Του Γιάννη Θεωνά. Με φόντο τις δραματικές συνθήκες που αντιμετωπίζει ο λαός μας στα πλαίσια των μνημονίων, των μεσοπρόθεσμων και των αντιδραστικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών, που επιβάλλουν οι τρόικες και εφαρμόζει η πλήρως υποταγμένη στα κελεύσματά τους ελληνική κυβέρνηση, θα κάνω μια αναφορά στις τοποθετήσεις που έγιναν στο Ευρωκοινοβούλιο το 1998 ενόψει της εισαγωγής του ευρώ, από 1/1/1999, στις 11 χώρες του πρώτου κύματος και το 2000 ενόψει της ένταξης της χώρας μας, ως 12ου μέλους της Ευρωζώνης.
«Η γέννηση του ευρώ σηματοδοτεί την πορεία για την ολοκλήρωση της σύλληψης της Ευρώπης του κεφαλαίου, των πολυεθνικών, του αυταρχισμού και της καταστολής. Ο Γολγοθάς των εργαζομένων γίνεται ακόμα πιο ανηφορικός και δύσβατος.
Η ΟΝΕ αποτελεί την πιο δογματική αντίληψη της νεοφιλελεύθερης σχολής. Αποτελεί έκφραση της προσπάθειας αναβάθμισης και ενίσχυσης του ιμπεριαλιστικού κέντρου της Ε.Ε. σε παγκόσμια κλίμακα και στις σχέσεις ανάμεσα στα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Μέσο για την εδραίωση της κυριαρχίας και των συμφερόντων κύρια του χρηματιστικού κεφαλαίου και εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης.
Άμεσες συνέπειες οι απώλειες, ταυτόχρονα, σημαντικού μέρους εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας. Θίγεται πλέον άμεσα και η ίδια η αστική Δημοκρατία, όπως αυτή εκφραζόταν στις ευρωπαϊκές χώρες.
Το ενιαίο νόμισμα και η ονομαστική σύγκλιση των δεικτών, που επέβαλε η ΟΝΕ, αφαιρούν σημαντικά μέσα άσκησης εθνικής οικονομικής πολιτικής, αλλά και δημοκρατικού και κοινοβουλευτικού ελέγχου, στα πλαίσια της ανεξαρτησίας της ΕΚΤ και του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών, που περιλαμβάνει τις Κεντρικές Τράπεζες (π.χ. Τράπεζα Ελλάδας, Τράπεζα Γαλλίας κ.λπ.) όλων των χωρών της Ευρωζώνης.
Τα κέρδη που εξασφάλιζε το κεφάλαιο, από τη μέχρι σήμερα (σ.σ. το 1998) άσκηση των οικονομικών πολιτικών από τις εθνικές κυβερνήσεις, καλούνται να αναπληρώσουν και να αυξήσουν με την ανατροπή όλων των κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων και τις αλλαγές στις σχέσεις εργασίας.
Για τη δημιουργία και την επιβίωση του ενιαίου νομίσματος, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η γενίκευση της πρόσκαιρης, προσωρινής, και μερικής εργασίας. Η καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων, των πολιτικών, δημοκρατικών και συνδικαλιστικών κατακτήσεων των εργαζομένων.
Η εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος συνοδεύεται από τα συντρίμμια του λεγόμενου ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και από τη διαμόρφωση τραγικών συνθηκών για τα δικαιώματα των πλατιών λαϊκών στρωμάτων.
Η στάση των Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου όχι μόνο δεν ανέδειξε τις ευθύνες όσων συνέβαλαν με τις αποφάσεις και την πολιτική τους στην καταστροφική αυτή πραγματικότητα, αλλά αντίθετα έδωσε το πράσινο φως σους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων και στο περιβόητο ECOFIN να συνεχίσουν την αντιδραστική και αντιλαϊκή πολιτική τους.
Με τις αποφάσεις αυτές επιταχύνονται:
• Η δημιουργία παρα-οργάνων που θα παίρνουν τις ουσιαστικές αποφάσεις οικονομικής πολιτικής, εγκαινιάζοντας σε θεσμικό επίπεδο την Ε.Ε. των πολλαπλών ταχυτήτων.
• Η πιο γρήγορη και αυστηρότερη εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας.
• Η προώθηση ακόμη πιο σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής.
• Η προσαρμογή των χρηματαγορών, της αγοράς εργασίας και της αγοράς προϊόντων σε μια πλήρως ευέλικτη και ελαστική λειτουργία.
• Η προσαρμογή των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης στις απαιτήσεις που θέτουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και η σκληρή δημοσιονομική πολιτική του κ. Βάιγκελ (τότε υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας).
• Η διαμόρφωση και επιβολή νέων πιο αυστηρών προγραμμάτων σταθερότητας και προγραμμάτων σύγκλισης από όλες τις χώρες-μέλη.
Οι εργαζόμενοι, οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν κανένα λόγο να γιορτάζουν σήμερα. Ξέρουν ότι αύριο, όταν καταλαγιάσουν οι πανηγυρισμοί, θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται αντιμέτωποι με μια πολιτική που θα τους οδηγεί μόνο στην εξαθλίωση, την ανεργία και τον αποκλεισμό.
Δεν υπάρχουν πια περιθώρια για αυταπάτες. Οι λαοί δεν μπορούν πια να ανεχθούν να τους κοροϊδεύουν με ψεύτικα οράματα. Αντιλαμβάνονται από πρώτο χέρι ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να συντονίσουν και να αναπτύξουν την πάλη τους για την ανατροπή αυτού του οικοδομήματος που έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντά τους.
Η «δημοκρατία» των τραπεζιτών απέδειξε τα όριά της. Χρέος δικό μας, η προώθηση μιας άλλης Ευρώπης, που θα έχει στο κέντρο της τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, μιας Ευρώπης της ειρήνης, της δημοκρατίας, της εργασίας και της κοινωνικής προκοπής, την Ευρώπη του Σοσιαλισμού. (Το κείμενο αυτό είναι αποσπάσματα από την ομιλία του Γιάννη Θεωνά στις 2 Μαΐου 1998 στη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες).
Κλείνοντας, ας μου επιτραπεί σχόλιο για τη συγκυρία.
Οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις του δικομματισμού, ούτε τότε, ούτε σήμερα, στέκονται σε τέτοια μηνύματα. Πανηγυρίζοντας, έμπασαν την Ελλάδα στη λυκοσυμμαχία του ευρώ, με τα αποτελέσματα που έζησε, αλλά και ζει τώρα, με ακόμα πιο δραματικό τρόπο η χώρα και ο λαός.
Η κρίση και το χρέος που φορτωθήκαμε δεν είναι διαχειρίσιμο. Η λύση είναι μόνο μία. Παύση πληρωμών στους διεθνείς δανειστές και διαγραφή του χρέους. Ανατροπή, με τη λαϊκή πάλη, της αντιδραστικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής και των πολιτικών της φορέων.
Αυτό δεν συνεπάγεται έξοδο από το ευρώ. Αν όμως κάποιοι την επιβάλουν με τον έναν ή άλλον τρόπο, δικό τους πρόβλημα. Το μανίκι θα αρχίσει να ξηλώνεται, κι όπως λέει ο λαός, το ξήλωμα θα φτάσει και στο πουλόβερ.
Η ΟΝΕ αποτελεί την πιο δογματική αντίληψη της νεοφιλελεύθερης σχολής. Αποτελεί έκφραση της προσπάθειας αναβάθμισης και ενίσχυσης του ιμπεριαλιστικού κέντρου της Ε.Ε. σε παγκόσμια κλίμακα και στις σχέσεις ανάμεσα στα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Μέσο για την εδραίωση της κυριαρχίας και των συμφερόντων κύρια του χρηματιστικού κεφαλαίου και εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης.
Άμεσες συνέπειες οι απώλειες, ταυτόχρονα, σημαντικού μέρους εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας. Θίγεται πλέον άμεσα και η ίδια η αστική Δημοκρατία, όπως αυτή εκφραζόταν στις ευρωπαϊκές χώρες.
Το ενιαίο νόμισμα και η ονομαστική σύγκλιση των δεικτών, που επέβαλε η ΟΝΕ, αφαιρούν σημαντικά μέσα άσκησης εθνικής οικονομικής πολιτικής, αλλά και δημοκρατικού και κοινοβουλευτικού ελέγχου, στα πλαίσια της ανεξαρτησίας της ΕΚΤ και του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών, που περιλαμβάνει τις Κεντρικές Τράπεζες (π.χ. Τράπεζα Ελλάδας, Τράπεζα Γαλλίας κ.λπ.) όλων των χωρών της Ευρωζώνης.
Τα κέρδη που εξασφάλιζε το κεφάλαιο, από τη μέχρι σήμερα (σ.σ. το 1998) άσκηση των οικονομικών πολιτικών από τις εθνικές κυβερνήσεις, καλούνται να αναπληρώσουν και να αυξήσουν με την ανατροπή όλων των κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων και τις αλλαγές στις σχέσεις εργασίας.
Για τη δημιουργία και την επιβίωση του ενιαίου νομίσματος, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η γενίκευση της πρόσκαιρης, προσωρινής, και μερικής εργασίας. Η καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων, των πολιτικών, δημοκρατικών και συνδικαλιστικών κατακτήσεων των εργαζομένων.
Η εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος συνοδεύεται από τα συντρίμμια του λεγόμενου ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και από τη διαμόρφωση τραγικών συνθηκών για τα δικαιώματα των πλατιών λαϊκών στρωμάτων.
Η στάση των Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου όχι μόνο δεν ανέδειξε τις ευθύνες όσων συνέβαλαν με τις αποφάσεις και την πολιτική τους στην καταστροφική αυτή πραγματικότητα, αλλά αντίθετα έδωσε το πράσινο φως σους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων και στο περιβόητο ECOFIN να συνεχίσουν την αντιδραστική και αντιλαϊκή πολιτική τους.
Με τις αποφάσεις αυτές επιταχύνονται:
• Η δημιουργία παρα-οργάνων που θα παίρνουν τις ουσιαστικές αποφάσεις οικονομικής πολιτικής, εγκαινιάζοντας σε θεσμικό επίπεδο την Ε.Ε. των πολλαπλών ταχυτήτων.
• Η πιο γρήγορη και αυστηρότερη εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας.
• Η προώθηση ακόμη πιο σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής.
• Η προσαρμογή των χρηματαγορών, της αγοράς εργασίας και της αγοράς προϊόντων σε μια πλήρως ευέλικτη και ελαστική λειτουργία.
• Η προσαρμογή των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης στις απαιτήσεις που θέτουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και η σκληρή δημοσιονομική πολιτική του κ. Βάιγκελ (τότε υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας).
• Η διαμόρφωση και επιβολή νέων πιο αυστηρών προγραμμάτων σταθερότητας και προγραμμάτων σύγκλισης από όλες τις χώρες-μέλη.
Οι εργαζόμενοι, οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν κανένα λόγο να γιορτάζουν σήμερα. Ξέρουν ότι αύριο, όταν καταλαγιάσουν οι πανηγυρισμοί, θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται αντιμέτωποι με μια πολιτική που θα τους οδηγεί μόνο στην εξαθλίωση, την ανεργία και τον αποκλεισμό.
Δεν υπάρχουν πια περιθώρια για αυταπάτες. Οι λαοί δεν μπορούν πια να ανεχθούν να τους κοροϊδεύουν με ψεύτικα οράματα. Αντιλαμβάνονται από πρώτο χέρι ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να συντονίσουν και να αναπτύξουν την πάλη τους για την ανατροπή αυτού του οικοδομήματος που έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντά τους.
Η «δημοκρατία» των τραπεζιτών απέδειξε τα όριά της. Χρέος δικό μας, η προώθηση μιας άλλης Ευρώπης, που θα έχει στο κέντρο της τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, μιας Ευρώπης της ειρήνης, της δημοκρατίας, της εργασίας και της κοινωνικής προκοπής, την Ευρώπη του Σοσιαλισμού. (Το κείμενο αυτό είναι αποσπάσματα από την ομιλία του Γιάννη Θεωνά στις 2 Μαΐου 1998 στη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες).
Κλείνοντας, ας μου επιτραπεί σχόλιο για τη συγκυρία.
Οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις του δικομματισμού, ούτε τότε, ούτε σήμερα, στέκονται σε τέτοια μηνύματα. Πανηγυρίζοντας, έμπασαν την Ελλάδα στη λυκοσυμμαχία του ευρώ, με τα αποτελέσματα που έζησε, αλλά και ζει τώρα, με ακόμα πιο δραματικό τρόπο η χώρα και ο λαός.
Η κρίση και το χρέος που φορτωθήκαμε δεν είναι διαχειρίσιμο. Η λύση είναι μόνο μία. Παύση πληρωμών στους διεθνείς δανειστές και διαγραφή του χρέους. Ανατροπή, με τη λαϊκή πάλη, της αντιδραστικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής και των πολιτικών της φορέων.
Αυτό δεν συνεπάγεται έξοδο από το ευρώ. Αν όμως κάποιοι την επιβάλουν με τον έναν ή άλλον τρόπο, δικό τους πρόβλημα. Το μανίκι θα αρχίσει να ξηλώνεται, κι όπως λέει ο λαός, το ξήλωμα θα φτάσει και στο πουλόβερ.
* Το παραπάνω άρθρο είναι μέρος της ομιλίας του Γιάννη Θεωνά στην πολιτική ημερίδα για την Ε.Ε., που πραγματοποιείται σήμερα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Σχόλια
