Όταν το Prinston καταργεί τα αρχαία Ελληνικά και τα Λατινικά (στη συνέχεια και τη Βίβλο) αποτυπώνει μια τάση που μάλλον πέπρωται να διευρυνθεί.
Τούτο σημαίνει ότι οι άρχουσες τάξεις δεν επιφυλάσσουν πλέον το προνόμιο της κάλπικης παιδείας ούτε για τα παιδιά τους.
Με τον εκφυλισμό των αστικών δημοκρατιών και της αποσύνθεσης της Παγκοσμιοποίησης ο αποθηριωμένος καπιταλισμός προχωρά σε νέες φόρμες διαχείρισης των μαζών και του πλούτου. Μια μεταμοντερνική φεουδαρχία ή μάλλον μια Μεταμοντερνική Φεουδαρχία είναι προ των πυλών.
Προς τούτο η δημιουργία (αν μην το πούμε κατασκευή) ενός νέου τύπου ανθρώπου και στην κορυφή του συστήματος –τους άρχοντες– και στη βάση του συστήματος –τους υπηκόους– είναι εν τη γενέσει της.
……………….
Ο παλιός κόσμος πέθανε και μεταμορφώνεται, ο νέος κόσμος δεν έχει ακόμα γεννηθεί.
…………………
Έτσι οι νεωτερισμοί του παλιού κόσμου εμφανίζονται σωρηδόν και αβίαστα, συνήθως υπό τη δοράν της προοδευτικότητας. Πρώτος στόχος η κατάλυση των ταυτοτήτων, ώστε η χειραγώγηση να έχει να κάνει με εύπλαστα πλήθη κι όχι με δύστροπους λαούς και έθνη.
Η καθαίρεση των εθνικών ταυτοτήτων συναντά αντιστάσεις και προς τούτο στο στόχαστρο μπαίνει η προσωπική ταυτότητα, το πρόσωπο! Διότι αν η προσωπική ταυτότητα εξαερωθεί, η εθνική ταυτότητα χάνεται εκ των πραγμάτων – δεν ενδιαφέρει. Κι αν ενδιαφέρει, ενδιαφέρει σε επίπεδο φολκλόρ, ρατσιστικό ή βλακώδες – με τα σχετικά στερεότυπα να πρυτανεύουν.
Έτσι λοιπόν τώρα ξεκινάει η εκστρατεία υπέρ του… ουδέτερου! Επί ανθρώπων δεν υπάρχουν μόνον τα γένη αρσενικό ή θηλυκό, αλλά υπάρχει και το «το», υπάρχει και το ουδέτερο γένος. Δεν υπάρχουν καν σεξουαλικές προτιμήσεις (σε όλες τις εκδοχές), υπάρχει κατ’ αρχάς το «το». Το πράγμα έχει (και) γλωσσικές δυσκολίες, αλλά συν τω χρόνω θα ξεπερασθούν και αυτές, θα αρθούν.
Σιγά-σιγά όποιο ή όποια δεν είναι «το», θα θεωρείται ότι είναι ένας παρίας που δεν θα υποτάσσεται στην πολιτική ορθότητα του νέου καταναγκασμού.
Όλο αυτό φαίνεται απίθανο, αλλά στην αρχή και οι «απασχολήσιμοι» απίθανοι φαίνονταν.
Το ερώτημα πλέον είναι πόσο αυτή η νέα υπαγόρευση θα κρατήσει και αν θα επικρατήσει.
Αν δει κανείς τη διαμόρφωση των εθνών στην Ευρώπη κατά τον Μεσαίωνα και έως την Ειρήνη της Βεστφαλίας, αν εξετάσει τις ομοιότητες των ευρωπαϊκών γλωσσών, θα διαπιστώσει ότι τα περισσότερα ευρωπαϊκά έθνη και οι κύριες ομοεθνίες είναι (πλην ολίγων εξαιρέσεων) αδέρφια, ξαδέρφια, πρωτοξάδερφα και δευτεροξάδερφα.
Μάλιστα, κάποιοι ιστορικοί θεωρούν τους ευρωπαϊκούς πολέμους μετά την Ειρήνη της Βεστφαλίας, εμφύλιους. Βεβαίως οι πόλεμοι αυτοί, πόλεμοι αρπαγής πλούτου και κατανομής ισχύος, έγιναν στο όνομα των εθνών.
Τούτο κατέστησε στη νεότερη αποχή τα έθνη δυσώνυμα – ταυτισμένα με τους πολέμους, ενώ οι πόλεμοι ήταν πόλεμοι των πλουσίων, διακρατικοί και ταξικοί (στο εσωτερικό των κοινωνιών).
Το έθνος (και η κοινωνία που ορίζει) είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο διεξάγεται η ταξική πάλη. Για αυτό και η αποσύνθεση των εθνών υπήρξε προτεραιότητα της Παγκοσμιοποίησης.
***
Η υπαρξιακή αντίσταση των εθνών υπήρξε απρόσμενη για τους άρχοντες (κατά τα άλλα νικητών στο πεδίο της ταξικής πάλης) με αποτέλεσμα η καταστροφή τους να παραμένει προτεραιότητα (ώστε το πλαίσιο ενδεχόμενης αναζωπύρωσης της ταξικής πάλης να καταστραφεί ολοσχερώς).
………………….
Τα «το» λοιπόν, η πώληση αοράτων αγαλμάτων και η γενικευμένη προσπάθεια αποκολοκύνθωσης συνοδεύουν το πέρασμα από την Παγκοσμιοποίηση στη μετα-Παγκοσμιοποίηση, τον νέο γεωπολιτικό σχεδιασμό, καθ’ οδόν προς την καταστροφή του πλανήτη…
***
Μετά από χιλιάδες χρόνια πολιτισμού το «το» υπερβαίνει τον άνθρωπο και τονίζει το res, το «πράγμα» – είμαστε όλοι «το», είμαστε όλοι πράγματα, μεγάλη πρόοδος…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
10•VI•2021
