Ενώ παρακολουθούμε το ξεδίπλωμα της μεγαλύτερης επίθεσης στην κοινωνία, που παίρνει και έντονα φασίζοντα χαρακτηριστικά (η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη καταλυμένη από δυνάμεις καταστολής και γεμάτη από μπλόκα και ελέγχους –ο Λοβέρδος επιτίθεται με πλήρη κάλυψη της κυβέρνησης εναντίον όλων των εργαζομένων στο Δημόσιο, για να καλυφθεί το αίσχος των απολύσεων και της κατάλυσης του Συντάγματος– η Διαμαντοπούλου αναφέρεται στην Παιδεία ως κοινός Λατινοαμερικανός δικτατορίσκος των περασμένων δεκαετιών), παράλληλα, όπως είναι φυσικό, έχουμε τη φυσιολογική αντίσταση και αντίδραση μιας σειράς κοινωνικών χώρων και κλάδων εργαζομένων.
Οι κινητοποιήσεις στα ΑΕΙ, ο αναβρασμός που υπάρχει από τις τραγικές ελλείψεις στην Παιδεία, οι απεργίες των ταξί, των γιατρών, η άρνηση των εστιατόρων να αποδώσουν τον ΦΠΑ, οι προτάσεις για ανυπακοή στα χαράτσια της εφορίας και τις απολύσεις, το μαζικό ξανασμίξιμο στις πλατείες, δείχνουν πως ανοίγει ένας νέος κύκλος αγώνων και αντιστάσεων που θα χρωματίσουν το επόμενο τρίμηνο.
Ο νέος κύκλος δεν ξεκινά ακριβώς από το σημείο που σταμάτησε ο προηγούμενος, που αν και δεν έφτασε στους στόχους του (να ρίξει την κυβέρνηση και να μην ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο) άφησε ουσιαστικές παρακαταθήκες για τους στόχους, τις μορφές, την αποτελεσματικότητα, τις εγγενείς αδυναμίες που πρέπει να ξεπεραστούν. Επομένως, στο νέο κύκλο θα εκφραστούν τα ποιοτικά και ποσοτικά στοιχεία των διεργασιών που συντελούνται μέσα στον κοινωνικό ριζοσπαστισμό. Το ερώτημα «ποιος και πώς θα γκρεμίσει το νέο καθεστώς και θα οδηγήσει στην αντίσταση κατά της χρεοκοπίας και της καταστροφής», τριβελίζει το κεφάλι εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, ίσως εκατομμυρίων ανθρώπων στη χώρα μας. Και η απάντηση δεν είναι εύκολη, απλή, στρογγυλεμένη, καθαρούτσικη.
Επείγει όμως, ετούτη τη στιγμή, η συνάντηση των αγώνων που γίνονται σε διάφορους χώρους, με τον γενικό αγώνα που γίνεται στις πλατείες και με τις διεργασίες που συντελούνται παντού. Επείγει να τονιστεί παντού πως η οργάνωση και η πάλη του λαού ενάντια στη χρεοκοπία, για την απαλλαγή από την κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα, την τρόικα και το Μνημόνιο είναι το οδηγητικό νήμα ενός προγράμματος πάλης και συνένωσης όλων των αγωνιστικών καταστάσεων, κινητοποιήσεων, αντιστάσεων. Η κινητοποίηση της ΔΕΘ (που κάθε χρόνο καταγράφει μεγαλύτερη προσέλευση και θεωρείται ένα ξεκίνημα της χρονιάς) μπορεί να αποτελέσει μια αφετηρία συνάντησης αγώνων και διεργασιών, κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων ενός, εν δυνάμει, πολιτικού και κοινωνικού μετώπου που πρέπει να χτιστεί και να στηρίξει ένα μεγάλο λαϊκό ξεσηκωμό, μια ουσιαστική μεταπολίτευση του λαού!
Σε αυτήν την κατάσταση να ξεκαθαριστούν δύο απλά ζητήματα: α) η σωτηρία της κοινωνίας και η διέξοδος της χώρας δεν είναι υπόθεση εκλογικών ποσοστών και παζαρεμάτων για κυβερνήσεις διαχείρισης και συνεργασίας μνημονιακών ή και «αντιμνημονιακών» αστικής κοπής. Είναι υπόθεση του παλλαϊκού αγώνα, μετώπου, ξεσηκωμού. Η προοπτική θα ανοίξει στους δρόμους και τις πλατείες. β) Η Αριστερά οφείλει να κατανοήσει –έστω και τώρα– πως ο ξεχωριστός δρόμος κάθε δύναμης, ο συστημισμός παρά τα μεγάλα λόγια, η εναπόθεση όλων των ελπίδων σε κάποια εκλογικά ποσοστά, θα την οδηγήσουν σε μια περιθωριοποίηση μεγάλης κλίμακας.
Ο νέος κύκλος δεν ξεκινά ακριβώς από το σημείο που σταμάτησε ο προηγούμενος, που αν και δεν έφτασε στους στόχους του (να ρίξει την κυβέρνηση και να μην ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο) άφησε ουσιαστικές παρακαταθήκες για τους στόχους, τις μορφές, την αποτελεσματικότητα, τις εγγενείς αδυναμίες που πρέπει να ξεπεραστούν. Επομένως, στο νέο κύκλο θα εκφραστούν τα ποιοτικά και ποσοτικά στοιχεία των διεργασιών που συντελούνται μέσα στον κοινωνικό ριζοσπαστισμό. Το ερώτημα «ποιος και πώς θα γκρεμίσει το νέο καθεστώς και θα οδηγήσει στην αντίσταση κατά της χρεοκοπίας και της καταστροφής», τριβελίζει το κεφάλι εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, ίσως εκατομμυρίων ανθρώπων στη χώρα μας. Και η απάντηση δεν είναι εύκολη, απλή, στρογγυλεμένη, καθαρούτσικη.
Επείγει όμως, ετούτη τη στιγμή, η συνάντηση των αγώνων που γίνονται σε διάφορους χώρους, με τον γενικό αγώνα που γίνεται στις πλατείες και με τις διεργασίες που συντελούνται παντού. Επείγει να τονιστεί παντού πως η οργάνωση και η πάλη του λαού ενάντια στη χρεοκοπία, για την απαλλαγή από την κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα, την τρόικα και το Μνημόνιο είναι το οδηγητικό νήμα ενός προγράμματος πάλης και συνένωσης όλων των αγωνιστικών καταστάσεων, κινητοποιήσεων, αντιστάσεων. Η κινητοποίηση της ΔΕΘ (που κάθε χρόνο καταγράφει μεγαλύτερη προσέλευση και θεωρείται ένα ξεκίνημα της χρονιάς) μπορεί να αποτελέσει μια αφετηρία συνάντησης αγώνων και διεργασιών, κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων ενός, εν δυνάμει, πολιτικού και κοινωνικού μετώπου που πρέπει να χτιστεί και να στηρίξει ένα μεγάλο λαϊκό ξεσηκωμό, μια ουσιαστική μεταπολίτευση του λαού!
Σε αυτήν την κατάσταση να ξεκαθαριστούν δύο απλά ζητήματα: α) η σωτηρία της κοινωνίας και η διέξοδος της χώρας δεν είναι υπόθεση εκλογικών ποσοστών και παζαρεμάτων για κυβερνήσεις διαχείρισης και συνεργασίας μνημονιακών ή και «αντιμνημονιακών» αστικής κοπής. Είναι υπόθεση του παλλαϊκού αγώνα, μετώπου, ξεσηκωμού. Η προοπτική θα ανοίξει στους δρόμους και τις πλατείες. β) Η Αριστερά οφείλει να κατανοήσει –έστω και τώρα– πως ο ξεχωριστός δρόμος κάθε δύναμης, ο συστημισμός παρά τα μεγάλα λόγια, η εναπόθεση όλων των ελπίδων σε κάποια εκλογικά ποσοστά, θα την οδηγήσουν σε μια περιθωριοποίηση μεγάλης κλίμακας.
Σχόλια
