Διαβάζοντας ένα βιβλίο ή μια ιστορία, μας δίνεται η ευκαιρία έστω και για λίγο, να ταξιδέψουμε στον χρόνο και να ξαναγίνουμε για λίγο παιδιά. Να ξαναζήσουμε για λίγο τη μαγεία εκείνης της τρυφερής ξενοιασιάς που χάσαμε μεγαλώνοντας. Ή να ξαναθυμηθούμε την απλότητα που γεννά η αλήθεια όταν τελικά ξεδιπλώνεται και γίνεται αξία. Η «Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό», το τέταρτο στη σειρά των παιδικών βιβλίων του Λουίς Σεπούλβεδα, σου προσφέρει ένα τέτοιο ταξίδι. Το ταξίδι γίνεται ακόμα πιο ζωντανό με τη μεταφορά του βιβλίου στη σκηνή, στη θεατρική διασκευή από τον Κώστα Γάκη και τη Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου, στην ομώνυμη παράσταση που παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Άλφα-Ληναίος-Φωτίου. Είχαμε τη χαρά να συνομιλήσουμε με τον πρωταγωνιστή του βιβλίου και της παράστασης, τον Σκύλο. Ο Κώστας Γάκης, στον ρόλο του Σκύλου, σκηνοθέτης και μουσικός συνθέτης του θεατρικού έργου, πολυπράγμων όπως πάντα, μας μίλησε για το βιβλίο, την παράσταση καθώς και το ιδιαίτερο νόημά της για αυτόν και την ομάδα του. Όπως μας είπε, ο καθένας που βλέπει την παράσταση δίνει και το δικό του νόημα, κάτι που όποιος/α παρακολουθήσει την παράσταση μπορεί να το μοιραστεί με την ομάδα, στο τέλος της, στο φουαγιέ, όπου ηθοποιοί και θεατές συναντιούνται και συνομιλούν.
Συνέντευξη στην Μαρίνα Μπρέστα
Γιατί αυτό το βιβλίο;
Με έναν τυχαίο τρόπο έπεσε στα χέρια μου. Είχα πάει το Πάσχα του 2017 στην Ικαρία για ένα ντοκιμαντεριστικο κομμάτι θεάτρου με ιστορίες εξόριστων και έτυχε να το έχει αφήσει εκεί ο πατέρας μου. Το διάβασα μέσα σε μία νύκτα και μαγεύτηκα, είπα πως αυτό κάποια στιγμή πρέπει να το κάνω οπωσδήποτε παράσταση, με συγκίνησε πάρα πολύ η ιστορία. Μετά, έψαξα την ιστορία του συγγραφέα και την περιπέτεια των Ανθρώπων της Γης στη Νότια Χιλή και πείσθηκα ακόμα περισσότερο. Και για εμάς η πιο ωραία στιγμή είναι τώρα που δικαιώνεται κάπως ο αγώνας στην Χιλή. Έτυχε η επίσημη πρεμιέρα της παράστασης να είναι τη μέρα που εκλέχτηκε ο νέος πρόεδρος στην Χιλή, Γκαμπριέλ Μπόριτς, και τις εικόνες με τις «γεμάτες λεωφόρους». Είναι όνειρό μας να ταξιδέψουμε στο Σαντιάγο της Χιλής να παίξουμε την παράσταση. Θα έχουμε μεγάλη χαρά αν καταφέρουμε να παίξουμε στην περιοχή της Αραουκανίας, στις κοινότητες των Μαπούτσε.
Αποτελεί και ένα έργο-φόρο τιμής στον, αδικοχαμένο στη μάχη με τον κορωνοϊό, αγωνιστή συγγραφέα Λουίς Σεπούλβεδα…
Τυχαία, μοιραία…Η παράσταση είχε κάνει πρεμιέρα στη Νότιο Κορέα το 2019, στο Asian Culture Center, πριν την πανδημία, η οποία είχε πολύ θετική ανταπόκριση και πήραμε κουράγιο και αποφασίσαμε να τη φέρουμε στην Ελλάδα. Με το που γυρνάμε όμως να το κάνουμε, σκάει ο κορωνοϊός και μας πήγε πίσω. Στη συνέχεια, χάνεται ο Σεπούλβεδα –μια μεγάλη απώλεια– και πεισμώσαμε πολύ, περισσότερο ακόμα με όλα αυτά που διαδραματίζονταν τότε στην Χιλή, τις μεγάλες κινητοποιήσεις με αφορμή τις αυξήσεις στα εισιτήρια των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, όπου ξέσπασε ένα τεράστιο κύμα αντίδρασης του δημοκρατικού κόσμου ενάντια στα υπολείμματα του μαύρου από την περίοδο Πινοσέτ. Αυτός ήταν ένας από τους κύριους λόγους που μας έκανε να πεισμώσουμε γιατί ο Λουίς Σεπούλβεδα ανήκε στην παρέα του Αλιέντε. Όλη αυτή η φλόγα που μας δίνει η ανάσα του προέδρου Αλιέντε στην ζωή μας, κυρίως στην ομάδα ΑΝΑΜΜΑ και τη Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου που έχουμε κάνει μαζί τη διασκευή, έχει εμποτίσει αφενός μεν τη ζωή του Σεπούλβεδα και αυτές οι ανάσες που μας δίνει η Λατινική Αμερική κάνουν πάντα την καρδιά μας να χτυπάει δυνατά. Νιώθουμε λίγο πως ενωνόμαστε μαζί τους, τους Χιλιανούς και τους Μαπούτσε ως μια πιο ιδιαίτερη ομάδα.
Και με την αγάπη που βγάζει ο Σεπούλβεδα…
Ακριβώς. Ο Σεπούλβεδα στάζει αγάπη στα βιβλία του. Έδινε συνέντευξη και τον ρώτησε ένας δημοσιογράφος πως έγραψε την ιστορία του σκύλου. Έφτιαχναν ένα σχολείο σε μία από τις κοινότητες των Μαπούτσε, υπήρχε μεγάλη χαρά στην κοινότητα αλλά υπήρχε και ένα παιδί που έκλαιγε. Και πήγε ο Σεπούλβεδα και τον ρώτησε γιατί κλαίει και το παιδί απάντησε ότι ήταν χθες και έπαιζε με τον σκύλο του και ήρθαν αστυνομικοί και τον ρώτησαν τι είναι αυτό, τους απαντάει γερμανικός ποιμενικός και του απάντησαν πως δεν μπορεί να είναι δικός σου και του τον έκλεψαν. Και του είπε ο Σεπούλβεδα ότι θα σου γράψω μια ιστορία όπου το αγόρι θα ξαναβρεί τον σκύλο του. Πόση αγάπη κρύβει… Ο Σεπούλβεδα είναι αγάπη.
Υπερνικά και στη φιλοσοφία και στον τρόπο γραφής του Σεπούλβεδα η τρυφερότητα, η εγγύτητα, ο σεβασμός. Οι Άνθρωποι της Γης θα επιτεθούν μόνο εκεί που θα έρθει το καμιόνι για να κάψει το χωριό. Οι Μαπούτσε ήταν παγκοσμίως αυτοί που στάθηκαν με τη μεγαλύτερη αντοχή για 3-4 αιώνες στους κονκισταδόρες. Είναι μία φυλή με μεγάλη ιστορία αντίστασης αλλά και με μεγάλη ιστορία σχέσης με τη φύση, τη Μάνα Γη
Το βιβλίο και η παράσταση έχει μια πολύ ιδιαίτερη προσέγγιση και αντίληψη για την σχέση του ανθρώπου με την φύση.
Ο πλανήτης είναι ένα καζάνι που βράζει. Τα τελευταία χρόνια, οι φωτιές στην Βραζιλία και στον Αμαζόνιο αλλά και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η υπερθέρμανση του πλανήτη και γενικότερα ο τρόπος που αυτό το αδηφάγο σύστημα καταβροχθίζει τις πηγές του πλανήτη∙ με ενδιαφέρει αυτή η μεγάλη εικόνα. Εμείς από τη στιγμή που μπήκαμε σαν ομάδα σε αυτή την περιπέτεια, είδαμε ότι έχουμε πολύ όμορφες στιγμές στην παιδική μας ηλικία με ξυπόλυτα πόδια και ανταλλάξαμε ιστορίες και είδαμε που εμείς έχουμε υπάρξει άγριοι. Και πως αυτή η ωραία αγριότητα στην ανθρώπινη φύση έχει τόσο ξεκάθαρη σχέση με τον περιβάλλοντα χώρο. Από την πρώτη στιγμή επιθυμούσαμε να ανέβουμε στη σκηνή με ξυπόλυτα πόδια σαν να επισκέφθηκε το τσιμεντένιο κέλυφος ενός θεάτρου μια φυλή. Σαν να κατέβηκε από τα δέντρα, τα λιβάδια, τις λίμνες, τις καλύβες, τις αραουκάριες. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν έναν άλλο τρόπο να μεταφέρεται το μήνυμα.
Στην παράσταση οι αναφορές τόσο στα στοιχεία της φύσης είναι πολύ ζωντανές.
Ήθελα όλη η μουσική και οι ήχοι να παράγονται από τα σώματα. Προσπαθήσαμε να φέρουμε την αίσθηση του άγριου δάσους της Νότιας Χιλής μέσα στο τσιμεντένιο κέλυφος. Ελπίζω να τα καταφέραμε. Είναι σαν να ζούμε μια σαμανιστική λειτουργία, όπου έρχονται τα ιερά ζώα, οι πρόγονοι, με πολύ φίλιο τρόπο. Οι Μαπούτσε όταν φεύγουν πιστεύουν ότι πηγαίνουν στην γη των προγόνων, όπου εκεί χωράει και ένας σκύλος, ή χωράνε όλοι οι ξεριζωμένοι, ξυπόλυτοι, παράξενοι, διαφορετικοί. Αυτές είναι και δικές μας προσθήκες και προκύπτουν από τις ανάγκες της παράστασης. Στο βιβλίο αναφέρεται ότι οι winkas θα συνεχίσουν να κυνηγάνε τους Ανθρώπους της Γης ανελέητα γιατί ο κόσμος χρειάζεται ακόμα αρχηγούς και φοβάται τους επαναστάτες – «ο φόβος τους ενώνει, η αγέλη τους είναι αδιάσπαστη». Σε μια πρόβα σήκωσε το χέρι κάποιος και θυμήθηκα αυτές τις μέρες είναι έρχεται η επέτειος της 07/10/2020, που δικαιώθηκε κάπως αυτός ο κόσμος που στάθηκε γύρω από τη δίκη της Χ.Α. Όποτε όταν οι τρεις ηθοποιοί φτιάχνουν το σήμα του φασισμού, ο σκύλος από την πλατεία γαβγίζει και το σπάει – έστω για λίγο. Αισθανόμαστε πολύ συχνά την ανάγκη να μιλήσουμε και με πιο σύγχρονο τρόπο που να συνδέεται με τις μέρες μας και ο σκύλος βγαίνει και λέει στο κοινό μετά από αυτό το γάβγισμα «ακόμα και ένα σκυλί στην πόλη θυμάται αυτή την ημερομηνία». Στις 6 Δεκεμβρίου η παράσταση ήταν αφιερωμένη στον Αλέξη. Είμαστε δίπλα στην ιστορία με τον/την Ζακ, τις γυναικοκτονίες αλλά περισσότερο και πάνω από όλα με κάθε κατατρεγμένο και κάθε άνθρωπο που είναι ξεριζωμένος μέσα στον ίδιο του τον τόπο, τον εαυτό, την ίδια του τη σεξουαλικότητα, τη διαφορετικότητά του, τη μάχη που δίνει σε αυτό το βάρβαρο σύστημα.
Και επαναστάτης ο ίδιος ο Σκύλος…
Να πω ότι είναι ΛΥΚΟσκυλο. Κάποια στιγμή ο γέρος Wenculaf, ο φύλαρχος, λέει στον μικρό ακόμα σκύλο «να θυμάσαι, είσαι σκύλος αλλά είσαι και λύκος, έχεις μέσα σου και λύκο και αυτό θα σου δώσει ένα άλλο βλέμμα και ένα άλλο αίμα». Και εκεί που τον ρίχνουν στην αρένα, ο Σκύλος λέει στο κοινό «η αρκούδα και το λιοντάρι είναι πολύ πιο δυνατά ζώα, αλλά ο λύκος, δεν κάνει νούμερα στο τσίρκο». Πολύ αγαπημένο μου σημείο. Ο λύκος δεν μπορεί να υποταχτεί και να κάνει νούμερα σε αυτά τα απαίσια τσίρκα. Πέραν από προστάτης, έχει και πολύ κοφτερά δόντια και θα τα βγάλει εκεί που πρέπει. Υπερνικά και στη φιλοσοφία και στον τρόπο γραφής του Σεπούλβεδα η τρυφερότητα, η εγγύτητα, ο σεβασμός. Οι Άνθρωποι της Γης θα επιτεθούν μόνο εκεί που θα έρθει το καμιόνι για να κάψει το χωριό. Οι Μαπούτσε ήταν παγκοσμίως αυτοί που στάθηκαν με τη μεγαλύτερη αντοχή, από τους άλλους ιθαγενικούς λαούς, για 3-4 αιώνες στους κονκισταδόρες. Δεν περνούσαν το φράγμα με τίποτα και τελικά σιγά-σιγά, πιο ύπουλα, έγινε το πέρασμα, αλλά μέχρι να τους κερδίσουν είχαν τη φήμη των τρομερών πολεμιστών. Είναι μία φυλή με μεγάλη ιστορία αντίστασης αλλά και με μεγάλη ιστορία σχέσης με τη φύση, τη Μάνα Γη. Μια φράση που χρησιμοποιούν, το «ζω μαζί» έχει τη σημασία του «έχω» για εμάς.
Η γλώσσα του Σκύλου;
Αυτή είναι και η μεγάλη απόλαυση για μένα, να το βλέπω όλο αυτό μέσα από τον Σκύλο. Σκέφτηκα να ερευνήσω κάποια μοτίβα του σκύλου ή του λυκόσκυλου. Μου άρεσε η γενικότερη ζωικότητα, δηλαδή η κίνηση ενός πουλιού σε ένα σημείο ή ο ιαγουάρος, το οποίο το έχουμε συμβολικά σε διάφορα σημεία της παράστασης σα να λέμε τώρα θροΐζουμε, τώρα πατάμε σα να μην ακουγόμαστε, τώρα είναι πιο suave (απαλά). Και το άλλο κομμάτι είναι η ζωικότητα που έχουν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, πως είναι οι Ικαριώτες με τον Ικαριώτικο, είναι μια αγριάδα, μια άγρια ομορφιά, η ζωτικότητα του πανηγυριού, που έχει μέσα μία επαναστατικότητα, να βλέπεις το ανθρώπινο σώμα σε μία έξαρση, μία ένταση, σε μία έκσταση και κάθαρση τελικά. Σε αυτές τις φυλές αυτό μπορεί να είναι σαμανιστικό, με επαναλαμβανόμενες κινήσεις, κάποιος μπορεί να γίνει το ιερό ελάφι που μπορεί να μας αφηγηθεί κάτι. Όλο αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον, με ενδιέφερε όπως στο βιβλίο, που ένιωθες ότι είναι ο σκύλος, η φωνή κάθε Μαπούτσε, κάθε ανθρώπου της Γης, η φωνή του συγγραφέα και εν τέλει κάθε κατατρεγμένου όντος. Υπάρχει μια πυρηνική φράση που προσωπικά με τρελαίνει στο βιβλίο που λέει «στις απαρχές του χρόνου, το Πνεύμα της Γης πρόσταξε οι άνθρωποι και τα ζώα να μην συνεννοούνται με τα λόγια, αλλά με την κρυμμένη δύναμη που υπάρχει μες στα μάτια». Αυτή η «συνεννόηση» είναι ξεχασμένη στους ανθρώπους γιατί έρχεται ο Βασιλέας Λόγος που τα σαρώνει όλα.
Η απόδοση της ιστορίας μέσω της κίνησης και του ήχου πέραν του βιβλίου, την οδηγεί σε ένα διαφορετικό πλαίσιο.
Για τη μουσική σκέφτηκα πολύ περισσότερο γενικά: Μουσικές του κόσμου, ακόμα και ηπειρώτικοι υπόηχοι, τζαζ, πιο κλασσικό, σε ό,τι ταίριαζε στη στιγμή, γνωρίζοντας ότι ο τραγουδισμένος λόγος έχει και αυτός την ιδιαίτερη λειτουργία του στον τελετουργικό αυτό χωροχρόνο που θέλουμε να φτιάξουμε. Άρα κάποια στιγμή είναι προτιμότερο να τραγουδήσεις αντί να μιλήσεις, είναι προτιμότερο να θροΐσεις αντί να μιλήσεις. Οπότε έχει ένα άλλο φίλτρο, έναν άλλο τρόπο να δει ο θεατής τα πράγματα. Κάποιες φορές επεκτείνουμε αυτό που γίνεται πάνω στη σκηνή, παίζουμε κάποια τραγούδια στο φουαγιέ, μιλάμε με τον κόσμο. Δηλαδή, να μην είναι απλά ένα το πακέτο του εισιτηρίου. Πιστεύω πάρα πολύ στο να διαλυθούμε λίγο, να μας μιλήσει η Νατάσα λίγο παραπάνω στο τέλος, να γίνουν κάποιες ερωτήσεις, να γνωρίσουμε τον κόσμο, να ακούσουμε.
Άρα σας αρέσει να έχετε ένα feedback.
Πάρα πολύ. Ήταν ένας άνθρωπος που μας είπε «εγώ δεν έχω καμία σχέση με όλα αυτά, είμαι στην αντίθετη πλευρά του κόσμου» και του λέω «ευχαριστώ που μου το λέτε» και τον ρώτησα «γιατί μου μιλάτε» και απαντά «γιατί εμένα κατάφερε πολύ να με συγκινήσει από την πλευρά της θεραπείας, εγώ αισθάνθηκα θεραπευμένος μετά από αυτό που κάνατε, άσχετα εάν αυτό που λέτε δεν εκφράζει τα πολιτικά μου πιστεύω» και αισθάνθηκα πολύ ωραία και πιάσαμε κουβέντα. Τα έχουμε όλα μέσα μας και είναι καλό να ανιχνεύουμε και στον άλλο ότι τα έχει μέσα του και να χτίζουμε γέφυρες με ενδιαφέροντες ανθρώπους πάνω σε μία κοινή βάση ότι στο τέλος της μέρας δεν θα φτάσουμε σε κανέναν κανιβαλισμό, ομοφαγία, μικροφασισμό, πρωτοφασισμό και θα καταφέρουμε ακόμα και με τις διαφορές μας να έχουμε μία πιο ανθρώπινη διαχείριση της ζωής μας. Αυτός ο άνθρωπος ήταν πολύ ωραίο μάθημα για μένα εκείνο το βράδυ. Φυσικά δεν λείπουν και τα δάκρυα, να κλαίμε εμείς πάνω στη σκηνή, να κλαίνε και οι άλλοι και να μην μπορούμε να σταματήσουμε, ή να τραγουδάνε οι θεατές, είναι πολύ ωραίες στιγμές για εμάς.
Διαβάζοντας ένα βιβλίο σκέφτεσαι ότι είναι γεμάτο με κάποια άνθη ανθρώπινης εμπειρίας. Ουσιαστικά εκεί που όλοι συνδεόμαστε είναι αυτή η καταραμένη απώλεια της μνήμης: Κάπου, κάποτε ήμασταν ενωμένοι, οι άνθρωποι, προς τη Μάνα Γη, εμείς οι ίδιοι με την παιδική μας ηλικία, εμείς με τη μάνα. Αυτός ο πράσινος παράδεισος των παιδικών μας χρόνων και ξαφνικά βγαίνουμε έξω. Αισθήσεις τόσο οικείες. Ακόμα και οι αγώνες που συμμετείχε κάθε άνθρωπος. Κάθε άνθρωπος έχει περάσει μία φάση επαναστατημένη που σήκωσε το ανάστημά του. Και μετά σιγά-σιγά μπαίνουμε στα γρανάζια του συστήματος. Σε αυτή τη παράσταση ταυτίζεται το κοινό με το κλικ που κάνει και γυρνάει πίσω. Αυτό που μου λένε είναι «Ξαναείδα». Το να σου λένε μετά την παράσταση «πρέπει να δούμε τι σκατά θα κάνουμε» είναι όμορφο. Για μένα είναι η πρώτη ξεκάθαρα εξεγερτική και επαναστατική παράσταση που κάνω χωρίς να θέλω να κρύψω οτιδήποτε. Ότι εμάς σε αυτή τη γωνία του κόσμου μας ενδιαφέρει πολύ αυτός ο τόπος, ο κόσμος να ξεφύγει λίγο από αυτό το βάρβαρο σύστημα που ζούμε. Μου φαίνεται πολύ ωραίο ότι σε πολύ κόσμο μπορεί να ξενίσει αυτό, η φράση ότι «ο κόσμος ακόμα χρειάζεται αρχηγούς» ή η φράση «ο κόσμος ακόμα φοβάται τους επαναστάτες», χωρίς να διατεινόμαστε ότι είμαστε επαναστάτες.
INFO
O Kώστας Γάκης σκηνοθετεί και διασκευάζει για το θέατρο το αριστούργημα του Λούις Σεπούλβεδα «Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό».
Ένα θεατρικό έργο που η καρδιά του χτυπάει δυνατά για τα αρχαία δάση του πλανήτη και για τις φυλές που ζουν ακόμα σε αυτά, σε αρμονία με τη Μάνα Γη κι όσα απλόχερα μας δίνει, όσο και να τη κακομεταχειριζόμαστε.
Ένα έργο – φόρος τιμής στον αδικοχαμένο στη μάχη με τον κορωνοϊό αγωνιστή συγγραφέα Λούις Σεπούλβεδα και σε κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο.
Η παράσταση υποστηρίζει αυτό τον αγώνα και μας μεταφέρει στη φυλή των Mapuche, των «Ανθρώπων της Γης», των ιθαγενών της Νότιας Χιλής που εκδιώχθηκαν βίαια από τις εστίες τους από τις μεγάλες εταιρείες υλοτομίας, που καταστρέφουν τους τελευταίους πνεύμονες του πλανήτη και σβήνουν βίαια τη μνήμη και την αρχαία γνώση των φυλών του κόσμου.
Στη θεατρική διασκευή του έργου, μια φυλή «Ανθρώπων της Γης» καταλαμβάνει τη σκηνή του θεάτρου Άλφα – Ληναίος-Φωτίου, με τα πολυφωνικά της τραγούδια, την έντονη τελετουργική σωματικότητα, τους μύθους και τους θρύλους αλλά και την αγωνιώδη κραυγή του δίκαιου αγώνα τους.
Το στοιχείο της βίας, του διωγμού, του άδικου ξεριζωμού, του σπαραγμού εναλλάσσεται με τις ποιότητες των Mapuche που μας κάνουν ακόμα να χαμογελάμε: ευγνωμοσύνη, γενναιοδωρία, αγάπη για τη γη, αλληλεγγύη, οργανική σχέση με τη μνήμη και την αρχαία κληρονομιά.
Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο: Λούις Σεπούλβεδα
Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης
Σκηνοθεσία – Μουσική σύνθεση: Κώστας Γάκης
Διασκευή: Κώστας Γάκης, Νατάσα – Φαίη Κοσμίδου
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: η ομάδα
Φωτισμοί: Παναγιώτης Πλασκασοβίτης
Ερμηνεύουν: Γιάννης Βασιλώττος, Ελευθερία Μάζαρη, Ιωάννα Παπακωνσταντίνου
Σύνθεση Body Percussion – Tap : Τζωρτζίνα Βαρδουλάκη
Σκηνικές κατασκευές : Στέφανος Λώλος
Στο ρόλο του Σκύλου ο Κώστας Γάκης
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00, μέχρι τις 22 Φεβρουαρίου
Διάρκεια 80΄
Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ (γενική είσοδος)
Η προπώληση θα πραγματοποιείται ηλεκτρονικά: viva.gr
Θέατρο Άλφα-Ληναίος-Φωτίου: 28ης Οκτωβρίου 37, Αθήνα 104 32, Τηλέφωνο: 210-5201828
