Tης Νάντιας Βαλαβάνη.
Τον Μάρτιο, πριν την επέμβαση του μηχανισμού στήριξης (δανειστών και ευρώ), ΤΑ ΝΕΑ έγραφαν σε άρθρο σύνταξης: «Η Αριστερά αντιτίθεται στους κυβερνητικούς χειρισμούς για την υπέρβαση της κρίσης, αλλά δεν προκάλεσε -πέραν του “νομίμου”- γεγονότα λόγω των οποίων θα μπορούσαν να δημιουργηθούν εντάσεις και εικόνες που θα έφερναν αρνητικά σχόλια, όταν θα μεταδίδονταν στο διεθνή χώρο.»
Η μεγαλύτερη πορεία της μεταπολίτευσης που ακολούθησε, σηματοδότησε την έναρξη της μετα-μεταπολίτευσης. Δεν αναίρεσε, ωστόσο, την ουσία της παραπάνω διαπίστωσης: Αγωνιζόμενοι ενάντια σε έναν Αρμαγεδώνα που «κονταίνει» τη ζωή τής μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζόμενων, δεν υπερβήκαμε το «νόμιμο». Όλα ανεξαιρέτως τα τμήματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Υπέρβαση του «νόμιμου» δε σημαίνει να βρεθούμε αντιμέτωποι με τζαμαρίες, αλλά:
Όλες οι δυνάμεις όλων ν’ αφιερωθούν στη δημιουργία ενός μεγάλου μαζικού πολιτικού ενωτικού κινήματος. Εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικου. Μαζικότερου απ’ οτιδήποτε γνωρίσαμε. Γιατί και το μέγεθος της επίθεσης είναι πρωτόγνωρο.
Πολιτικού, γιατί και οι σοβαρότερες οικονομικές διεκδικήσεις δεν πολιτικοποιούνται από μόνες τους. Και σήμερα, με την επιβολή αλληλοδιαδεχόμενων «πακέτων μέτρων», δημιουργούνται συνθήκες που κάνουν αναγκαία την πάλη για ανατροπή της συνολικής πολιτικής που μετάτρεψε τη χώρα σε ιδιόμορφο προτεκτοράτο.
Χρειάζεται άρα ν’ αποκτήσουμε πρόγραμμα με συνολικότερους άμεσους στόχους πάλης, που σήμερα δε διαθέτουμε.
Και στόχους πάλης, που δε θα είναι μόνο ΟΧΙ. Ενώ η πραγματική κι όχι φαντασιακή, διεθνιστική διάσταση μιας ριζοσπαστικής αριστερής πολιτικής, γίνεται κρίσιμη.
Ενωτικό κίνημα -έστω και στη δράση- παρά τις διαφορές που (θα συνεχίσουν να) μας χωρίζουν, όσον αφορά την πολιτική Αριστερά. Ας κοιτάξουν όλοι τις διαθέσεις στον κόσμο τους. Στο ΣΥΡΙΖΑ, ας κοιταχτούμε με λίγη σοβαρότητα μεταξύ μας.
Ενωτικό, όμως, πριν απ’ όλα σημαίνει: Αντί ν’ ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας για το εξεγερσιακότερο λεξιλόγιο, να μιλήσουμε σε γλώσσα κατανοητή για την αναγκαιότητα και τις δυνατότητες της συλλογικής, συγκροτημένης αντίστασης σε ανθρώπους που δεν έχουν μάθει ν’ αντιστέκονται και ν’ αγωνίζονται, που δεν πιστεύουν σε λύσεις συλλογικές.
Ένας επιφανειακός αντικαπιταλισμός να μην οδηγήσει σε αδιέξοδες εκρήξεις ούτε σε εκδοχές εθνικοσοσιαλιστικής κοσμοθεώρησης. Ο προσανατολισμός σε μια πολιτιστική επανάσταση αναδείχνεται και γι’ αυτό ως αναντίρρητη αναγκαιότητα.
Ό,τι κουρελιασμένες συλλογικότητες έχουν επιβιώσει από το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα και ό,τι νέο γεννιέται σήμερα, είναι αναντικατάστατα.
Νέοι μαζικοί θεσμοί αλληλεγγύης, μέσα κι έξω απ’ αυτά, να φροντίσουν ένα κόσμο που σε λίγο θα τρώει απ’ τα σκουπίδια.
Θα καταφέρουμε, σήμερα, να υπερβούμε το «νόμιμο», δικό μας αλλά και των άλλων τμημάτων της Αριστεράς; Ή θα μείνουμε θεατές στο ερείπωμα της ζωής, με προοπτική γενεών, της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων;
