Κατακάθεται βασανιστικά ο κουρνιαχτός της εκλογικής μάχης με μια πικρή αίσθηση «επιστροφής στην ομαλότητα» της γκρίζας πολιτικής ρουτίνας.
Και προβάλλει επιτακτικά μια παραγνωρισμένη απαίτηση. Προφανώς τα συνθήματα κινητοποιούν, αλλά ακόμη και σε αυτή την διπλή εκλογή της πόλωσης, αναδείχτηκε η απαράγραπτη αξία του περιεχομένου, της κλιμάκωσης και της ιεράρχησης των στόχων και των μέσων της εφαρμοσμένης πολιτικής. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό το λόγο, συγκέντρωσε τόσο ενδιαφέρον από τον κόσμο της Αριστεράς.
Τέτοιες σκέψεις μας γέννησε η αλίευση μες στην εκλογική «τούρλα» του άρθρου του Αμερικανού καθηγητή J. K. Galbraith με τίτλο Ούτε λιτότητα, ούτε ανάπτυξη, μόνη ελπίδα είναι η αλληλεγγύη. Και μόνο ο τίτλος προκαλεί. Πρόκειται για ένα φιλελεύθερο οικονομολόγο – για τα αμερικανικά δεδομένα είναι το αντίπαλο δέος των νεοσυντηρητικών, πάντα στα όρια του κυρίαρχου καπιταλιστικού δόγματος.
Ορισμένα εύγλωττα αποσπάσματα: «Η λιτότητα τα έφαγε τα ψωμιά της. Η ύφεση που πλήττει τη Βρετανία και το 11% της ευρωπαϊκής ανεργίας μας δείχνουν πού οδηγεί. Ήρθε ο καιρός να προτείνουμε μια εναλλακτική: την ανάπτυξη. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι η ανάπτυξη αποτελεί στόχο και όχι πολιτική. Όλοι έχουν μια συνταγή να προτείνουν… Για τους πλούσιους Αμερικανούς, η ανάπτυξη περνά από τη μείωση της φορολογίας. Στην Ευρώπη, οι εργοδότες ζητούν μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, ενώ οι τράπεζες ζητούν απορρύθμιση… παρουσιάζουν πότε την “αναζωογόνηση” της οικονομίας πότε την “εξυγίανση του προϋπολογισμού” ως πανάκεια. Ορισμένοι ζητούν πρώτα τη μία και μετά την άλλη: ακούγοντάς τους οι περικοπές στις συντάξεις και την Υγεία φαντάζουν σαν “στρατηγική ανάπτυξης”.
Στην πραγματικότητα οι Έλληνες, Ισπανοί και Ιταλοί διαδηλωτές, οι Γάλλοι ψηφοφόροι, οι Αμερικανοί οπαδοί του κινήματος Occupy Wall Street δεν ζητούν ανάπτυξη. Τους απασχολεί πρωτίστως να προστατευθούν οι θεσμοί που τους εξασφαλίζουν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης: σύστημα Υγείας, Παιδεία, δημόσιες υπηρεσίες, περιβάλλον, δικαίωμα σε μια άνετη σύνταξη… Πώς να τους κατηγορήσουμε που αντιτίθενται στην οπισθοδρόμηση που τους επιβάλλουν οι Βρυξέλλες; Ο πρόεδρος Ολάντ έχει δίκιο που καταγγέλλει την ψευδαίσθηση της λιτότητας. Θα έπρεπε, επίσης, να δυσπιστεί απέναντι σ’ αυτή τη χίμαιρα που είναι η ανάπτυξη. Παραπλανητικά συνθήματα, ημίμετρα, εκκλήσεις για σύνεση πνίγονται στο κύμα πανικού που υψώνεται από παντού. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος παρά να δεσμευτούμε για μια νέα αλληλεγγύη…». Αναζητήστε ολόκληρο το κείμενο στο Διαδίκτυο. «Λιτότητα-ανάπτυξη» και «ευρώ-απομόνωση»: Αν «αιρετικές» ακαδημαϊκές φωνές τολμούν, η Αριστερά υποχρεούται να σπάσει τα κελύφη των «ξύλινων» νεοφιλελεύθερων στερεότυπων, με απλό και ρηξικέλευθο λόγο να καταρρίψει τα δόγματα και να ανοίξει εναλλακτικούς δρόμους.
Τέτοιες σκέψεις μας γέννησε η αλίευση μες στην εκλογική «τούρλα» του άρθρου του Αμερικανού καθηγητή J. K. Galbraith με τίτλο Ούτε λιτότητα, ούτε ανάπτυξη, μόνη ελπίδα είναι η αλληλεγγύη. Και μόνο ο τίτλος προκαλεί. Πρόκειται για ένα φιλελεύθερο οικονομολόγο – για τα αμερικανικά δεδομένα είναι το αντίπαλο δέος των νεοσυντηρητικών, πάντα στα όρια του κυρίαρχου καπιταλιστικού δόγματος.
Ορισμένα εύγλωττα αποσπάσματα: «Η λιτότητα τα έφαγε τα ψωμιά της. Η ύφεση που πλήττει τη Βρετανία και το 11% της ευρωπαϊκής ανεργίας μας δείχνουν πού οδηγεί. Ήρθε ο καιρός να προτείνουμε μια εναλλακτική: την ανάπτυξη. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι η ανάπτυξη αποτελεί στόχο και όχι πολιτική. Όλοι έχουν μια συνταγή να προτείνουν… Για τους πλούσιους Αμερικανούς, η ανάπτυξη περνά από τη μείωση της φορολογίας. Στην Ευρώπη, οι εργοδότες ζητούν μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, ενώ οι τράπεζες ζητούν απορρύθμιση… παρουσιάζουν πότε την “αναζωογόνηση” της οικονομίας πότε την “εξυγίανση του προϋπολογισμού” ως πανάκεια. Ορισμένοι ζητούν πρώτα τη μία και μετά την άλλη: ακούγοντάς τους οι περικοπές στις συντάξεις και την Υγεία φαντάζουν σαν “στρατηγική ανάπτυξης”.
Στην πραγματικότητα οι Έλληνες, Ισπανοί και Ιταλοί διαδηλωτές, οι Γάλλοι ψηφοφόροι, οι Αμερικανοί οπαδοί του κινήματος Occupy Wall Street δεν ζητούν ανάπτυξη. Τους απασχολεί πρωτίστως να προστατευθούν οι θεσμοί που τους εξασφαλίζουν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης: σύστημα Υγείας, Παιδεία, δημόσιες υπηρεσίες, περιβάλλον, δικαίωμα σε μια άνετη σύνταξη… Πώς να τους κατηγορήσουμε που αντιτίθενται στην οπισθοδρόμηση που τους επιβάλλουν οι Βρυξέλλες; Ο πρόεδρος Ολάντ έχει δίκιο που καταγγέλλει την ψευδαίσθηση της λιτότητας. Θα έπρεπε, επίσης, να δυσπιστεί απέναντι σ’ αυτή τη χίμαιρα που είναι η ανάπτυξη. Παραπλανητικά συνθήματα, ημίμετρα, εκκλήσεις για σύνεση πνίγονται στο κύμα πανικού που υψώνεται από παντού. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος παρά να δεσμευτούμε για μια νέα αλληλεγγύη…». Αναζητήστε ολόκληρο το κείμενο στο Διαδίκτυο. «Λιτότητα-ανάπτυξη» και «ευρώ-απομόνωση»: Αν «αιρετικές» ακαδημαϊκές φωνές τολμούν, η Αριστερά υποχρεούται να σπάσει τα κελύφη των «ξύλινων» νεοφιλελεύθερων στερεότυπων, με απλό και ρηξικέλευθο λόγο να καταρρίψει τα δόγματα και να ανοίξει εναλλακτικούς δρόμους.
θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
Σχόλια
