Οι λαοί εισβάλλουν ορμητικά στο προσκήνιο.
Το τελευταίο διάστημα πολλαπλασιάζονται οι αυθόρμητες κινητοποιήσεις γεννώντας πολλές ελπίδες. Από το Λονδίνο και την Τύνιδα, μέχρι το Ουινσκόνσιν, τη Μαδρίτη και άλλες σχεδόν 60 ισπανικές πόλεις, αλλά και από την Αθήνα μέχρι τις δεκάδες ελληνικές πόλεις, είναι ένα «τσουνάμι» που πάει από πόλη σε πόλη από ήπειρο σε ήπειρο. Μπορεί οι ενστάσεις να είναι πολλές, από το πώς αυτοαποκαλείται («Οργισμένοι» ή «Αγανακτισμένοι») μέχρι την αντιφατικότητα των συνθημάτων και το ότι πολλοί δηλώνουν απολίτικοι και ενάντια στα κόμματα. «Είσαστε κατά του συστήματος!» λένε οι Ισπανοί συντηρητικοί με αποτροπιασμό στους διαδηλωτές. Και η απάντηση: «Δεν είμαστε εμείς κατά του συστήματος, το σύστημα είναι εναντίον μας!»
Μήπως θα έπρεπε να αρχίσει κανείς να δίνει στις λέξεις άλλο νόημα, όπως καλούν οι διαδηλωτές της Πύλης του Ήλιου στη Μαδρίτη; Όταν υπάρχει «ένας κόσμος ανάποδα», όπως λέει ο Ε. Γκαλεάνο, οι νέοι που μεγαλώνουν σ’ αυτόν βρίσκουν άλλους τρόπους να εκφραστούν.
Οι άνθρωποι που γεμίζουν τις πλατείες της Ισπανίας είναι σίγουρο ότι δεν ταυτίζονται με το πολιτικό κατεστημένο κάθε μορφής και η στάση τους φανερώνει τη βαθιά άβυσσο που χωρίζει την πολιτική/κομματική και οικονομική ελίτ με την πλειονότητα του πληθυσμού στην Ισπανία, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Και στον κόσμο. Κοιτάζοντας απλώς έναν ηλεκτρονικό χάρτη που σου δείχνει ανά πάσα στιγμή πόσοι είναι συνδεδεμένοι με την Πουέρτα δελ Σολ της Μαδρίτης, διαπιστώνεις ότι την Παρασκευή στις 2.30 το μεσημέρι 445.000 άτομα επικοινωνούσαν ταυτόχρονα με τους Ισπανούς “Indignados”. Στη διάρκεια της ημέρας ο αριθμός πρέπει να ανέρχεται σε πολλά εκατομμύρια, στη διάρκεια της εβδομάδας σε … Η πυκνότητα τρομερή στην Ευρώπη που καλύπτεται ασφυκτικά από τα γαλάζια μπαλονάκια. Έπονται η Λατινική Αμερική, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Δυτική Αφρική, η Ινδία, ακόμη και το Αφγανιστάν, η Κίνα και η μακρινή Αυστραλία.
Σήμερα Σάββατο το δικό μας Debtocracy θα προβληθεί στην πλατεία της Μαδρίτης και το Σύνταγμα μπορεί να συνδεθεί με την Πουέρτα δελ Σολ. Το Σύνταγμα καλεί τους Γάλλους και αναμένεται η απάντηση στο πανό: «Οι Γάλλοι κοιμούνται (και ονειρεύονται το 1968)»…
Ο «σοφός» Ζ. Μπρεζίνσκι προειδοποιεί εδώ και χρόνια, για τους δικούς του λόγους, τους δυτικούς ιθύνοντες ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή «αφύπνισης των μαζών». Η κίνηση προς την «πραγματική δημοκρατία», με τα πίσω μπρος της, έχει καταστεί ένα από τα φαινόμενα των ημερών μας, πιο ορατό στις αραβικές εξεγέρσεις. Τεράστιος αριθμός ανθρώπων βγαίνει από το φόβο ή από την απάθεια. Τον έβγαλαν η κρίση, οι δυσκολίες, η απελπισία. Είναι όμως μόνο αυτό;
Η Ιρένε Μαρτίν, πολιτική επιστήμονας στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης λέει ότι η κατάσταση των νέων στην Ισπανία είναι η χειρότερη στην Ευρώπη, «χειρότερη και από την Ελλάδα». Οι νέοι που αποτελούν τη σημαντικότερη ομάδα του Κινήματος της 15ης Μάη «ανήκουν σε οργανώσεις που ήταν ελάχιστα γνωστές και όχι ιδιαίτερα πολιτικοποιημένες. Και ζουν σε μια κατάσταση δεινή που πρόκειται να χειροτερέψει». Όμως, μόνο οι οικονομικές συνθήκες δεν μπορούν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο. Η αμφισβήτηση ενός πολιτικού καθεστώτος που σε καλεί μια φορά στα τέσσερα χρόνια να ψηφίσεις και ενδιαμέσως σε φιμώνει ή σε αγνοεί παίζει ίσως πιο σημαντικό ρόλο στην κινητοποίηση των ανθρώπων. Ακριβώς γιατί αντιλαμβάνονται ότι διαμεσολαβεί, με ψευδεπίγραφους όρους δημοκρατικότητας, στην εκμετάλλευση και στην καθυπόταξη των πολλών από τους λίγους. Εξ ου και το σύνθημα «Πραγματική Δημοκρατία Τώρα!», οι προτάσεις των διαδηλωτών που όλες σχεδόν συντείνουν στο να πάρει ο πολίτης τις κρίσιμες αποφάσεις στα χέρια του, η απόρριψη συλλήβδην του πολιτικού προσωπικού που ταυτίζεται μ’ αυτή την υποτιθέμενη δημοκρατία και των διεθνών του διασυνδέσεων, της διεθνούς δομής στην οποία υπάγεται — του ΔΝΤ, του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε. «Η δημοκρατία», λέει το Μανιφέστο της 18ης Μάη, «ανήκει στο λαό, που σημαίνει ότι η κυβέρνηση αποτελείται από τον καθένα μας… [οι πολιτικοί] πλουτίζουν και να ευημερούν εις βάρος μας, υποστηρίζοντας απλώς τη δικτατορία των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων και στηρίζοντας την ισχύ τους μέσω του δικομματισμού στον οποίο ηγούνται το Λαϊκό και το Σοσιαλιστικό Κόμμα». Δείχνει αυτό ότι δεν έχουν συλλάβει τι ακριβώς συμβαίνει;
Ορισμένοι φοβούνται ότι οι επικλήσεις για μια «ηθική επανάσταση» είναι ασαφείς και μπορούν να διευκολύνουν τη χειραγώγηση του κινήματος. Λένε: «Η ηθική μιας κοινωνίας αντανακλά τις βασικές οικονομικές δομές της». Όμως, η επίκληση για ηθική επανάσταση αμφισβητεί ακριβώς αυτές τις δομές που στηρίζονται στο κέρδος και την ηθική που παράγουν. «Δεν είμαστε εμπορεύματα στα χέρια των τραπεζών και των πολιτικών», λένε οι Ισπανοί.
Μήπως βγάζουμε από τη μύγα ξύγκι; Μήπως βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε; Αυτά είναι κρίσιμα ερωτήματα. Η πραγματικότητα είναι αντιφατική και η απολυτοποίηση της μιας πλευράς της αποτελεί τη χειρότερη επιλογή. Μπορεί αυτά τα κινήματα να μην ανταποκρίνονται στο μοντέλο και το περιεχόμενο της πάλης που θεωρεί πιο αποτελεσματικό ο καθένας, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι μεγάλα πλήθη κόσμου γίνονται υποκείμενα μιας κίνησης που μπορεί να αποδειχθεί ιστορική και αποκτούν συνείδηση αυτής της ικανότητάς τους. Μπορεί να δουν νίκες και ήττες, αυτό θα εξαρτηθεί από πολλά, όμως η κατάσταση δεν θα είναι ίδια με πριν. Όπως στον αραβικό κόσμο.
Μήπως θα έπρεπε να αρχίσει κανείς να δίνει στις λέξεις άλλο νόημα, όπως καλούν οι διαδηλωτές της Πύλης του Ήλιου στη Μαδρίτη; Όταν υπάρχει «ένας κόσμος ανάποδα», όπως λέει ο Ε. Γκαλεάνο, οι νέοι που μεγαλώνουν σ’ αυτόν βρίσκουν άλλους τρόπους να εκφραστούν.
Οι άνθρωποι που γεμίζουν τις πλατείες της Ισπανίας είναι σίγουρο ότι δεν ταυτίζονται με το πολιτικό κατεστημένο κάθε μορφής και η στάση τους φανερώνει τη βαθιά άβυσσο που χωρίζει την πολιτική/κομματική και οικονομική ελίτ με την πλειονότητα του πληθυσμού στην Ισπανία, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Και στον κόσμο. Κοιτάζοντας απλώς έναν ηλεκτρονικό χάρτη που σου δείχνει ανά πάσα στιγμή πόσοι είναι συνδεδεμένοι με την Πουέρτα δελ Σολ της Μαδρίτης, διαπιστώνεις ότι την Παρασκευή στις 2.30 το μεσημέρι 445.000 άτομα επικοινωνούσαν ταυτόχρονα με τους Ισπανούς “Indignados”. Στη διάρκεια της ημέρας ο αριθμός πρέπει να ανέρχεται σε πολλά εκατομμύρια, στη διάρκεια της εβδομάδας σε … Η πυκνότητα τρομερή στην Ευρώπη που καλύπτεται ασφυκτικά από τα γαλάζια μπαλονάκια. Έπονται η Λατινική Αμερική, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Δυτική Αφρική, η Ινδία, ακόμη και το Αφγανιστάν, η Κίνα και η μακρινή Αυστραλία.
Σήμερα Σάββατο το δικό μας Debtocracy θα προβληθεί στην πλατεία της Μαδρίτης και το Σύνταγμα μπορεί να συνδεθεί με την Πουέρτα δελ Σολ. Το Σύνταγμα καλεί τους Γάλλους και αναμένεται η απάντηση στο πανό: «Οι Γάλλοι κοιμούνται (και ονειρεύονται το 1968)»…
Ο «σοφός» Ζ. Μπρεζίνσκι προειδοποιεί εδώ και χρόνια, για τους δικούς του λόγους, τους δυτικούς ιθύνοντες ότι βρισκόμαστε σε μια εποχή «αφύπνισης των μαζών». Η κίνηση προς την «πραγματική δημοκρατία», με τα πίσω μπρος της, έχει καταστεί ένα από τα φαινόμενα των ημερών μας, πιο ορατό στις αραβικές εξεγέρσεις. Τεράστιος αριθμός ανθρώπων βγαίνει από το φόβο ή από την απάθεια. Τον έβγαλαν η κρίση, οι δυσκολίες, η απελπισία. Είναι όμως μόνο αυτό;
Η Ιρένε Μαρτίν, πολιτική επιστήμονας στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης λέει ότι η κατάσταση των νέων στην Ισπανία είναι η χειρότερη στην Ευρώπη, «χειρότερη και από την Ελλάδα». Οι νέοι που αποτελούν τη σημαντικότερη ομάδα του Κινήματος της 15ης Μάη «ανήκουν σε οργανώσεις που ήταν ελάχιστα γνωστές και όχι ιδιαίτερα πολιτικοποιημένες. Και ζουν σε μια κατάσταση δεινή που πρόκειται να χειροτερέψει». Όμως, μόνο οι οικονομικές συνθήκες δεν μπορούν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο. Η αμφισβήτηση ενός πολιτικού καθεστώτος που σε καλεί μια φορά στα τέσσερα χρόνια να ψηφίσεις και ενδιαμέσως σε φιμώνει ή σε αγνοεί παίζει ίσως πιο σημαντικό ρόλο στην κινητοποίηση των ανθρώπων. Ακριβώς γιατί αντιλαμβάνονται ότι διαμεσολαβεί, με ψευδεπίγραφους όρους δημοκρατικότητας, στην εκμετάλλευση και στην καθυπόταξη των πολλών από τους λίγους. Εξ ου και το σύνθημα «Πραγματική Δημοκρατία Τώρα!», οι προτάσεις των διαδηλωτών που όλες σχεδόν συντείνουν στο να πάρει ο πολίτης τις κρίσιμες αποφάσεις στα χέρια του, η απόρριψη συλλήβδην του πολιτικού προσωπικού που ταυτίζεται μ’ αυτή την υποτιθέμενη δημοκρατία και των διεθνών του διασυνδέσεων, της διεθνούς δομής στην οποία υπάγεται — του ΔΝΤ, του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε. «Η δημοκρατία», λέει το Μανιφέστο της 18ης Μάη, «ανήκει στο λαό, που σημαίνει ότι η κυβέρνηση αποτελείται από τον καθένα μας… [οι πολιτικοί] πλουτίζουν και να ευημερούν εις βάρος μας, υποστηρίζοντας απλώς τη δικτατορία των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων και στηρίζοντας την ισχύ τους μέσω του δικομματισμού στον οποίο ηγούνται το Λαϊκό και το Σοσιαλιστικό Κόμμα». Δείχνει αυτό ότι δεν έχουν συλλάβει τι ακριβώς συμβαίνει;
Ορισμένοι φοβούνται ότι οι επικλήσεις για μια «ηθική επανάσταση» είναι ασαφείς και μπορούν να διευκολύνουν τη χειραγώγηση του κινήματος. Λένε: «Η ηθική μιας κοινωνίας αντανακλά τις βασικές οικονομικές δομές της». Όμως, η επίκληση για ηθική επανάσταση αμφισβητεί ακριβώς αυτές τις δομές που στηρίζονται στο κέρδος και την ηθική που παράγουν. «Δεν είμαστε εμπορεύματα στα χέρια των τραπεζών και των πολιτικών», λένε οι Ισπανοί.
Μήπως βγάζουμε από τη μύγα ξύγκι; Μήπως βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε; Αυτά είναι κρίσιμα ερωτήματα. Η πραγματικότητα είναι αντιφατική και η απολυτοποίηση της μιας πλευράς της αποτελεί τη χειρότερη επιλογή. Μπορεί αυτά τα κινήματα να μην ανταποκρίνονται στο μοντέλο και το περιεχόμενο της πάλης που θεωρεί πιο αποτελεσματικό ο καθένας, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι μεγάλα πλήθη κόσμου γίνονται υποκείμενα μιας κίνησης που μπορεί να αποδειχθεί ιστορική και αποκτούν συνείδηση αυτής της ικανότητάς τους. Μπορεί να δουν νίκες και ήττες, αυτό θα εξαρτηθεί από πολλά, όμως η κατάσταση δεν θα είναι ίδια με πριν. Όπως στον αραβικό κόσμο.
Μ.Ν.
Σχόλια
