Με ωμή νομοθετική βία οι εντολές της τρόικας υπέρτατος νόμος. Του Γιάννη Θεωνά.
Όλα μπορεί να τα κάνει πλέον η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι «ορκισμένοι» στο περιβόητο «μνημόνιο» υπουργοί της.
Με προκλητικό και έντονα ιταμό τρόπο, που προσβάλλει βάναυσα και το τελευταίο ίχνος κοινοβουλευτικής τάξης και κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ο κύριος Λοβέρδος, ως ορκισμένος «πολέμαρχος», εξαγγέλλει την κατάργηση όρων συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αλλά και διαιτητικών αποφάσεων, που δίνουν μερικά ψίχουλα αυξήσεων της τάξης του 1,5% ή του 1,5 + 1,5% και μάλιστα στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
Αναγορεύεται, έτσι, το περίφημο «μνημόνιο», το πρόσταγμα αυτό της τρόικας Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ, σε υπέρτατο νόμο του κράτους, αλλά και σε υπέρτατη «αξία» για τη… σοσιαλιστική μας πατρίδα.
Είναι, βέβαια, γεγονός ότι με τον νόμο που ψηφίστηκε από την κυβερνητική πλειοψηφία και τους βουλευτές του ΛΑΟΣ στις 6/5/2010 στη Βουλή, εντάχθηκε στο εσωτερικό νομικό οπλοστάσιο το Μνημόνιο της τρόικας, παίρνονται μια σειρά μέτρα, των οποίων ο αντισυνταγματικός χαρακτήρας είναι πρόδηλος ή οριακός. Με απλές υπουργικές αποφάσεις ή με Προεδρικά Διατάγματα ανατρέπονται γενικές ή ειδικές νομοθετικές ρυθμίσεις, όροι Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας ή Διαιτητικών Αποφάσεων, καταργείται ή ίδια η Συλλογική Διαπραγμάτευση ή και ο ίδιος ο θεσμός της Διαιτησίας (ΟΜΕΔ) και στο όνομα του προγράμματος της τρόικας Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ διαμορφώνεται ένα προκλητικά αυταρχικό και αντιδημοκρατικό πλαίσιο άσκησης κυβερνητικής πολιτικής, που αγγίζει τα όρια της εκτροπής Κατά τον και συνταγματολόγο υπουργό μας επί της Εργασίας και των Κοινωνικών Ασφαλίσεων, το Σύνταγμα της χώρας, οι Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας, η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, οφείλουν να υποτάσσονται, πλήρως, στο ευαγγέλιο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, το μνημόνιο υποταγής, της χώρας και του λαού μας, στους αυτόκλητους «σωτήρες» του ΔΝΤ και τους κάθε λογής κερδοσκόπους των αγορών.
Μάλιστα, ο κ. υπουργός, μιλώντας στη Βουλή, προκάλεσε το δημόσιο αίσθημα όταν επικαλέστηκε όχι μόνο τις κυβερνητικές δεσμεύσεις απέναντι στην τρόικα, αλλά και το γεγονός ότι στo πλαίσιo της διαπραγμάτευσης για την νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ), οι «κοινωνικοί εταίροι», ΓΣΕΕ και ΣΕΒ, «στοιχήθηκαν» με τις δεσμεύσεις αυτές και έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Και σαν έτοιμος από καιρό, ως άλλος ελέω Θεού μονάρχης, εξάγγειλε τον φετφά του. «Εμείς, ως πολιτεία, έχουμε την υποχρέωση να περιφρουρήσουμε, όσα έχουμε συμφωνήσει. Την επόμενη εβδομάδα θα υπάρξει νομοθετική παρέμβαση όπου αυτού του είδους τις αποφάσεις οι οποίες αντιστρατεύονται τις συλλογικές προσπάθειες, που κάνουμε όλοι εδώ στην Ελλάδα, θα τις καταργήσουμε».
Η ωμή νομοθετική βία, την οποία επισείει ο κ. Λοβέρδος, που απειλεί συλλήβδην το σύνολο των συλλογικών διαπραγματεύσεων, τις υπογραμμένες ή υπό υπογραφή συλλογικές συμβάσεις εργασίας, τις διαιτητικές αποφάσεις που έχουν εκδοθεί ή πρόκειται να εκδοθούν, ξεπερνά κάθε όριο αυθαιρεσίας, σε βαθμό και έκταση, που ούτε αντικοινοβουλευτικές κυβερνήσεις δεν είχαν την τόλμη να φθάσουν.
Η προκλητική αυτή στάση γεννάει και ορισμένα πρόσθετα ερωτήματα:
• Με ποια, αλήθεια, νομιμοποίηση έχει τέτοια έπαρση ο κ. υπουργός και θεωρεί δεδομένη την εσαεί υποταγή της νομοθετικής εξουσίας, ακόμη και της δύσμοιρης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας τού κυβερνώντος κόμματος στη Βουλή και συμπεριφέρεται τόσο προκλητικά, εξαγγέλλοντας, ως απόλυτος μονάρχης, τι και πότε θα αποφασίσει η Βουλή;
• Μέχρι ποιου σημείου οι εντολές της τρόικας θα γίνονται, ασυζητητί, υπέρτατος νόμος για τη χώρα μας;
• Επί της ουσίας, μια αύξηση του 1,5% ή και του 3% σε δύο δόσεις στον ιδιωτικό τομέα και μάλιστα με πληθωρισμό που ξεπερνά το 6% και εκτίμηση για 8,5% μέχρι το τέλος του χρόνου, τι σχέση έχει με το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα; Ο καθένας καταλαβαίνει ότι μόνο με τα κέρδη των εργοδοτών έχει σχέση και τίποτα άλλο.
• Εμείς, βέβαια, δεν είμαστε συνταγματολόγοι, αλλά θα ’ταν υπερβολή να ζητήσουμε από τον λαλίστατο κ. Λοβέρδο να θυμηθεί για λίγο την πανεπιστημιακή του ιδιότητα, ως καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου, και να δώσει μια διάλεξη στους φοιτητές του Πανεπιστημίου του για τη σχέση των επιλογών του «μνημονίου» τους με αρκετά άρθρα του Συντάγματος, με την 98 Διεθνή Σύμβαση Εργασίας και με την ΕΣΔΑ, που παραβιάζονται ωμά;
• Τέλος, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, μπορεί το υπουργείο στο οποίο προΐσταται να συνεχίσει να ονομάζεται Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων;
