηση σοσιαλιστών-κομμουνιστών και χριστιανοδημοκρατών. Έδωσε ζωή στη Δεξιά, ενώ υποχρέωσε τους σοσιαλιστές σε συμβιβασμούς που ελάττωσαν την επιρροή τους.
Στην Ελλάδα την ίδια εποχή ο σοσιαλισμός αγκομαχούσε. Υπήρξαν διακεκριμένες προσωπικότητες του χώρου, αλλά οι σοσιαλιστές είχαν μικρή δύναμη πιεσμένοι ανάμεσα στο κέντρο και τον κομμουνισμό. Αναγκάσθηκαν να θέσουν ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο βασιζόμενο σε ένα είδος ελληνικού εργατισμού που θα επεδίωκε να εκφράσει την αντίθεση στην οικονομική ολιγαρχία. Μετά το 1974 είχαμε πλήρη παραμόρφωση ιδεών. Ο «σοσιαλισμός» διαστρεβλώθηκε σε «Ανδρεϊσμό», με χειρότερη αλλοίωση στη συνέχεια. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ απεδείχθη υποκατάστατο του καπιταλισμού.
Άλλη παγίδα που στήθηκε για την Αριστερά ήταν ο «αναθεωρητισμός» που εκδηλώθηκε στα προγράμματα σοσιαλιστικών κομμάτων, όπως της Αυστρίας και της Γερμανίας. Αυτό το «ρεύμα» οδήγησε πολύ μακριά τις σοσιαλιστικές κατευθύνσεις. Αντιστάθηκαν στις πιέσεις, η αριστερή πλευρά του βρετανικού Εργατικού Κόμματος και οι Γάλλοι με την ίδρυση του Αυτόνομου Σοσιαλιστικού Κόμματος. Η ανατροπή στην ΕΣΣΔ και η έντεχνη παγίδα της Κοινής Αγοράς, παραπλάνησε πολλούς αριστερούς στον ευρωπαϊκό χώρο. Έτσι άρχισε ο μεγάλος κατήφορος. Η δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με χρησιμοποίηση «κέρινων αριστερών ομοιωμάτων» στους κόλπους της, έδωσε τη χαριστική βολή στους λαούς που υποφέρουν. «Νενέκοι» της Αριστεράς που συμβιβάστηκαν χάριν της εξουσίας.
ΠΕΡΑΝ ΟΜΩΣ από τις διαπιστώσεις, οι μάζες αναζητούν λύσεις. Απαιτούν την αφύπνιση των ναρκωμένων. Να θυμίσουμε ότι ολόκληρο το διάστημα, από το 1920 έως το 1936, είχαμε οξείες διαμάχες μεταξύ σοσιαλιστών και κομμουνιστών. Χρειάσθηκε η άνοδος του φασισμού, ο Ισπανικός Εμφύλιος και η απειλή του φασισμού στη Γαλλία για να ενωθούν στο Λαϊκό Μέτωπο. Η φασιστική άνοδος στη Γαλλία, με καπιταλιστική μορφή, ξανάρθε με τον Μακρόν. Σήμερα, περισσότερο ίσως από παλιά, είναι αναγκαίο ένα καινούργιο Λαϊκό Μέτωπο που θα συγκρουστεί ανοικτά και ασυμβίβαστα με τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό των τραπεζιτών. Στόχος πρέπει να είναι η διάσπαση της γερμανοΕυρωπαϊκής Ένωσης και η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα. Να χτυπήσουμε το κεφάλαιο εκεί που το πονάει: Στην απολυταρχία των τραπεζιτών. Στην Ελλάδα έχουμε ανάγκη από τη γένεση μιας καινούργιας Αριστεράς, μακριά από τα υπάρχοντα κάλπικα σχήματα. Αυτοί που μιλάνε τώρα με εντυπωσιακές πομφόλυγες εν όψει εκλογών, δεν λένε λέξη για τον πυρήνα της κακοδαιμονίας μας, δηλαδή την Ευρωπαϊκή Ένωση του καπιταλισμού. Εμφανίζουν τις εκλογές σαν τυχερό παιχνίδι…
Οι επιπτώσεις θα είναι μεγάλες. Αλλά, όπως έλεγε ο Λεόν Μπλουμ: «Η πολιτική δεν είναι τυχερό παιχνίδι. Μπορεί στην πολιτική να μην αμείβονται όλες οι αρετές. Αλλά όλα τα λάθη πληρώνονται…»
