Της Ματίνας Παπαχριστούδη
Τελικά θα αποδειχθεί πως και λεφτά υπάρχουν και θα τα φάνε μαζί. Στα ΜΜΕ, βεβαίως, τα οποία με τις συντονισμένες επιθέσεις απολύσεων και συρρικνώσεων στα μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου, βάζουν σε ρόλο «Ιφιγένειας» στο βωμό της μετάβασης στην επόμενη μέρα τους εργαζόμενούς τους για να εξασφαλίσουν το περίφημο «πακέτο σωτηρίας» των εταιριών τους. Τα στοιχεία είναι ήδη αρκετά και δεν μπορούν να αγνοηθούν. Ο πρόεδρος του ΔΟΛ Σταύρος Ψυχάρης συζητά με κυβερνητικούς την εκπόνηση ενός πακέτου σωτηρίας των ελληνικών Μέσων.
Για το πακέτο, αν πιστέψουμε τις πληροφορίες, συζητώνται αυτό το διάστημα τα πάντα: Από τη μείωση του αγγελιόσημου που προωθούν τα ιδιωτικά κανάλια για να τονωθεί υποτίθεται ο χώρος της διαφήμισης έως και η επιδότηση ασφαλιστικών εισφορών από τα κρατικά ταμεία για ανέργους απασχολούμενους στα Νέα Μέσα των εκδοτών. Την ίδια ώρα, ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Πάνος Σόμπολος φέρεται να δηλώνει «κάντο όπως στη Γαλλία», δίνοντας το πράσινο φως της επαγγελματικής ένωσης δημοσιογράφων στα μέτρα στήριξης του Τύπου. Χωρίς άλλο εχέγγυο, χωρίς άλλο όρο και προαπαιτούμενα. Ναι, αυτή η Ένωση που δεν λέει κουβέντα για τις απολύσεις, τις αλλαγές εργασιακών σχέσεων, τις συρρικνώσεις, τις περικοπές, συμφωνεί να πληρώσει το κράτος τη σωτηρία αυτών των εκδοτών που οδήγησαν σε ναυάγιο τις εφημερίδες τους και των σχεδίων που συνεχίζουν να εκπονούν τα ακριβοπληρωμένα golden στελέχη τους.
Την ίδια στιγμή, τραπεζίτες και διαφημιστικές εταιρίες αναζητούν εναγωνίως λύση μη κατάρρευσης για ορισμένα πολύ συγκεκριμένα ηλεκτρονικά Μέσα που κανονικά θα έσκαγαν σαν φούσκα. Δεν μπορεί, όμως, να αφήσουν να συμβεί κάτι τέτοιο και η λύση κυοφορείται με την …εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Η μέθοδος εξάλλου να δανείζονται από το δικό μας μέλλον είναι γνωστή τόσο στο κράτος όσο και στις τράπεζες. Τα ομολογιακά δάνεια να να ’ναι καλά.
Τη συνολική εικόνα συμπληρώνει η πρόσφατη συνάντηση εκδοτών και ΕΣΗΕΑ για τη συλλογική σύμβαση εργασίας του 2010. Κοινός παρανομαστής σε μια ακόμη θολή για τους πολλούς δημοσιογράφους εξίσωση είναι η αποφασισμένη μετάβαση στην ψηφιακή εποχή των ΜΜΕ. Η αναδιάρθρωση των επιχειρήσεων Τύπου έχει αποφασιστεί, το θέμα είναι ποιος θα είναι ο ρόλος των εργαζομένων σε αυτή τη μετάβαση.
Προς το παρόν, όσοι δεν βρίσκονται στη μεγάλη μάζα των υποψήφιων προς απόλυση σε εφημερίδες και κανάλια, διαγκωνίζονται στην προσφορά υπηρεσιών στην κυβέρνηση και τους μηχανισμούς προπαγάνδισης και καταστολής από εφημερίδες, ραδιόφωνα και κανάλια. Δίνει το κράτος τη λίστα ζημιογόνων ΔΕΚΟ όπου εξόφθαλμα υπάρχουν ψεύδη και διαστρεβλωμένα στοιχεία; Ουδέν πρόβλημα. Διευθυντές και αρχισυντάκτες δίνουν εντολή να γίνουν πρωτοσέλιδο χωρίς να επιτρέπουν ούτε μια τόση δα ερώτηση, πόσο μάλλον έρευνα, από τους συντάκτες τους. Γίνεται η επίθεση των δυνάμεων καταστολής στην Ακρόπολη; Πάλι κανένα ερώτημα. Αυτό που κυριαρχεί είναι κυριολεκτικά η εξόντωση των φωνών αντίδρασης και όσων απαιτούν. Το αστείο είναι ότι τα οφέλη όλων των παραπάνω υπηρετούντων την κυβέρνηση της τρόικας είναι καθρεπτάκια για ιθαγενείς. Ένα δωρεάν ταξίδι στη Νέα Υόρκη, ένα δωρεάν λάπτοπ σε μια υπηρεσία, άντε και σε σοβαρές περιπτώσεις μια θέση γραφείου Τύπου ή σύμβαση συνεργασίας σε ελεγχόμενα Μέσα.
