ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στην Αριάδνη Αλαβάνου
Η Μαργαρίτα Τσώμου, Ελληνίδα με γερμανική κουλτούρα, ζει στο Βερολίνο εκδίδει ένα φεμινιστικό περιοδικό, το Μίσι Magazine, ασχολείται κυρίως με το πολιτιστικό ρεπορτάζ σε σχέση με τα κοινωνικά κινήματα. Στα πλαίσια του Συνασπισμού Οργανώσεων του Βερολίνου, έχει αναλάβει, μαζί με άλλους δημοσιογράφους και μπλόγκερς, τον τομέα της δικτύωσης ανάμεσα στα κινήματα της Γερμανίας και της Ελλάδας.
Μίλησέ μας για το Συνασπισμό του Βερολίνου. Ποιες οργανώσεις συμμετέχουν;
Ο Συνασπισμός «Δεν πληρώνουμε την κρίση σας» συγκροτήθηκε το 2008 και οργάνωσε κινητοποιήσεις τον Μάρτη του 2009, με αφορμή τα 450 δισ. ευρώ που δόθηκαν στις τράπεζες. Τότε το σύνθημα ήταν «Δεν θα πληρώσουμε εμείς για την κρίση τους», τώρα πλέον το σύνθημα είναι «Η κρίση ονομάζεται καπιταλισμός». Έχει πάνω από 100 οργανώσεις, μεταναστευτικές, αντικαπιταλιστικές, αντιεξουσιαστικές, νεολαιίστικες, την Attac, το συνδικάτο δημοσίων υπαλλήλων Verdi του Βερολίνου. Το Die Linke στην αρχή ήταν πολύ ενεργό στους δρόμους. Στις πρόσφατες κινητοποιήσεις συμμετείχε μόνο τις τελευταίες εβδομάδες. Μιλάει στις διαδηλώσεις, παρευρίσκεται στις συνεντεύξεις Τύπου στηρίζει τους σκοπούς του κινήματος στη δημοσιότητα . Όταν πήγα στο Κοινοβούλιο, ως ντοκιμενταρίστα του κινήματος στην Ελλάδα, είδα πως είχε παντού τις αφίσες μας. Και ήταν πολύ ασυνήθιστο να βλέπεις μέσα στο Κοινοβούλιο αφίσες που έγραφαν «Η κρίση ονομάζεται καπιταλισμός». Στη διαδήλωση είχε μεγάλο μπλοκ, αλλά έβλεπες ότι δεν ήταν στην προτεραιότητά του να κάνει πολύ μεγάλη κινητοποίηση. Έκανε μια ακρόαση στο Κοινοβούλιο στην οποία είχε καλέσει εργαζόμενους από τη Συνομοσπονδία Γερμανικών Συνδικάτων και από συνδικάτα Ισπανίας και Πορτογαλίας, καθώς και την Αποστολία Φράγκου, αντιπρόεδρο της ένωσης ιδιωτικών υπαλλήλων. Συμμετέχει σε όλους τους κινηματικούς συνασπισμούς- όσο ριζοσπαστικοί κι αν είναι. Για την Ελλάδα έδειξε τεράστιο ενδιαφέρον.
Με τα συνδικάτα, γενικώς, τι γίνεται;
Θα πρέπει να διαχωρίσουμε τις ηγεσίες, στις οποίες μπορεί κανείς να κάνει πολύ σκληρή κριτική, από τα μέλη των συνδικάτων, που θέλουν αναμέτρηση, όχι απλώς διακοσμητικές διορθώσεις του πακέτου λιτότητας. Το σωματείο τηλεπικοινωνιών της Verdi μιλάει για το τέλος του καπιταλισμού και ότι πρέπει να υπάρξει απάντηση ανάλογη της πολιτικής που εφαρμόζεται, και γι’ αυτό αναφέρεται στις ηγεσίες με πολύ θυμό. Δυστυχώς, τα γερμανικά συνδικάτα κινούνται ακόμη πολύ αργά.
Στις άλλες πόλεις υπάρχουν παρόμοιες προσπάθειες;
Εκτός από το Βερολίνο, υπάρχει μια αντίστοιχη συγκρότηση στη Στουτγάρδη, όπως και σε παγγερμανικό επίπεδο, αλλά οι δράσεις δεν είναι συντονισμένες, η κάθε πόλη έχει τις δικές της δραστηριότητες. Στις διαδηλώσεις της 12ης Ιουνίου στη Στουτγάρδη συμμετείχε και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και η αντίστοιχη ΓΣΕΕ. Θα δούμε πώς θα εξελιχθεί.
Το πακέτο λιτότητας της Μέρκελ;
Πρέπει να ακουστεί και απ’ εδώ ότι η κρίση πλήττει πολύ τους Γερμανούς. Οι εργαζόμενοι Γερμανοί βρίσκονται αντιμέτωποι με το μεγαλύτερο πακέτο περικοπών στη γερμανική ιστορία, 80 δισ. ευρώ μέχρι το 2014, και το μεγαλύτερο τίμημα το πληρώνουν οι άνεργοι. Αυτή είναι η ιδιαιτερότητα των μέτρων λιτότητας της Μέρκελ. Στη Γερμανία υπάρχει μεγάλη ανεργία, ιδίως σε βιομηχανίες που πεθαίνουν, και το μεγάλο πρόβλημα είναι με τους εργαζόμενους που δεν θα ξαναβρούν δουλειά. Ο Σρέντερ μαζί με τους Πράσινους, με την Ατζέντα 2010, είχε εφαρμόσει εκείνο το φοβερό μέτρο ότι μετά από ένα χρόνο που παίρνουν το επίδομα ανεργίας, κάποιοι ειδικευμένοι με καλό μισθό πέφτουν ξαφνικά στα 400 ευρώ με μερικά πρόσθετα επιδόματα. Τώρα καταργούν τα προγράμματα για τους άνεργους, όπως η μετεκπαίδευση, και ενώ ήταν υποχρέωση του αντίστοιχου ΟΑΕΔ να προσφέρει προγράμματα επανένταξης, σ’ αυτά πλέον θα συμμετέχει μόνο όποιος επιλέγεται από τους υπαλλήλους του ΟΑΕΔ.
Το μεγαλύτερο κομμάτι των περικοπών (30 δισ. ευρώ) αφορά αυτές τις παροχές. Καταργούν, επίσης, το επίδομα θέρμανσης το οποίο δινόταν σ’ εκείνους που περνούσαν στο κατώτατο επίδομα ανεργίας, καθώς και το επίδομα γονέων. Θέλουν επίσης να κόψουν κάποια χρήματα που δίνει ο αντίστοιχος ΟΑΕΔ για τη σύνταξη των ανέργων. Στρατηγική της κυβέρνησης είναι να χρησιμοποιήσει τους άνεργους ώστε να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Όσο χειρότερη είναι η κατάσταση των ανέργων, τόσο πιο δύσκολα θα παλέψει ο εργαζόμενος, γιατί αν απολυθεί θα βρεθεί στη χείριστη θέση. Επίσης σκοπεύει να απολύσει 15.000 δημόσιους υπαλλήλους.
Ισχυρίζεται μάλιστα ότι θα πληρώσουν και οι εταιρίες 19 δισ. ευρώ. Αλλά πώς; Βάζουν π.χ. τις τράπεζες να πληρώσουν 6 δισ. τα οποία δεν πάνε στο κράτος, αλλά σε ένα ταμείο για την περίπτωση που θα έχουν ξανά κρίση οι ίδιες. Ακόμη, κάποια χρήματα θα πληρώσει ο τομέας της πυρηνικής ενέργειας, αλλά ως αντάλλαγμα αυξάνουν, σ’ αυτό τον τομέα που η Γερμανία είχε πει ότι σιγά-σιγά θα καταργηθεί, τα χρόνια λειτουργίας.
Πώς θα περιέγραφες τις διαθέσεις των Γερμανών εργαζομένων; Τι προβλέπεται για την πανευρωπαϊκή απεργία της 29/9;
Ο κόσμος καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί πριν από ένα χρόνο η κυβέρνηση να δίνει εκατοντάδες δισ. στις τράπεζες και τώρα που η κρίση έχει περάσει στα κράτη να κόβει κοινωνικές παροχές. Παρά τα επικοινωνιακά κόλπα, που είναι τα ίδια με την Ελλάδα, «ή θα χρεοκοπήσουμε ή θα το πιείτε το πικρό ποτήρι», στις συνειδήσεις έχει περάσει ότι το πρόβλημα είναι συστημικό. Αλλά μεταφράζεται σε κινητοποιήσεις με αργούς ρυθμούς. Υπάρχει έλλειψη συντονισμού μεταξύ των συνδικάτων. Ακόμη και στην πανευρωπαϊκή απεργία της 29ης Σεπτεμβρίου θα λάβουν μέρος τμήματά τους. Η Συνομοσπονδία των Γερμανικών Συνδικάτων και η I G Metal θα προχωρήσουν σε δράσεις στις 13 Νοεμβρίου. Ο Συνασπισμός του Βερολίνου ετοιμάζεται από τώρα. Την εβδομάδα 25-29/9 θα γίνουν πολλά πράγματα, ακόμη όμως δεν είναι συντονισμένη η κίνηση. Όλα τα συνδικάτα έχουν ανακοινώσει ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις, αλλά πώς συγκεκριμένα, μένει να το δούμε.
Το ενδιαφέρον είναι ότι, ανεξάρτητα από την Αριστερά και τα συνδικάτα, οργανώνονται διάφορα πράγματα, ραδιόφωνα, κινήσεις πολιτών, ανεξάρτητες πρωτοβουλίες όπου συσπειρώνεται πολύς κόσμος με συγκεχυμένες αντιλήψεις, αλλά δυναμική στάση.
«Στρατηγική της κυβέρνησης είναι να χρησιμοποιήσει τους άνεργους ώστε να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Όσο χειρότερη είναι η κατάσταση των ανέργων, τόσο πιο δύσκολα θα παλέψει ο εργαζόμενος…»
