Ήταν Οκτώβριος του 2012, δηλαδή ακριβώς πριν από ένα χρόνο, όταν η τρικομματική -τότε- κυβέρνηση με επικεφαλής τον Σαμαρά, παγιδεύτηκε κατά… λάθος στα νήματα του σκανδάλου που φέρει την προσωπική σφραγίδα του νυν αντιπροέδρου Ευ. Βενιζέλου και αφορά στις σκανδαλώδεις συμβάσεις με τους Γερμανούς για τα περιβόητα υποβρύχια στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά.
Γράφαμε, τότε, για τη «διάρρηξη του τεκμηρίου της αθωότητας της πολιτικής ελίτ, που έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο πολιτικής σήψης, ώστε η «κυβερνητική κάλπικη κοινοβουλευτική πλειοψηφία»να στηρίζεται σε αποδεδειγμένα ψεύτες, κλέφτες και ανακυκλούμενους πολιτικούς τύπου Βενιζέλου.
Ένα χρόνο μετά, η επιβίωση της δικομματικής κυβέρνησης στηρίζεται ακριβώς στο ίδιο μοτίβο της πολιτικής συνενοχής και συγκάλυψης. Βενιζέλος και Σαμαράς, επιβιβασμένοι στο ίδιο… πλοίο της συνδιαχείρισης, της πολιτικής ρεμούλας και της τεχνικής του πολιτικού αντιπερισπασμού, κάνουν ό,τι περνά απ’ το χέρι τους με μοναδικό κριτήριο να γαντζωθούν στην εξουσία τους, να μη «χαλάσουν την πολιτική ισορροπία τρόμου» για τα ξένα αφεντικά τους.
Ο θυμόσοφος λαός όμως το λέει «μια του κλέφτη (και του ψεύτη), δυο του κλέφτη…». Η δεύτερη ενορχηστρωμένη πολιτική συγκάλυψη του Ευ. Βενιζέλου από μια αδύναμη κυβερνητική Ν.Δ., που τον χρειάζεται απολύτως για να κρατηθεί στην εξουσία και να προωθήσει τις μνημονιακές πολιτικές που αποτελούν κοινή τους υποχρέωση, ύστερα από την πρώτη, αναφορικά με την εμπλοκή του στο ζήτημα της λίστας Λαγκάρντ, δεν μπορεί παρά να είναι εξόφθαλμη για τον κόσμο, που καταλαβαίνει πλέον πως η συγκάλυψη του Βενιζέλου από τον Σαμαρά αποτελεί τη μοναδική πολιτική τους επιλογή, γιατί είναι απολύτως συνυπεύθυνοι για τη διαφθορά, τη διάχυτη ανομία και τις μίζες που υπήρξαν τα βασικά χαρακτηριστικά του πάλαι ποτέ κραταιού δικομματισμού.
Τόσο ο πρωθυπουργός Σαμαράς, όσο και ο αντιπρόεδρος Βενιζέλος -πόσο μάλλον ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου- χρησιμοποιούν στο μέγιστο και ώς τελευταίο χαρτί την επιλογή του πολιτικού αντιπερισπασμού απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ που απλώς αποκαλύπτει τα ψέματα που οι ίδιοι λένε στον λαό, ομολογώντας απλώς σε παρελθόντα χρόνο (και λόγω άλλων τότε, πολιτικών συμφερόντων του καθενός) την αλήθεια: ότι, δηλαδή, οι συμβάσεις που αφορούν στην κατασκευή των 8 (αλλά την παραλαβή μόλις ενός) υποβρυχίων αφενός, και το ξεπούλημα των Ναυπηγείων σε σαουδαραβική εταιρία αφετέρου, αποτελούν πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα μεγατόνων, αντίστοιχα της υπόθεσης Τσοχατζόπουλου. Είναι, άραγε, τυχαίες οι πολιτικές δηλώσεις Κυρ. Μητσοτάκη και Γ. Μιχελάκη μόλις τον Μάιο του 2012 για «αμαρτωλά υποβρύχια» ή δεν ήξεραν τι έλεγαν; Είναι τυχαίο ότι οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά μέσω των συνδικαλιστικών τους Οργάνων έχουν κατ’ επανάληψη καταγγείλει τις πολιτικές πρακτικές του τότε υπουργού Βενιζέλου με στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει πάνω από 2 δισ. ευρώ για υποβρύχια που ποτέ δεν παρέλαβε (αλλά κανείς δεν τους έδινε σημασία ή ενορχηστρωμένα τα ΜΜΕ απέκρυπταν τις αποκαλύψεις τους);
Η προσπάθεια επιβίωσης του πολιτικού συστήματος, αποκαλύπτεται περίτρανα από διαλόγους μεταξύ του «άμεμπτου» Μεϊμαράκη με τον Ευ. Βενιζέλο σε συνεδρίαση της υποεπιτροπής εξοπλιστικών το 2010, όταν ο πρώτος ρωτά ευθέως τον δεύτερο «πώς μπορεί να τον πείσει ότι δεν προχώρησε σε ιδιωτικές διαπραγματεύσεις εις βάρος του ελληνικού Δημοσίου, διαπράττοντας πολιτικό σκάνδαλο», και ο δεύτερος δηλώνει -μη συνειδητοποιώντας προφανώς την αλήθεια της παραδοχής του- πως «όταν ο γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας της Ν.Δ. λέει σε κοινοβουλευτικό όργανο ότι υπάρχει τεκμήριο σκανδάλου, το οποίο πρέπει να ανατραπεί, δεν έχει καμία σωτηρία ούτε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά, ούτε το πολιτικό σύστημα». Η τρικυμία, άλλωστε, που προκάλεσε στη δικομματική κυβέρνηση η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής και τα πισώπλατα μαχαιρώματα Αβραμόπουλου σε Σαμαρά (κυρίως) και Βενιζέλο αποδεικνύουν ότι το θέμα θα έχει συνέχεια και, μάλιστα, πολύ ενδιαφέρουσα.
Μ.Ε.
