Αίθρια
Έπειτα από τόση
ομίχλη
ένα
ένα
Φανερώνονται
τ’αστέρια
Ανασαίνω
τη δροσιά
που μ’αφήνει
το χρώμα τ’ουρανού
Μ’αναγνωρίζω:
μορφή
προσωρινή
Παγιδευμένη
σε αθάνατο κύκλο.
Νύχτα του Μάρτη
Ακόλαστη σελήνη, στο αιφνίδιο φως σου
Επιστρέφει εκείνη η σκιά όπου ο Απόλλων κοιμάται,
Σε ακαθόριστες διαφάνειες.
Το όνειρο ανοίγει και πάλι τα μαγικά του μάτια,
Φεγγοβολεί σ’ ένα ψηλό παράθυρο.
Του πετάς μιαν επιθυμία,
Όταν θ’ αγγίξει το χώμα
Ο πόνος θα ενσαρκωθεί.
Βεδουίνικο τραγούδι
Μια γυναίκα τραγουδάει
Ο άνεμος την κυνηγάει
Και στη γη πάνω τη ρίχνει
Και τ’ όνειρο της δείχνει.
Τούτη η γη είναι γυμνή
Η γυναίκα είναι κοινή
Το αγέρι δυνατό
Και το όνειρο νεκρό.
Ήταν μια φορά
Στο δάσος Καππούτσο
υπάρχει μια πλαγιά
από πράσινο βελούδο
σαν μια γλυκιά
πολυθρόνα
Εκεί ν’αποκοιμηθώ
μόνος
σ’ ένα απόμερο καφενείο
μ’ ένα φως ασθενικό
όπως αυτό
του φεγγαριού.
Μετάφραση: Σωτήρης Τριβιζάς
