Σε σκηνοθεσία του Αλέξη Τσάφα.
Αν δεν υπήρχε η Σεζάρια Έβορα, η ξυπόλητη «ντίβα», όπως την ονόμασαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το μακρινό Πράσινο Ακρωτήρι (Cabo Verde), η πατρίδα της τουτέστιν, θα ήταν μια άγνωστη λέξη στα μέρη μας. Κι όμως, αυτό το νησιωτικό σύμπλεγμα, που αποτελείται από 10 μεγάλα και μικρότερα ηφαιστειογενή νησιά, με το τροπικό κλίμα και τη γόνιμη θάλασσα, δεν ξεχωρίζει μόνο για το μουσικό ιδίωμα της τρυφερής μελαγχολίας, που μας κοινώνησε με τη φωνή της η Σ. Έβορα.
Όποιος δει την ταινία του Αλέξη Τσάφα, Μιντέλο – Πίσω από τον ορίζοντα, που τούτες τις μέρες προβάλλεται στον κινηματογράφο «Μικρόκοσμος», θα αντιληφθεί ότι ο φτωχός αυτός τόπος κι ο λαός που τον κατοικεί, αποτελεί ενός είδους «σχολείο» στην πολιτισμική κατάθλιψη του καταναλωτισμού. Οι άνθρωποι του Κάπο Βέρντε ξεχωρίζουν για την κοινωνική τους οργάνωση, για την ανάμεταξύ τους αλληλεγγύη, για τη βαθιά αίσθηση αξιοπρέπειας και χαράς στην αντιμετώπιση της ζωής. Αυτή την αίσθηση αξιοπρέπειας καταγράφει το ντοκιμαντέρ του Αλέξη Τσάφα, παρουσιάζοντας –χωρίς τεχνικά φτιασίδια– την καθημερινή ζωή της πόλης Μιντέλο, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από την πολιτισμική ιδιαιτερότητα και από τις δυσκολίες της ζωής.
Ο σκηνοθέτης επιλέγει το δύσκολο δρόμο της παρουσίασης της διαδρομής του τόπου μέσα στο χρόνο, χωρίς αφήγηση και συνεντεύξεις ενώ, παράλληλα, ο φακός του κινείται ανάμεσα στο ιστορικό κέντρο και τις φαβέλες, στα θέατρα και τις φάμπρικες, στα γήπεδα και τα σούπερ μάρκετ, ακολουθεί τους ψαράδες και τους ναυτικούς, καταγράφει απλές καθημερινές στιγμές της ζωής των κατοίκων αλλά και τα σημαντικότερα ετήσια πολιτιστικά δρώμενα με την πλατιά λαϊκή συμμετοχή. Γοητευμένος από την ευγένεια, από την καλή τους διάθεση, σκύβει πάνω στους απλούς ανθρώπους με ευαισθησία, προσοχή και σεβασμό στις αξίες, το ήθος και τα ήθη τους.
Ο Αλέξης Τσάφας γεννήθηκε στη Αθήνα το 1956. Σπούδασε κινηματογράφο και φωτογραφία.
Τα τελευταία οκτώ χρόνια ζει και εργάζεται ως σκηνοθέτης στο Πράσινο Ακρωτήριο, όπου έχει σκηνοθετήσει δύο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ και τώρα βρίσκεται στο στάδιο της ολοκλήρωσης μιας ταινίας μυθοπλασίας.
Στο επόμενο φύλλο του Δρόμου θα δημοσιεύσουμε συνέντευξή του με αφορμή την προβολή του προαναφερθέντος ντοκιμαντέρ.
«Αν δεν ήμουν ποιητής θα ήθελα να ήμουν ζωγράφος», έλεγε ο Μίλτος Σαχτούρης, «κι όμως σχεδιάζεις ένα ποίημα, ή γράφεις μια ζωγραφική…», ανταπαντούσε απ’ τη μεριά του ο Αλέξης Ακριθάκης. Απόντες και οι δυο τους σήμερα, «νόμιμος» κατά συνέπεια ο δημιουργικός διάλογος ανάμεσα στη ποίηση του πρώτου και στη ζωγραφική του δεύτερου. Η ιδέα αυτού του διαλόγου υλοποιείται σε μια πρωτότυπη έκθεση που θα εγκαινιαστεί στο Ιστορικό Μουσείο της Υδρας στις 18 Ιουνίου υπό τον τίτλο: «Ακριθάκης-Σαχτούρης, ποιος είναι ο τρελός λαγός», με την επιμέλεια της ιστορικού τέχνης Μαρίας Κοτζαμάνη. Μέσα από την υποβόσκουσα ειρωνεία, το σαρκασμό και την τραγικότητα που διέπουν το έργο των δύο δημιουργών, η έκθεση θα επιχειρήσει να συμβάλλει σε μια διεύρυνση των εκφραστικών δυνατοτήτων εικόνας και λόγου.
