Για τη συνδιάσκεψη της Λαϊκής Ενότητας
Δυστυχώς, χωρίς καμιά έκπληξη ολοκληρώθηκε, την περασμένη Κυριακή, η συνδιάσκεψη της ΛΑΕ. Το κλίμα που είχε διαμορφωθεί ήδη πριν από την πραγματοποίηση του σώματος δεν προμήνυε κάτι διαφορετικό και ελπιδοφόρο, αφού η συζήτηση που διεξαγόταν ανακύκλωνε γνώριμες καταστάσεις της Αριστεράς και ιδιαίτερα του μέχρι το καλοκαίρι αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, τόσο σε πολιτικό όσο και σε οργανωτικό επίπεδο.
Χαρακτηριστική ήταν η διαδικασία εκλογής του πολιτικού συμβουλίου του φορέα, όπου 10(!) διαφορετικές λίστες διεκδίκησαν τις θέσεις του οργάνου. Αποθέωση της εσωκομματικής δημοκρατίας και πολυφωνίας; Μάλλον όχι, εκτός κι αν έχει γίνει αντιληπτός τέτοιος πλούτος διαφορετικών απόψεων και στρατηγικών, ώστε να δικαιολογείται η πανσπερμία ψηφοδελτίων. Τέτοιες διαδικασίες δεν δείχνουν δυστυχώς κάτι άλλο πέρα από το ότι βασιλεύει ο ανταγωνισμός μηχανισμών και παραγόντων. Ακόμα και συνιστώσες που με πανομοιότυπο σχεδόν σκεπτικό μετακόμισαν πέρυσι από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη ΛΑΕ, «κατέβασαν» από ένα ξεχωριστό ψηφοδέλτιο…
Στα οργανωτικά, η συζήτηση μονοπωλήθηκε από αντιπαραθέσεις γύρω από το καταστατικό και την ψήφισή του, πώς θα παίρνονται οι αποφάσεις από τα διάφορα όργανα, τον ρόλο των νομαρχιακών επιτροπών κ.λπ., ενώ το σκηνικό του «παλιού ΣΥΡΙΖΑ» με τον τότε Συνασπισμό να προσπαθεί να κυριαρχήσει, δεχόμενος κατηγορίες ότι μονοπωλεί και περιορίζει τις μικρότερες συνιστώσες, επαναλαμβάνεται σχεδόν πανομοιότυπα. Με το Αριστερό Ρεύμα αυτή τη φορά στη θέση της μεγάλης συνιστώσας. Ακόμα και η συζήτηση περί εκπροσώπησης στα ΜΜΕ και προβολής λίγων στελεχών, επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο, σαν να πρόκειται για deja vu.
Σε πολιτικό επίπεδο, η ΛΑΕ παραμένει σε ένα κλασικό αντιμνημονιακό πλαίσιο που επίσης θυμίζει έντονα την προηγούμενη περίοδο. Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ δεν εξηγείται ουσιαστικά, απουσιάζουν πιο αυτοκριτικές και απολογιστικές τοποθετήσεις, ενώ λείπει μια πειστική και πιο βαθιά ανάλυση της νέας φάσης στην οποία έχουμε εισέλθει από τον Σεπτέμβριο του 2015.
Λείπει, επίσης, ο πιο πλούσιος προβληματισμός για το πολιτικό υποκείμενο που χρειάζεται σήμερα και μοιάζει σαν να επιδιώκεται μια επανάληψη του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ που θα πάει καλά στις εκλογές, θα έρθει στην κυβέρνηση και θα καταργήσει τα μνημόνια, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά θα έχει μια ξεκάθαρη πλατφόρμα («έξω από την Ευρωζώνη») και θα αποτελείται από τίμιους αριστερούς που δεν θα προδώσουν την υπόθεση.
Όταν ξεκίνησε η ΛΑΕ, έναν περίπου χρόνο πριν, πολλοί -μεταξύ αυτών και ο Δρόμος– διαπίστωναν ότι ακολουθεί την πεπατημένη του ΣΥΡΙΖΑ, μονοπωλείται από τον μηχανισμό του Αριστερού Ρεύματος, συγκροτείται σαν ένα αρχηγικό κόμμα, δεν αποτελεί εγχείρημα ελπιδοφόρο και ευρύχωρο για πολύ κόσμο. Τότε υπήρχε το αντεπιχείρημα ότι ο φορέας πρέπει να συγκροτηθεί αμέσως για τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, δεν προλαβαίνει να γίνει κάτι καλύτερο και μετά όλα θα συζητηθούν και θα αλλάξουν. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν συνέβη και η πρόσφατη συνδιάσκεψη έρχεται να επικυρώσει την πορεία που επιλέχθηκε έναν χρόνο πριν, γεγονός που δεν μπορεί να καταγραφεί ως θετικό.
Τ.Τ.
