Το γεγονός της Μετανάστευσης είναι πολλαπλής χρήσης και ερμηνείας ανάλογα με την οπτική, τα κίνητρα, τους υποκινητές. Άλλο οι μετανάστες/εισβολείς στον Έβρο κι άλλο οι μετανάστες εργάτες/συλλέκτες φράουλας στη Μανωλάδα. Για τον Έβρο μιλάμε ακόμα γιατί η απειλή δεν είναι καθ’ αυτό οι μετανάστες αλλά οι Τούρκοι. Οι Αφρικανοί και άλλοι στη Μανωλάδα που κοψομεσιάζονται να μαζεύουν τις φράουλες για «δυο δεκάρες» μεροκάματο ξεχάστηκαν. Αν, όμως, οι μαύροι της Μανωλάδας έφευγαν ξαφνικά, οι Έλληνες «αγρότες» θα έπρεπε να γυρίσουν στα χωράφια, ύστερα από πολλά χρόνια, κι εμείς στις πόλεις θα πληρώναμε τις φράουλες χρυσάφι. Γράφτηκε στο διαδίκτυο προ ημερών ότι πολλοί αγρότες πήγαν ξανά στο χωράφι ύστερα από τριάντα χρόνια που τα δούλευαν ξένοι. Σε άλλες περιπτώσεις Αλβανοί μετανάστες (που δεν θα γίνουν Έλληνες ποτέ, το θυμόμαστε το «πανέξυπνο» σύνθημα) νοίκιασαν χωράφια Ελλήνων, τα δουλεύουν και ζούνε μια χαρά. Αυτοί δουλεύουν και τα αφεντικά/«αγρότες» πάνε στο καφενείο για ούζο και μετά απ’ ευθείας στις κάλπες, Ηρακλείς της Δημοκρατίας και εισπράκτορες των ευρωπαϊκών επιδομάτων. Τα ίδια με τους ψαράδες. Οι Φούρνοι ήταν κάποτε «ψαρομάνα» της Ελλάδας. Τώρα, έμειναν λιγότεροι από τους μισούς ψαράδες, αλλά φτιάχτηκε ξενοδοχείο. Μερικοί έβαλαν και την άσπρη πετσέτα στο χέρι και περιμένουν τους τουρίστες, μάλλον μάταια για φέτος. Οι πρώην ψαράδες πάνε κι αυτοί στα καφενεία και από εκεί στις κάλπες. Όπως ακριβώς οι αγρότες. Για να κλείσει αυτό το θέμα γιατί άραγε οι μπακαλιάροι που είναι ή έχουν βαφτιστεί «ελληνικοί» επειδή, λέει, τους ψάρεψαν στο Αιγαίο πουλιούνται σε διπλάσια τιμή από τους ισπανικούς μπακαλιάρους; Η ερώτηση δεν είναι άσχετη με το μεταναστευτικό και το κόστος εργασίας.
***
Ο ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) υποστηρίζει ότι η Ευρώπη (Ε.Ε.) χρειάζεται 35 εκατομμύρια μετανάστες για να διατηρηθεί στα επίπεδα του 1995 ο ευρωπαϊκός πληθυσμός που φθίνει λόγω της υπογεννητικότητας. Ο ΟΟΣΑ προσθέτει ότι για να διατηρηθεί η σημερινή αναλογία συνταξιούχων/εργαζομένων (με το αντίστοιχο ύψος των συντάξεων) χρειάζονται (κρατείστε την αναπνοή σας) 150 εκατομμύρια μετανάστες τα λίγα προσεχή χρόνια. Για να μην κληθούμε να διαλέξουμε ή χρώμα και παράδοση ή σύνταξη χρειάζονται περισσότερα παιδιά.
Άλλο, όμως, να υπάρχει κάποια ανάγκη κι άλλο να την αποδέχεται ο κόσμος. Άλλωστε και «η ανάγκη» είναι σχετική. Όταν (μας λένε και παινεύονται ότι) έχουμε μπει στην εποχή της αυτοματοποίησης γιατί υπάρχει τόσο άμεση ανάγκη εισαγωγής ξένου (μη ευρωπαϊκού) εργατικού προσωπικού ενώ ταυτόχρονα εταιρίες, π.χ. αυτοκινητοβιομηχανίες, απολύουν ξαφνικά χιλιάδες εργαζόμενους; Το ζήτημα είναι τα χαμηλά μεροκάματα. Για παράδειγμα το εισόδημα των Αμερικανών εργαζόμενων είναι εφτά (7) φορές μεγαλύτερο από το εισόδημα των Κινέζων, συνεπώς μόνο αν μειωθεί η διαφορά μπορούν οι ΗΠΑ να ανταγωνιστούν την Κίνα. Ισχύει και για τους Ευρωπαίους. Για να μειωθεί η διαφορά και επομένως να αποκατασταθεί μια κάποια ισορροπία στο αχώριστο δίδυμο Οικονομία και Γεωπολιτική, οι τρόποι είναι γνωστοί:
1) Εισροή πολλών μεταναστών ώστε να μειωθεί το εργατικό κόστος.
2) Να συμπιεστούν οι μικρομεσαίοι, κάτι που άρχισε με την οικονομική κρίση του 2008 και 12 χρόνια μετά συνεχίζεται και χειροτερεύει. Η κρίση δεν είναι παγκόσμια και είναι ταξική. Πλήττει τις οικονομίες της Δύσης και ειδικά τα μικρομεσαία στρώματα. Τα χειρότερα καθυστερούν οι γνωστές κυρώσεις (των ΗΠΑ εναντίον και των δυτικών συμμάχων), οι πόλεμοι στη Συρία κ.λπ., τα εμπόδια στην εξάπλωσης της κινέζικης οικονομίας, η μαζική εισαγωγή φτηνού εργατικού δυναμικού κ.λπ. Η οικονομική συμπίεση των μικρομεσαίων σημαίνει και ελαχιστοποίηση της πολιτικής επιρροή τους.
3) Να γίνει πόλεμος, προληπτικός, άμεσος ή έμμεσος, (λεγόμενος και υβριδικός) με στόχο να περιοριστεί ή να καταστραφεί η δυναμική ανάπτυξης της οικονομίας κάθε αντίπαλου, τωρινού, αυριανού και όσο μακριά πιάνει το μάτι εκείνου που μπορεί ή νομίζει ότι μπορεί να τον κάνει. Και μια που μιλάμε για πόλεμο οι αμυντικοί προϋπολογισμοί της Ρωσίας και της Κίνας είναι μικρότεροι από τον αντίστοιχο των ΗΠΑ τουλάχιστον τρεις με πέντε φορές. Αλλά αυτό δεν εμποδίζει ούτε την Κίνα ούτε τη Ρωσία να έχουν αμυντική τεχνολογία ισάξια και κατά τομείς ανώτερη από την αμερικανική (όπως φάνηκε στη Συρία) ενώ οι Ευρωπαίοι ζούνε ακόμα στη ζούγκλα με τον Ταρζάν.
Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι η Μετανάστευση είναι μια μόνο πτυχή ενός πολύ ευρύτερου ζητήματος με κύριες πλευρές την Οικονομία και τη Γεωπολιτική, δηλαδή την παγκόσμια Εξουσία. Το χρώμα, ο ρατσισμός, η ιδεολογία, είναι απλώς σάλτσες.
***
Η Τουρκία στον Έβρο χρησιμοποίησε τους Μετανάστες ως απειλή για την Ελλάδα και ως εκβιασμό προς την Ευρώπη. Η απόπειρα κατάληξε σε φιάσκο. Η Τουρκία θα χτυπήσει αλλού αλλιώς. Το πρόβλημα δεν είναι ότι οι ιθύνοντες στην Αθήνα χρησιμοποιούν γλώσσα κατευνασμού του θηρίου. Αυτή η γλώσσα θα μας έκανε καλό διεθνώς αν οι ιθύνοντες, από τον Σημίτη και μετά, δεν είχαν εγκαταλείψει, με ελάχιστες εξαιρέσεις, κάθε προσπάθεια ανασυγκρότησης στο φρόνημα, στην αμυντική βιομηχανία και αν ήταν πασιφανές στον απέναντι ότι είμαστε έτοιμοι και αποφασισμένοι για το χειρότερο. Ο απέναντι αποθρασύνεται όταν βλέπει ότι οι ιθύνοντες αντιδρούν γιατί φοβούνται την οργή του κόσμου αλλά φαίνονται έτοιμοι να πισωγυρίσουν. Κάπως έτσι βγήκε το τραγούδι για τον λαό «πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος».
