Για όσους έχουν παρακολουθήσει κι από παλιότερα την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, η ειδησεογραφία για το κόμμα είναι βαρετή, συχνά και κάπως καταθλιπτική… Πολλά μοιάζουν με «ντεζαβού», αλλά σε ένα κλίμα αρκετά πιο παρακμιακό και προβλέψιμο, μάλλον από κάθε άλλη φορά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν διευρύνεται, ψάχνει τρόπους να ενσωματώσει τους προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ αλλά και άλλους χώρους (μαθαίνουμε ότι οι μεταγραφέντες από τους ΑΝΕΛ, για παράδειγμα, θα φτιάξουν νέα τάση και τη συνάντησή τους θα χαιρετίσει και ο Αλ. Τσίπρας) και προετοιμάζεται για ένα συνέδριο τον Μάιο. Και βέβαια, οι «53» εκφράζουν τις διαφωνίες τους για τις διαδικασίες και παλεύουν να σώσουν την «αριστερή ψυχή» του κόμματος… Προσφάτως μάλιστα έχει λανσαριστεί και το σύνθημα πως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνεχίσει στον «δρόμο της Αριστεράς» (!), κάτι τέτοιο διαβάσαμε σε πρόσφατη εκδήλωση της εφημερίδας Εποχή, αλλά και στην ανακοίνωση 51 μελών του ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης που καταγγέλλουν μέχρι και ως «πραξικοπηματικές» τις πρόσφατες αποφάσεις. Αυτά, βέβαια, τα έχει η «κουζίνα του κόμματος», όπως έλεγε κάποτε ο Αλ. Τσίπρας, και με τα κατάλληλα ανακατέματα κάπως θα δέσει το πράγμα. Ουσιαστικότερα θα ήταν μάλλον τρία άλλα συμπεράσματα.
Το πρώτο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εισπράττει κι εκείνος το γενικό κλίμα απαξίωσης για το σημερινό πολιτικό σκηνικό. Οι διακηρύξεις του, οι αντιπολιτευτικές του κορώνες, οι τακτικές του, δεν κάνουν σχεδόν κανένα «γκελ», όπως λένε κι οι επικοινωνιολόγοι, στην κοινωνία. Δεν πείθει ο πολιτικός του λόγος, όταν για παράδειγμα δεν ψηφίζει τη συμφωνία με τις ΗΠΑ, την ίδια στιγμή που διεκδικεί ο ίδιος την πατρότητά της. Ή όταν κατηγορεί για διαπλοκή με τους βαρόνους όταν όλοι γνωρίζουν τις γέφυρες που έχτισε και τα «κονέ» που έκανε όταν κυβερνούσε. Τα παραδείγματα είναι απλώς ενδεικτικά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε μικροκομματική βαβούρα υπέρ του Παυλόπουλου, η δουλειά όμως είχε ήδη στηθεί με συμμετοχή Βενιζέλου και Σημιτικών που είναι παντού. Το σκηνικό ρευστοποιείται και όλοι προετοιμάζονται για «άλλα κόλπα», πιο σύνθετα από έναν αναιμικό διπολισμό…
Το «βάλτωμα» έχει να κάνει και με την ενεργοποίηση κι άλλων διεργασιών, όπως φάνηκε και με την επιλογή Σακελλαροπούλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε μικροκομματική βαβούρα υπέρ του Παυλόπουλου, ελπίζοντας να προξενήσει κάποιο μπελά στη Ν.Δ. Η δουλειά όμως είχε ήδη στηθεί με συμμετοχή Βενιζέλου και Σημιτικών που είναι παντού (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, Ν.Δ.). Το σκηνικό ρευστοποιείται και όλοι προετοιμάζονται για «άλλα κόλπα», πιο σύνθετα από έναν αναιμικό διπολισμό.
Δεύτερον, τα περί κόμματος, μελών και διαδικασιών είναι πλέον μόνο για πολύ αφελείς ή όσους ψάχνουν για κάποιο άλλοθι. Εδώ και καιρό διαμορφώνεται ένας οργανισμός στα πρότυπα περισσότερο του ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, παρά κάποιου φαντασιακού αριστερού κόμματος. Ο ίδιος ο Τσίπρας θα παίζει έναν ειδικό ρόλο δρώντας ουσιαστικά ανεξέλεγκτος και συγκροτώντας γύρω του μια «παράταξη» που δεν θα θυμίζει ιδιαίτερα ούτε καν το πρόσφατο στάτους. Ας πούμε κάτι σαν μια καρικατούρα των «Δημοκρατικών» των ΗΠΑ με έναν αδιαφιλονίκητο President. Όσοι ψάχνουν τον… δρόμο της Αριστεράς στο μόρφωμα που ετοιμάζεται, θα έχουν δύσκολο έργο. Αξίζει μόνο να σημειωθεί ότι ήδη φτιάχτηκε μια «Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης» με το πολιτικό της συμβούλιο, μάλλον προς αντικατάσταση των δύο αντίστοιχων οργάνων.
Τρίτον, το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ, όπως θα λέγεται και όπως διαμορφωθεί, θα έχει μια συγκεκριμένη στάση στα κρίσιμα εθνικά και γεωπολιτικά θέματα. Αυτό έχει καθοριστική σημασία, και θα αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη. Κάτω από μια απόχρωση δικαιωμάτων, ευαισθησιών και ενός ορισμένου πολιτικού λόγου ή ιστορικών-ιδεολογικών αναφορών, εκείνο που θα αναδεικνύεται θα είναι μια πολιτική ευθυγραμμισμένη με εκείνη του σημαντικότερου μέρους της εγχώριας πολιτικής και οικονομικής ελίτ (αν μπορεί να ονομαστεί έτσι) για τα κρίσιμα θέματα. Στο έδαφος αυτό, θα εκτυλιχτούν πολιτικές συναίνεσης. Σίγουρα και στο επίπεδο της «δημοκρατικής παράταξης» (ο Τσίπρας στην τελευταία συνέντευξή του έκανε ανοιχτά λόγο πάλι για συγκυβέρνηση με το ΚΙΝΑΛ μετά από εκλογές απλής αναλογικής). Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Η πρόσφατη ψηφοφορία για ΠτΔ δείχνει το εύρος μιας ουσιαστικότερης συναίνεσης. Το κακό είναι ότι αυτή προχωρά στη βάση μιας πολιτικής πραγματικού ξεπουλήματος της χώρας.
