Του Νίκου Προγούλη*
Παρακολουθώντας ιδέες και προβληματισμούς γύρω από το τι να κάνουμε, με έκπληξη διαπιστώνω ότι πολλοί ξεκινάνε από λίγο έως πολύ «μηδενική βάση» ακυρώνοντας έτσι το σημαντικότερο συμπέρασμα που, κατά τη γνώμη μου, οφείλαμε να είχαμε βγάλει από την κυβερνητική εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ: ότι είναι αδύνατη οποιαδήποτε ανάσχεση της καταστροφικής πορείας όσο βρισκόμαστε σε τριπλή και συμπληρωματική ομηρία:
Χρέους (αφού δεν σταματάμε άμεσα την αποπληρωμή του)
Νομισματική (αφού παραμένουμε στην Ευρωζώνη)
Παραγωγική (αφού παραμένουμε στην Ε.Ε.).
Η αποφασιστικότητα αυτών που έχουμε απέναντί μας και η συντριπτική ισχύς των μηχανισμών που έχουν στα χέρια τους, όφειλε να έχει διαλύσει κάθε ψευδαίσθηση. Αντ’ αυτού, βλέπω να εστιάζουμε στον «κυβερνητισμό» του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα βεβαίως σωστό αφού γαντζώθηκε στην εξουσία κάνοντας στροφή 180ο, αλλά το οποίο παρακάμπτει στην άκρη την αντικειμενική δυσκολία που θα είχε ο οποιοσδήποτε να εφαρμόσει την αντιφατική υπόσχεση της ανακούφισης της κοινωνίας, χωρίς αυτονόμηση της χώρας από τις ευρωπαϊκές ολοκληρώσεις.
Θα ήταν κέρδος αν είχαμε συμφωνήσει στην πιο πάνω διαπίστωση και η συζήτηση πλέον στρεφόταν σε ειδικότερα ζητήματα, όπως των γεωπολιτικών συμμαχιών, της παραγωγικής ανασυγκρότησης, των τεχνικών προβλημάτων της νομισματικής και τραπεζικής επόμενης μέρας, τον εσωτερικό πόλεμο που θα χρειαστεί ενάντια στη μικρή αλλά ισχυρή μερίδα όσων τα συμφέροντα ταυτίζονται με εκείνα της διεθνούς ελίτ κ.λπ.
Εναλλακτικά, κι εφόσον δεν είναι έτσι όπως εγώ ισχυρίζομαι, ας μας εξηγήσει κάποιος πώς θα επιτύχει εκεί που οι άλλοι (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) απέτυχαν και υποτάχθηκαν. Σύμφωνοι: είναι ξεπουλημένοι, αλλά τι θα μπορούσαν να έχουν κάνει, αφού δεν αμφισβητούν το δεδομένο πλαίσιο, πέρα από το να παραιτηθούν και να αρνηθούν τον ρόλο του συνεργάτη;
Ζητήματα περί του αν χρειάζεται νέο κόμμα ή μέτωπο, περί του τρόπου συμμετοχής και εκπροσώπησης κ.ο.κ. είναι μεν σημαντικά, αλλά έπονται. Πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουμε «τι πρέπει να κάνουμε» και όσοι συμφωνούμε σε αυτό θα δούμε και τα διαδικαστικά.
Η αντιστροφή της προτεραιότητας (που φοβάμαι ότι σήμερα κυριαρχεί στη σκέψη πολλών) ότι τάχα πρώτα θα βρούμε τα διαδικαστικά και κατόπιν μέσ’ από τη δημοκρατική διαβούλευση και διαδικασία θα προκύψει το τι πρέπει να κάνουμε, είναι ένα πολιτικάντικο κρυφτό που εξάλλου το έπαιξε συστηματικά και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πιστεύω ότι πολλοί προβληματίζονται επειδή ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ με τις ιδιαιτερότητές, τις διαφορές και τον τρόπο τους, μιλάνε για σύγκρουση και αποχώρηση από Ε.Ε./ΕΖΝ, διαγραφή χρέους κ.λπ. χωρίς να συσπειρώνουν τον κόσμο.
Από την άλλη μεριά, το δημοψήφισμα έδειξε ότι ο λαός δεν φοβήθηκε την σύγκρουση όταν υπέρ τού «όχι» τάχθηκε κάποιος με την «αυθεντία» τού πρωθυπουργού και της κυβέρνησης της χώρας που -έτσι πίστεψε ο κόσμος- θα αναλάμβανε να οδηγήσει και στα επόμενα βήματα.
Το δικό μου συμπέρασμα, από τα πρόσφατα γεγονότα, είναι ότι ο κόσμος θα ακολουθήσει όποιον σοβαρά, πειστικά και αποφασιστικά, χωρίς τις γνωστές παθογένειες και την αγοραφοβία των υπαρχόντων αριστερών κομμάτων, υποστηρίξει μια καθαρή λύση. Το αδιέξοδο της παρούσας πορείας το έχουν συνειδητοποιήσει όλοι. Η διέξοδος είναι που πρέπει να φωτιστεί.
*Ο Νίκος Προγούλης είναι οικονομολόγος
