Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Η Αριστερά στην εποχή μας, έχει χάσει τον δρόμο της. Γι’ αυτό κι απογοήτευσε τις μάζες που υποφέρουν. Δεν είναι πια σε θέση να κατέχει τον ρόλο του οδηγητή. Ο συγκεκριμένος αυτός ιδεολογικός χώρος, έχει την ιστορία του. Στάθηκε μέσα στο πέρασμα του χρόνου, η ελπίδα των καταπιεζόμενων. Μπορεί μέσα στους αιώνες να έγιναν λάθη, και να είδαμε τραγικές παραμορφώσεις του σοσιαλισμού. Αλλά οι συνεπείς δυνάμεις που μπήκαν μπροστά σ’ όλες τις κρίσιμες φάσεις μέσα στις καταιγίδες, δεν έπαψαν να αποτελούν το φόβητρο του απάνθρωπου καπιταλισμού. Γεγονός είναι ότι ο καπιταλισμός απέδειξε ότι γνωρίζει να ελίσσεται, και τώρα πέρασε στην αντεπίθεση.
ΈΔΕΙΞΕ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΦΡΙΚΙΑΣΤΙΚΟ του πρόσωπο μέσα από τα κέντρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου δεσπόζουσα δύναμη είναι η Γερμανία με το Δ’ Ράιχ. Στην κορύφωση όμως της απολυταρχίας του «ευρωπαϊσμού», η Αριστερά ουσιαστικά είναι απούσα. Το γιατί είναι θέμα μεγάλης ιστορικής έρευνας. Κάποτε, σ’ όλες τις ταραγμένες περιόδους, η Αριστερά ήταν ο σημαιοφόρος των λαϊκών κινημάτων, επειδή είχε πίσω της «της γης του κολασμένους». «Ώρα υψηλή της ανθρωπότητας, που οι μέρες σου παίρνουνε τη δύναμη των Αιώνων…», έγραφε σ’ έναν στίχο του ο μεγάλος ηθοποιός (παλιός αγωνιστής της Αριστεράς) Τζαβαλάς Καρούσος. Αλλά, η Αριστερά τότε διέθετε ηγέτες και προγράμματα. Δεν αοριστολογούσε, και πλήρωνε –ακριβά πολλές φορές– το τίμημα των αγώνων της. Τότε, που διεθνώς αλλά και στον ελληνικό χώρο, Κομμουνιστές και σοσιαλιστές είχαν φτερά, μπορούσαν να προσφέρουν την ελπίδα. Γι’ αυτό έγραφε ο Παλαμάς «Πιο δυνατά από τα σπαθιά τα χέρια τα δικά μας, που μ’ όλο τ’ αλυσόδεμα, σκάφτουν κι η γης πλουτεί…». Μετά την Μεταπολίτευση όμως, σιγά-σιγά, όλα άρχισαν ν’ αλλάζουν, και η ανησυχία φώλιαζε στις ψυχές μας. Κάπου, ο δρόμος χάθηκε. Οι νεότεροι δεν παραδειγματίσθηκαν από τις παλιές υγιείς δυνάμεις. Άκρατες φιλοδοξίες, καιροσκοπισμοί και τυχοδιωκτισμοί, έριξαν πίσω το κίνημα. Άνθρωποι μικροί, που χρησιμοποίησαν την ιδεολογία σαν μόδα, μόνο για ν’ ανέβουν σε αξιώματα και να πλουτίσουν, θεώρησαν ότι το παν είναι η εξουσία, έναντι οιουδήποτε ανταλλάγματος. Δεν πίστεψαν ποτέ στον σοσιαλισμό, αλλά στον οπορτουνισμό. Διά τους μη γνωρίζοντες την κομμουνιστική ορολογία να διευκρινίσουμε ότι «οπορτουνισμός» γενικά σημαίνει τον καιροσκοπισμό, την πολιτική συμβιβασμού και προσαρμογής στις περιστάσεις. Σημαίνει ακόμα, το πέρασμα σε διάφορες μορφές της αστικής κοσμοθεωρίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, μασκαρεμένος με ένα… «αριστερό ντόμινο», ικανοποιεί τα συμφέροντα των ξένων, και μόνο προεκλογικά θυμήθηκε να κάνει «παροχές» στους εργαζόμενους, θυμίζοντας τον «Μαυρογιαλούρο». Ο Τσίπρας απεδείχθη ολέθριος στα εθνικά θέματα. Υιοθέτησε όλα τα λάθη του ΚΚΕ του 1924 και 1949 με το «Μακεδονικό», και παρέδωσε τα κλειδιά της οικονομίας στη δικαιοδοσία του άκρατου καπιταλισμού, που πίνει το αίμα των πολιτών
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε κάτι χειρότερο: Πέρασε στην κοσμοθεωρία και στην αντιλαϊκή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Υπηρετεί τα σχέδια των διεθνών τραπεζιτών. Ο Γάλλος κομμουνιστής ηγέτης Ρομπέρ Υ., διάδοχος του Μαρσαί (ίσως ο τελευταίος της αριστερής παράδοσης) έλεγε: «Για μένα ο κομμουνισμός, συμμετέχει σε μια αντίληψη εξέλιξης και δράσης, όπως την είδε ο Μπαλζάκ, ιδρυτής του κομμουνισμού τον 19ο αιώνα. Ανταποκρίνεται σε μια θέληση ανθρώπινης χειραφέτησης. Πρέπει να δείξουμε, ότι το μέλλον δεν είναι ο καπιταλισμός…». Κι ήταν αυτός, που από την αρχή ζήτησε να γίνει δημοψήφισμα για το «ευρώ», επειδή έβλεπε τι κρυβόταν κάτω από κοινό νόμισμα. Μετά απ’ αυτόν, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Γαλλίας βούλιαξε. Συρρικνώθηκε σε απίστευτο βαθμό. Ο μεγάλος του Ιταλικού Κομμουνισμού, ο Παλμίρο Τολιάτι, στις 26 Μαρτίου του 1953, όταν οι σύντροφοί του πήγαν να τον χαιρετίσουν με την ευκαιρία των εξήντα χρόνων του, τους είπε μεταξύ άλλων: «Είναι βέβαιο, ότι σαράντα χρόνια αγώνων σαν κι αυτά που έζησα, είναι μια μεγάλη περίοδος. Και πολλά έχουν γίνει σ’ αυτά τα 40 χρόνια από μένα και από άλλους συντρόφους μέσα στο κόμμα. Όμως, θα ήθελα να σας προφυλάξω από ένα λάθος: Δεν θα έπρεπε να νομίσετε ότι εκείνο που κατορθώνει κανείς να κάνει, εξαρτάται από την προσωπική του αξία. Εγώ δεν τα κατάφερνα να κάνω ό,τι έκανα στη ζωή μου, αν δεν είχαν τρεις τύχες…». Η πρώτη τύχη του Τολιάτι –όπως εδήλωσε ο ίδιος¦ ήταν ότι συνάντησε από την αρχή της νιότης του, τον Αντόνιο Γκράμσι, που τον καθοδήγησε και του έδειξε τον δρόμο. Η δεύτερη τύχη του, ήταν ότι μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο μαζί με τον Γκράμσι, πάλεψαν στο Τουρίνο, όπου υπήρχε το πιο προχωρημένο κομμάτι της ιταλικής εργατικής τάξης. Και η τρίτη τύχη του, ήταν ότι βρέθηκε στο κέντρο μιας δουλειάς, διεθνούς σημασίας, που έγινε ανάμεσα στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και στο ξέσπασμα του δευτέρου. Σ’ αυτό το διάστημα, με την ηγεσία του Τολιάτι, το ιταλικού Κ.Κ. κατόρθωσε να καθοδηγήσει την εργατική τάξη σε σωστό αγώνα, κάτω από τον καπιταλιστικό ζυγό.
ΣΗΜΕΡΑ, ΛΟΙΠΟΝ, απουσιάζουν αυτοί που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν και να καθοδηγήσουν τους πολίτες σε αγώνες, δεδομένου ότι βιώνουμε ένα πρωτόγνωρο «παγκόσμιο πόλεμο» συγκεκαλυμμένου φασισμού με Ευρωπαϊκή Ένωση. Κι αυτός ο «πόλεμος» –οικονομικός τώρα– έχει επίσης εκατομμύρια θύματα μέσα στις ευρωπαϊκές χώρες, φυσικά και στην Ελλάδα. Αλλά η εργατική τάξη, δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Μάλιστα επεκτάθηκε, διότι και η μεσαία τάξη, που τόσο άγρια χτυπήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ –κατ’ εντολή των ξένων πατρώνων– είναι κι αυτή «εργατική». Κατά την Απελευθέρωση στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην Ιταλία κομμουνιστές και σοσιαλιστές βρέθηκαν μαζί να καθοδηγούν όλο το εθνικό κίνημα. Η «Αριστερά» έχασε το παιχνίδι, από τη στιγμή που φάνηκε ανίκανη να χειραφετήσει τώρα ένα λαϊκό κίνημα απέναντι στην παγκοσμιοποίηση και στην επέλαση του μεγάλου Κεφαλαίου. Και κάποιος θα έπρεπε να διδάξει στον Τσίπρα, ότι δεν νοείται «αριστερός» που να βάζει τα συμφέροντα των ξένων τραπεζιτών πάνω από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Στα 1958, ο Πρόεδρος της ΕΔΑ, ο αείμνηστος Γιάννης Πασαλίδης, είχε τονίσει στη Βουλή: «Κανείς εις αυτήν την χώραν δεν επεζήτησε ποτέ να υπερβεί η κοινωνική πολιτική τα όρια αντοχής της οικονομίας. Αλλά μέσα σ’ αυτά τα όρια είναι δυνατή η άμεσος ικανοποίησις του Λαού υπό τον όρον ότι δεν θα ασκείται πολιτική εξυπηρέτησης των ξένων συμφερόντων και της οικονομικής ολιγαρχίας…». Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, μασκαρεμένος με ένα… «αριστερό ντόμινο», ικανοποιεί τα συμφέροντα των ξένων, και μόνο προεκλογικά θυμήθηκε να κάνει «παροχές» στους εργαζόμενους, θυμίζοντας τον «Μαυρογιαλούρο». Ο Τσίπρας απεδείχθη ολέθριος στα εθνικά θέματα. Υιοθέτησε όλα τα λάθη του ΚΚΕ του 1924 και 1949 με το «Μακεδονικό», και παρέδωσε τα κλειδιά της οικονομίας στη δικαιοδοσία του άκρατου καπιταλισμού, που πίνει το αίμα των πολιτών. Αλλά, από τη στιγμή που η Αριστερά δεν μπορεί να διαδραματίσει ρόλο οδηγού των μαζών, τις εκλογές θα κερδίζει η Νέα Δημοκρατία. Θα παριστάνει με άνεση τον «υπερασπιστή των λαϊκών συμφερόντων»! Διότι ο Τσίπρας αυτό επέτυχε: Να ανοίξει τον δρόμο στον Μητσοτάκη! Αναπολώ με νοσταλγία, τα χρόνια που άνθρωποι ηγήθηκαν εξεγέρσεων, πρόσωπα έγιναν σύμβολα, επαναστάσεις ανέδειξαν κινήματα, και άλλαξαν το πολιτικό τοπίο.
Τότε, που ακόμα και η μουσική είχε γίνει σύμβολο ενότητας, στοιχείο που εχαρακτήριζε την κοινωνικοπολιτική ζωή, κι έδινε το βροντερό «παρών» στους λαϊκούς αγώνες. Το «Αβάντι πόπολο», η «Λίμνη του Λαμαρτίνου», το «La Carmagnole de 1869» ηχούσαν στους αιθέρες. Κι όλοι διάβαζαν τα ποιήματα του Βίκτορα Ουγκό, που το 1870 είχε πάρει το μέρος των Κομμουνάρων, έστω χωρίς να ασπάζεται όλη τους τη δράση.
Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ πολύ σοβαρή υπόθεση. Για να επιτύχει, χρειάζεται μορφές ηγετικές που να μπορούν να δίνουν το παράδειγμα αγωνιστικότητας, και να εμπνέουν. Πρέπει να δίνει λύσεις και προγράμματα. Όχι κούφια λόγια. Ο σοσιαλισμός, δεν μπορεί να είναι ούτε μόδα που παρασέρνει χωρίς πεποίθηση, ούτε μάσκα για να κρύβει την Αντίδραση. Κάποιοι τυχοδιώκτες θέλησαν να παίξουν μαζί του, και να ξεγελάσουν τους ψηφοφόρους χρησιμοποιώντας την ταμπέλα του. Θα το μετανιώσουν πικρά. Εξαιτίας τους η Αριστερά έχασε τον δρόμο της. Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό σκηνικό, θα ήθελα να δώσω μια νότα κάποιας αισιοδοξίας στους αναγνώστες. Δεν έχω τίποτε άλλο, από τα λόγια του αξέχαστου φίλου μου, του Τάσου Βουρνά, που στη δύση της ζωής του εξέφραζε την πεποίθηση ότι: «Ο σοσιαλισμός, είτε έτσι είτε αλλιώς, θα ισορροπήσει στο άμεσο μέλλον, και θα δημιουργήσει τον δικό του περιβάλλοντα χώρο…».
