Γράφει η Τερψιχόρη Δέλτα
Γεννιέσαι και μεγαλώνεις σε μια ατέρμονη πορεία μέσα στο χρόνο, προσπαθώντας να κατανοήσεις την έννοια της ύπαρξης ακόμα και του ίδιου του χρόνου.
Το άτομο, ως ξεχωριστή οντότητα, από τη στιγμή της γέννησής του ακόμη, διεκδικεί τη θέση του στον κόσμο, τη θέση του στο ατελείωτο βιβλίο της ιστορίας της ύπαρξης.
Άνθρωποι καθημερινά γεννιούνται και πεθαίνουν. Σίγουρα, όσον αφορά τους νεκρούς, δεν υπάρχουν διαφορές. Όλοι συμβιώνουν αρμονικά.
Τι γίνεται, όμως, με τους ζωντανούς; Προς τι οι κοινωνικοί διαχωρισμοί; Οι κοινωνικές διαφοροποιήσεις; Ακόμα και οι κοινωνικές εκρήξεις;
Πώς το άτομο συνδιαλέγεται μέσα σε αυτό που ονομάζουμε σύνολο-κοινωνία;
Υπό ποιες συνθήκες και διεργασίες αποκτά τη θέση του μέσα σε αυτή;
Γιατί υποτίθεται πως οι πολίτες αυτής της κοινωνίας συμβιώνουν τόσο αρμονικά όταν υπάρχουν τόσο μεγάλες κοινωνικές διαφοροποιήσεις;
Κυρίαρχο ρόλο σ’ αυτή τη διαμόρφωση παίζει ο κρατικός φορέας, ο οποίος διαμορφώνει το άτομο ώστε να το εντάξει στο κοινωνικό σύνολο. Από μικρή ακόμα ηλικία το άτομο αποκτά μια πρώτη τριβή μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα. Το σχολείο γαλουχεί και εκπαιδεύει τη νέα γενιά στο να συνεχίσει το μέλλον της υπάρχουσας ήδη κοινωνικής συνθήκης. Θα λέγαμε ότι ο τρόπος που το κάνει είναι αρκετά αντιπαιδαγωγικός, αλλά παρ’ όλα αυτά αποδίδει. Πλάθει τους αυριανούς υπηκόους που χρειάζεται η αγορά εργασίας για να αναλάβουν δουλειές με μισθούς πείνας χωρίς να αντιδρούν, παρόλο που για τα εργασιακά δικαιώματα κάποτε η αριστερά πολέμησε να κατακτήσει χύνοντας αίμα. «Δεν βαριέσαι, βρε αδερφέ, νερό ας γίνει», θα γυρίσουν να πουν μερικοί. «Τώρα έχουμε ευημερία, ειρήνη, χαρά και εργασία. Δύσκολοι οι καιροί, δεν λέω, αλλά η νέα γενιά θα δουλέψει για να ανορθώσει την ελληνική οικονομία».
Παρ’ όλα αυτά, ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας δεν αποδέχεται το μέλλον που της προσφέρουν και αντιδρά, διαφοροποιείται και οργανώνεται πολιτικά. Αυτό συμβαίνει γιατί, σε συνειδησιακό επίπεδο, αντιλαμβάνεται σε μεγαλύτερο βαθμό το ιστορικό βάρος που της αναλογεί. Σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, όταν οι νέοι καταλήγουν στο περιθώριο, ο μόνος δρόμος είναι η αντίσταση και η πάλη.
Το πολιτικό σύστημα δεν θέλει τέτοια νεολαία. Τα κυρίαρχα κόμματα τα οποία είναι υπεύθυνα για τη διαφθορά που κυριαρχεί στον ελλαδικό τόπο, προσπαθούν μανιωδώς να ανακόψουν την ορμή της.
Στο σχολείο σού μαθαίνουν να μην αντιδράς στους αντιπαιδαγωγικούς νόμους που ψηφίζονται, να μπαίνεις στη γραμμή και να ακολουθείς.
Όπως αντίστοιχα, αύριο-μεθαύριο, δεν θέλουν να αντιδρά ο νέος στους αντιεργατικούς νόμους που θα ψηφιστούν. Με βάση την ταξικότητα, λοιπόν, η οποία είναι ένας κύριος κοινωνικός διαχωρισμός, το σχολείο ετοιμάζει τα αυριανά αφεντικά ή τους αυριανούς εργάτες.
Τα αυριανά μη σκεπτόμενα άτομα που θα απορροφήσουν την πολιτική υπεραξία του πολιτικού συστήματος μέσα από το life style του κοινωνικά αποδεκτού, θα γίνουν θύματα της μόδας, του Facebook των μεσημεριανών εκπομπών και όχι αυτοί οι νέοι που θα πάρουν μέρος σε μια συνέλευση στη σχολή τους για να λύσουν κάποιο πρόβλημα που υπάρχει σε αυτή. Παρ’ όλα αυτά, μετά θα βγουν να διαμαρτυρηθούν στα ιδιωτικά κανάλια για τα πανεπιστήμια και τα σχολεία που δεν έχουν καθηγητές, ή για τα δημόσια νοσοκομεία που δεν έχουν φάρμακα.
Ο κάθε νέος, σωστό θα είναι, να αναλογιστεί: Θέλω να είμαι ένα απαθές θύμα πολιτικής καθοδήγησης σε μια κοινωνία την οποία και εγώ έχω καθημερινά την ευθύνη να διαμορφώσω ή θα πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου, θα οργανωθώ και θα πολεμήσω τη διαφθορά και την αδικία;
Θα διεκδικήσω το δικαίωμά μου στην ύπαρξη ή θα μπω κι εγώ στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας σαν μια σταγόνα νερό που στη βροχή της ζωής έπεσε και χάθηκε, μια για πάντα, στον ωκεανό του τίποτα κι εκείνων των παγωμένων πρωινών που όλα φαντάζουν τόσο μάταια καμία φορά; Κι ας είναι πίσω από τα σύννεφα κρυμμένος ο ήλιος…
