Του Δημήτρη Γκάζη
Μια φωτογραφία με επτά φαντάρους αλβανικής καταγωγής να σχηματίζουν τον δικέφαλο αετό, έγινε η αφορμή για έντονες συζητήσεις τις προηγούμενες μέρες. Πρόκειται ή όχι για εθνικιστικό σύμβολο; Ήταν μεμονωμένη κίνηση ή προσχεδιασμένη πρόκληση; Πρέπει «να υπάρξει τιμωρία» ή «να συγχωρεθεί μια νεανική επιπολαιότητα»;
Φαίνεται η χειρονομία αυτή να είναι διαδεδομένη μεταξύ των νεαρών αλβανικής καταγωγής στην χώρα μας, συμβολίζοντας την κοινή εθνική καταγωγή. Στα σχολεία, στις παρέες, στο facebook, ο συμβολισμός αυτός μάλλον είναι της μόδας και έρχεται να καλύψει την ανάγκη να είναι μέρος μιας ομάδας. Ιδιαίτερα μιας ομάδας που έζησε συχνά με υποτίμηση για την καταγωγή της και με διαρκή πίεση αφομοίωσης ή αποκλεισμού τα προηγούμενα χρόνια.
Βέβαια, το συγκεκριμένο περιστατικό δεν έγινε στην αυλή κάποιου σχολείου ή σε κάποιο καφέ. Έγινε μέσα σε ένα στρατόπεδο και άρα φέρει ένα παραπάνω βάρος, ακόμη κι αν όπως φαίνεται ήταν μια αυθόρμητη φωτογραφία από αυτές που συνηθίζονται απ’ τους νεοσύλλεκτους, για να δείξουν στους φίλους τους έξω ότι υπάρχουν. Αυτό δεν επισημάνεται για να γίνουν βορρά οι επτά νεαροί. Εκείνο που περισσότερο σημειώνεται είναι η αξιοποίηση τέτοιων φαινομένων απ’ το γειτονικό κράτος, από εκεί που πραγματικά εκπορεύεται ο υπαρκτός αλβανικός εθνικισμός.
Είναι φανερό πλέον πως η ηγεσία της Αλβανίας, έχοντας κι άλλες πλάτες, ποντάρει στον εθνικισμό και την όξυνση των σχέσεων με την Ελλάδα. Θα ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία γι’ αυτήν, η δημιουργία κλίματος μεταξύ των εκατοντάδων νέων αλβανικής καταγωγής που υπηρετούν την θητεία τους στον ελληνικό στρατό. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι βουλευτές και ΜΜΕ στην Αλβανία, έσπευσαν απ’ την πρώτη στιγμή να καταδικάσουν την Ελλάδα για ρατσισμό, συνδέοντας μάλιστα το συγκεκριμένο γεγονός ακόμη και με το ζήτημα των Τσάμηδων.
Οι ψευτοτσαμπουκάδες του αρμόδιου υπουργού άμυνας κ. Καμμένου είναι ίδιας ποιότητας με τον φορέα τους. Ειδικά αν σκεφτούμε πως η πυγμή του εξαντλείται στους επτά φαντάρους, για τους οποίους ζητά παραδειγματική τιμωρία, την ίδια στιγμή που σε όλα τα μεγάλα εθνικά ζητήματα επιδεικνύει αυτός και η κυβέρνηση του, μνημειώδη ενδοτικότητα. Για να μην χρησιμοποιήσουμε τη δική του σεξιστική έκφραση «στα τέσσερα».
Είναι επιτακτική ανάγκη η προετοιμασία της ελληνικής κοινωνίας απέναντι σε εθνικές απειλές και «απειλές», αναζητώντας μια στάση που θα πηγαίνει ταυτόχρονα κόντρα στις παραπλανητικές εθνικιστικές κορώνες, τον ενδοτισμό στους ισχυρούς, αλλά και στην δήθεν προοδευτική υποτίμηση των θεμάτων αυτών. Και φυσικά να μην ξεχνάμε ότι «διεθνισμός» ποτέ δεν σήμαινε υποστήριξη του απέναντι εθνικισμού.
