Μια ωραία ατμόσφαιρα… συναίνεσης

Η επιταγή της συναίνεσης, που απευθύνει στα πολιτικά κόμματα ο πρωθυπουργός, είναι γραμμένη ιδιοχείρως από την τρόικα. Δεν πρόκειται για τα κλασικά εικονογραφημένα της μικροπολιτικής του δικομματισμού. Πρόκειται για τελεσίγραφο νομιμοφροσύνης και υποταγής: «Θα κάνω τη δουλειά, χωρίς περιττές ενοχλήσεις στο πολιτικό πεδίο, τη δουλειά θα την τελειώσω με το καλό ή το άγριο».

Το fast track Μνημόνιο του επόμενου εξαμήνου καθορίζει τα πάντα. Οι παρατάσεις – αναδιαρθρώσεις σηματοδοτούν το Μνημόνιο διαρκείας. Ο Τρισέ ήταν σαφέστατος: «λιτότητα για πάντα»!
Ο πρωθυπουργός έριξε και το πυροτέχνημα της συνταγματικής αναθεώρησης. Δεν θα είναι μόνο πυροτέχνημα. Όταν στο μάτι του κυκλώνα είναι τα πιο ιερά δικαιώματα της υγείας, της παιδείας, της εργασίας, με δεδομένη την προηγούμενη δικομματική απόπειρα κατάλυσης του άρθρου 16 και όχι μόνο (περιβάλλον και δημόσιοι υπάλληλοι είχαν τεθεί στο στόχαστρο), μάλλον βρισκόμαστε μπροστά σε νέα απόπειρα ολοκληρωτικής νεοφιλελεύθερης συνταγματικής κατοχύρωσης, με τα απαραίτητα πιθανώς καρυκεύματα «ανεξάρτητων αρχών» ανώδυνης υπεράσπισης ακίνδυνων «δικαιωμάτων», ώστε να ικανοποιούνται δεξιοί και αριστεροί φιλελεύθεροι συνεταίροι.
Στο Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο, εμπνευσμένοι από το περιβάλλον, Παπανδρέου και Σαμαράς μίλησαν για ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο»: νέες φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο με αντάλλαγμα τη δέσμευση διατήρησης των θέσεων εργασίας. Ταυτόχρονα, εργοδότες και ΓΣΕΕ ενταφίασαν τις συλλογικές συμβάσεις, ενώ ο ΣΕΒ, αποχαλινωμένος απαίτησε σύγχρονη εργασιακή δουλεία και συνθήκες μπανανίας για την ασύδοτη κερδοφορία. Ο αρμόδιος υπουργός Μ. Χρυσοχοΐδης ευχαρίστησε τον επιχειρηματικό κόσμο. Μία «ωραία ατμόσφαιρα», μία ατμόσφαιρα ασφυκτική, δηλητηριώδης!
Το βαθύ ρήγμα του κοινωνικού αναβρασμού από τη μια και του πολιτικού τέλματος από την άλλη σφραγίζει τη συγκυρία. Καθόρισε την κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση. Έδωσε τη δυνατότητα στο πρωθυπουργικό κέντρο να επιβεβαιώσει την ηγεμονική του θέση στο κλυδωνιζόμενο πολιτικό σύστημα και να εξαπολύσει την επίθεση «τελικής λύσης» ενάντια στην κοινωνία. Παρά τη λαϊκή κατακραυγή, την οποία βεβαίως και λαμβάνουν υπ’ όψιν τους, αν και τη μετράνε ψευδώς με τα δικά τους χειριστικά μέτρα, οι εξελίξεις εξ αριστερών και εκ δεξιών του πολιτικού χάρτη επιτρέπουν άνεση κινήσεων στην κυβέρνηση.
Η Ν.Δ., εκτός του βασανιστικού ροκανίσματος από το νέο κόμμα της Ντ. Μπακογιάννη, υφίσταται τη συνεχή επίθεση απεγκλωβισμού της από την αντιμνημονιακή δέσμευση. Οι ίδιοι οι εκπρόσωποι της τρόικας με συνεντεύξεις τους δήλωσαν ανοιχτά τη δυσαρέσκειά τους για τις πολιτικές θέσεις του Α. Σαμαρά. Αβραμόπουλος και Δήμας εμφανίζονται ως φορείς αυτής της άποψης. Η Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας και το ΛΑΟΣ διαρκώς παπαγαλίζουν την «εθνική συνεννόηση» στον άξονα του Μνημονίου. Και ο Φ. Κουβέλης έσπευσε πρώτος να προσφέρει έδαφος στην κυβέρνηση, επικαλούμενος «διορθωτική πορεία εξόδου» από το Μνημόνιο, τα ίδια που έταζε και ο πρωθυπουργός προεκλογικά. Και για να μην αφήσει αμφιβολίες, σε ρόλο Πάγκαλου, κατήγγειλε ως «καταστροφείς» της χώρας τις δυνάμεις της Αριστεράς που δεν εντάσσονται στον εθνικό κορμό.
Κατεδάφιση συλλογικών συμβάσεων, απολύσεις και νέα άγρια λιτότητα στον ιδιωτικό τομέα. Ακρωτηριασμός του δημοσίου και διάλυση του ΕΣΥ. Αυτό είναι το «πρόγραμμα» της συναίνεσης. Οι «οικουμενισμοί» και τα μαγειρέματα με υποψηφίους εξ εφέδρων ή δοκίμων (λέγε με Αλ. Παπαδόπουλο, λέγε με Παπαδήμο) με ή χωρίς εκλογές, συμπληρώνουν το τοπίο.
Συκοφάντηση, κοινωνικός αυτοματισμός, καταστροφολογικός στιγματισμός, ωμή καταστολή και ποινικοποίηση είναι ήδη στην ημερήσια διάταξη. Τα συνήθη επαναλαμβανόμενα αντισυναινετικά του αριστερού αντιπολιτευτικού λόγου, σήμερα, δεν αρκούν. Να τεθούν στο στόχαστρο η ίδια η κυβέρνηση και η τρόικα. Έχουν κουρελιάσει τη δημοκρατία, ερημώνουν την κοινωνία. Να φύγουν εδώ και τώρα. Σε αυτές τις αιχμές κινητοποίησης, σε αυτή τη γραμμή εξέγερσης, επείγει να κερδηθεί η συναίνεσή του λαού, ενεργητικά, ορμητικά, ομόθυμα.

Σχόλια