Παρότι η κυβέρνηση δεν πρέπει να έχει παράπονο από τα ΜΜΕ για τη στήριξη που της προσέφεραν και στην αιτιολόγηση του αναπόφευκτου της λιτότητας, αλλά και στην επιχείρηση «χειροπέδες», τις τελευταίες μέρες καταγράφεται μια αξιοσημείωτη υποχώρηση από τον φιλοκυβερνητικό τους ζήλο.
Πρωτοσέλιδα του τύπου «δεν αντέχουμε αυτό το ασφαλιστικό», «ο μεγάλος θυμός φέρνει πολιτικό σεισμό» (Νέα, Βήμα), γλαφυρά ρεπορτάζ για το κυβερνητικό αλαλούμ, διακριτικά σημειώματα και σχόλια για τους κινδύνους που εμπεριέχει η σύγκλιση της κοινωνικής αντίδρασης στα μέτρα της τρόικας με τον ορυμαγδό αποκαλύψεων για την πολιτική διαφθορά ή και πιο ηχηρές ανησυχίες, όπως η παρακάτω: «Αν θέλουμε να είμαστε απολύτως έντιμοι (sic!), πρέπει να παραδεχτούμε ότι…το πολιτικό σύστημα της χώρας παρουσιάζει σαφή σημάδια αποσύνθεσης και κατάρρευσης… Να απαντήσουμε µε το χέρι στην καρδιά: πόσο βοηθάει ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος αυτός ο καταιγισμός Εξεταστικών Επιτροπών που θεωρήθηκε περίπου τεκμήριο διαφάνειας και αθωότητας; Πιστεύει κανείς ότι από την καθημερινή κλωτσοπατινάδα βγαίνει κερδισμένος έστω και ένας πολιτικός ή πολιτικός φορέας; Ή μήπως άνοιξε ο ασκός του Αιόλου και οι άνεμοι θα σαρώσουν όποιον βρουν μπροστά τους;» (Νέα, Γ. Πρετεντέρης).
Στις ανησυχίες αυτές προβάλλονται κατ’ αρχάς ανακλαστικά αυτοσυντήρησης των ίδιων των ΜΜΕ που έχουν οικοδομήσει μια ρουτίνα σχέσεων με το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, ο φόβος μιας ανεξέλεγκτης, ολικής κατάρρευσης του κομματικού συστήματος (αντί της βάσει σεναρίου «ανάπλασής» του), αλλά και ένα τρίτο, πιο ιδιοτελές ενδιαφέρον: στη φημολογία και τις πληροφορίες για τις λίστες «φίλων και ευεργετουμένων» του Μ. Χριστοφοράκου δεσπόζουσα θέση έχουν αυτές που αφορούν ηχηρά ονόματα των ΜΜΕ, με καθημερινό, πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαβουκόληση της κοινής γνώμης. Αν οι αποκαλύψεις αγγίξουν και αυτό το ιδιαίτερο πεδίο, ένας βασικός πυλώνας της «μιντιακής δημοκρατίας» μας μπορεί να κλονιστεί, προκαλώντας άλλη μια καίρια αναπηρία στο σύστημα εξουσίας. Το μήνυμα λοιπόν είναι: μαζευτείτε γιατί χανόμαστε…
