Η πολιτική ελίτ δεν δίνει δεκάρα για τους σκοτωμένους, ούτε και για τους ζωντανούς
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Σαράντα πολιτικούς ηγέτες προσκάλεσε ο Ολάντ στο συλλαλητήριο, με αφορμή τη δολοφονία των Γάλλων δημοσιογράφων. Ένας απ’ αυτούς, ο Νετανιάχου, πήγε χωρίς να τον καλέσει κανείς. Ένας άλλος, ο Σαρκοζί, έσπρωξε φρουρούς, ποδοπάτησε το πρωτόκολλο και βρέθηκε στην πρώτη γραμμή. Και οι δύο φρόντιζαν για την τηλεοπτική αυτοπροβολή τους. Ο Ολάντ το έκανε επί σαράντα. Η περιγραφή ανήκει στα γαλλικά ΜΜΕ. Η ιεραρχία τηρήθηκε αυστηρά. Στο κέντρο της επίσημης παράταξης, δίπλα στον «τραγικό πρωταγωνιστή» της ημέρας, τον Ολάντ, ήταν φυσικά η Μέρκελ, στην άκρη ο Νταβούτογλου, στο σωρό ο Σαμαράς και οι υπόλοιποι. Όλοι φυσικά βαρυπενθούντες για το θανάσιμο πλήγμα στο δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, στη Δημοκρατία. Και όλοι έπαιζαν θέατρο. Όχι το θέατρο που είναι συνυφασμένο με το «επάγγελμα» του πολιτικού, αλλά και του καθένα που δίνει παράσταση ώστε το θέμα του να είναι ελκυστικό, να τραβήξει την προσοχή του κοινού, να το ενθουσιάσει και να το πείσει. Εδώ ούτε ένας δεν νοιάζονταν για την ελευθερία της έκφρασης και πολύ περισσότερο για τα θύματα, αν θυμηθούμε για μια στιγμούλα τις πρακτικές τους. Εδώ ήταν το θέατρο της χειραγώγησης όχι της ψυχαγωγίας-αγωγής της ψυχής. Ο κόσμος το ήξερε. Και αυτοί γνώριζαν ότι ο κόσμος ξέρει. Κανείς πια δεν ξεγελάει κανέναν.
Πώς να ξεγελάσει όταν η Γαλλία του Ολάντ έχει μόλις τελειώσει την εισβολή στο Μάλι και ετοιμάζεται να εισβάλει, αν δεν το έκανε ήδη, στη Λιβύη όπου παίζονται ισχυρά γαλλικά συμφέροντα; Αυτό ασφαλώς δεν «καλύπτει» τη δολοφονία των δημοσιογράφων. Αποκαλύπτει όμως το ήδη γνωστό, ότι σε κάθε πόλεμο οι πράξεις και η ανταπόδοση δεν έχουν ισοζύγιο. Έδωσες μάχαιρα, λαμβάνεις πέλεκυ.
Ισχυρό μήνυμα η διαδήλωση
Οι σχολιαστές της γαλλικής τηλεόρασης -ήμουν στο Παρίσι, εντελώς τυχαία, τη μέρα του συλλαλητήριου- έμοιαζαν να πέφτουν απ’ τα σύννεφα για τον απίστευτο όγκο της διαδήλωσης. Στη Γαλλία, όπως σε όλη την Ευρώπη, ο κόσμος δεν αντιδρά στα όσα γίνονται. Αλλά και εκεί, όπως εδώ, όπως στην Ισπανία ή την Ιταλία, ο κόσμος βράζει. Η κρίση έχει χτυπήσει και τη Γαλλία, είναι εμφανές στα μισογεμάτα μαγαζιά παρά τις πρωτοφανείς εκπτώσεις (και την εξίσου πρωτοφανή μεγάλη διάρκειά τους), στα μισοάδεια εστιατόρια, στην ευγένεια των συνήθως αδιάφορων ή αγενών γκαρσονιών στα καφενεία.
Ο Ολάντ κέρδισε με τον τρόπο που αντέδρασε, έλεγαν οι σχολιαστές, αλλά όλοι σημείωναν επίσης ότι αυτό είναι προσωρινό επειδή τα προβλήματα παραμένουν, άλυτα. Η διαδήλωση ήταν ηχηρό μήνυμα για τις διαθέσεις των Γάλλων, σιωπηλών και στο συλλαλητήριο. Το Παρίσι δεν ήταν θορυβώδες ούτε πριν, ούτε μετά τη δολοφονία. Οι άνθρωποι είναι ανήσυχοι, προβληματισμένοι, σκέπτονται, σε ετοιμότητα. Και το έδειξαν. Αργούν να αντιδράσουν αλλά όταν ξεσπάσουν είναι ώριμοι, το πάνε μακριά, ως το τέλος. Γι’ αυτό προκαλεί τόσο φόβο η Λεπέν και το Εθνικό Μέτωπο, ο μόνος οργανωμένος ισχυρός αντίπαλος των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων, φόβο που προκαλούν εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ, στην Ισπανία το Ποδέμος, ο Γκρίλο στην Ιταλία κ.λπ.
Η Γαλλία είναι στόχος
Το κρίσιμο ερώτημα είναι ποιος ακριβώς οργάνωσε τη δολοφονία. Οι εκτελεστές (τα δυο αδέλφια) έδρασαν ως εκπαιδευμένοι κομάντος, όχι όπως οι αυτοκτονικοί τρομοκράτες, παρατήρησαν οι σχολιαστές. Ο τρόπος δράσης, η υψηλή εκπαίδευση, η απόλυτη ψυχραιμία, προκαλούν ερωτηματικά, αναπάντητα αυτή τη στιγμή, που δεν ικανοποιούνται από την ανάληψη ευθύνης από την Αλ Κάιντα Υεμένης, σημείωσαν τα ΜΜΕ. Ισχύει, θα έλεγα, το γνωστό «χειρ Ιακώβ αλλά νους Ησαύ». Η δολοφονία έβαλε το καίριο ζήτημα: για τι αξίζει να πεθάνουμε, για ποιο λόγο ζούμε.
Η Γαλλία είναι στόχος, πότε γιατί διεκδικεί κάτι τις στη Λιβύη, τα πετρέλαια και τη μοιρασιά εξουσίας στη Μ. Ανατολή, πότε γιατί αντιδρά, έστω χλιαρά, στη γερμανική δεσποτεία, πότε για το ένα πότε για το άλλο. Λαός που έχει κάνει την πιο εμβληματική Επανάσταση των Νεότερων Χρόνων είναι πάντα επικίνδυνος. Ιδίως όταν χωρίς Γαλλία δεν υπάρχει Ε.Ε. και οι Γερμανοί θυμούνται, ασφαλώς, τι τους συνέβη όταν έμειναν μόνοι απέναντι στη Ρωσία. Η δολοφονία ήταν τονωτική ένεση στο γαλλικό εθνικισμό – με την όποια έννοια. Και ο αποκλεισμός της Λεπέν από τη συγκέντρωση την ενίσχυσε, έλεγαν ορισμένοι τουλάχιστον Γάλλοι σχολιαστές. Η λιτότητα προκαλεί ρωγμές στην Ε.Ε. και η δολοφονία δημιουργεί κι άλλες, ενισχύοντας τον εθνικισμό. Οι ΗΠΑ επιβάλλουν κυρώσεις στη Ρωσία και τις πληρώνουν οι Ευρωπαίοι, αφού αυξάνεται η δυσαρέσκεια. Εντός και εκτός παράγοντες εντείνουν τις κεντρόφυγες τάσεις στην Ε.Ε. Αυτό είναι το πλαίσιο της δολοφονίας όχι, όμως, αναγκαστικά και η ερμηνεία της.
Ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις των ηγετών υπάρχει χάσμα που καθημερινά μεγαλώνει, το βλέπουν όλο και περισσότεροι. Ο κόσμος καταλαβαίνει ότι δεν δίνουν δεκάρα για τους σκοτωμένους όπως αδιαφορούν και για τους ζωντανούς. Και αυτοί ξέρουν ότι ο κόσμος τούς έχει καταλάβει. Το θέατρο είναι στην τελευταία πράξη, λίγο πριν να πέσει η Αυλαία.
