[Αυτή τη φρίκη δε θα λησμονήσει ποτέ του ο κόσμος]
Αυτή τη φρίκη δε θα λησμονήσει
ποτέ του ο κόσμος. Το ματοβαμμένο χώμα
την κάθε πέτρα θ’αναγκάσω να μιλήσει
για τον ζυγό της αδικίας κι ακόμα
για να το μάθουν οι μελλούμενες γενιές
πως δεν κατάφερεν η βία να λυγίσει
όλες τις ανυπόταχτες καρδιές.
Πως επαλέψαμε να βρει το δίκιο του ο λαός
προτού να δούμε εμείς της λευτεριάς το φως.
[Η επανάσταση σε μερικούς μπορεί να μην αρέσει]
Η επανάσταση σε μερικούς μπορεί να μην αρέσει
μα είναι ο μόνος σίγουρος και δίκαιος τρόπος
να καθαρίσεις απ’ το ρύπος τους ανθρώπους.
[Αντριέψου Λευτεριά!]
Αντριέψου Λευτεριά!
Το τρυπημένο από τα βόλια φλάμπουρό σου
ορθό, κατάντικρα σ’ ενάντιους ανέμους….
[Α, το χρυσάφι!]
Α, το χρυσάφι! Ποιος τον ορμηνεύει
τον τύπο, ποιος κινεί το πιεστήριο;
Ποιος σε βουλές και σε συμβούλια βασιλεύει;
Ποιος είναι αφέντης στο χρηματιστήριο;
Ποιος την πολιτική στη χώρα μας ορίζει;
Ποιος πίκρες και χαρές χαρίζει;
Ποιος τις ελπίδες, τα συμφέροντα ξυπνά
και ποιος τα σβήνει πάλι μ’ ένα νεύμα;
Ας σας ρωτήσουν μην αποκριθείτε βιαστικά
πως σ’ όλα αυτά μοχλός του Ναπολέοντα το πνεύμα.
Όχι. Τα εκατομμύρια του Ρότσιλντ όλα αυτά
τα ορίζουν και του Μπέρινγκ τα λεφτά.
ΠΕΡΣΥ ΣΕΛΛΕΫ (1792-1822)
[Άγγλοι, εσάς, εσάς ρωτώ]
Άγγλοι, εσάς, εσάς ρωτώ
πώς ανέχεστε ζυγό;
Πως το στέργετε γι’ αρχόντους
γη να οργώνετε και πόντους;
Ποιος ο λόγος τον τιτλούχο
σεις να ντύνετε με ρούχο
βελουδένιο κι ως το θέλει
να του δίνετε κερί και μέλι;
Ω! μελίσσι της Αγγλίας, μ’ ακούς;
άρματα τι φτιάχνεις συ γι’ αυτούς
που σου αφήνουν τον ιδρώτα
και σου παίρνουν τους καρπούς σαν πρώτα;
Τάχα διόλου ξαποσταίνεις;
Τάχα το ψωμί χορταίνεις;
Μη σου δόθηκε φαμίλια, μη γαλήνη
Μη να κουβεντιάσεις συ κ’ εκείνη;
Δεν οργώνει αυτός που στάρι
έχει πάντα μες στο αμπάρι
και με το σπαθί σε φοβερίζει
κειός που να το φτιάξει δεν γνωρίζει.
Το ψωμί που αλέθεις συ να τρως
Ντύνε αυτόν που ’ναι γυμνός.
Δούλευε το μέταλλο με τη βαριά σου
Να γενείς διαφεντευτής της αφεντιάς σου.
Μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου
