Τρεις προϋποθέσεις για συμφωνία στο Συριακό
του Απόστολου Αποστολόπουλου
Σε ένα πρόσωπο, στον πρόεδρο Άσαντ, έχει επικεντρωθεί η επίλυση του Συριακού/Μεσανατολικού. Η λύση σκοντάφτει επειδή οι Δυτικοί επιμένουν να φύγει ο Άσαντ και ο Ολάντ το επιβεβαίωσε, την περασμένη Δευτέρα 16 Νοεμβρίου μιλώντας στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση. Ούτε τα θύματα στο Παρίσι ούτε οι αλαλαγμοί κατά των Τζιχαντιστών μετακίνησαν την απαίτηση να φύγει ο Άσαντ. Γιατί μόνον τότε θα φύγουν οι Ρώσοι, και έτσι οι Δυτικοί θα συνεχίσουν ανενόχλητοι να κυριαρχούν στη Μέση Ανατολή. Αυτό είναι το ζητούμενο. Με προμετωπίδα τα θύματα, η προπαγάνδα θριαμβολογεί ότι η λύση επίκειται, και ο Κέρι προεξόφλησε ότι σε μερικές βδομάδες θα υπογραφεί συμφωνία. Συνεπίκουρος ο Άσαντ δήλωσε ότι όλα θα εξαρτηθούν από την απόφαση του λαού της Συρίας – εννοεί τις εκλογές.
Για να υπάρξει, όμως, βιώσιμη συμφωνία απαιτούνται τρεις δισεπίλυτες προϋποθέσεις:
– Να έχουν αποδεχθεί οι ΗΠΑ και συνεργάτες ότι η νίκη Ρωσίας-Ιράν-Άσαντ επί του εδάφους είναι μη αντιστρεπτή. Αυτό μάλλον πρέπει να θεωρείται δεδομένο.
– Να εξουδετερωθούν οι Τζιχαντιστές ως παίκτες στην περιοχή, ή με ολοκληρωτική φυσική εξόντωσή τους (όχι απλό, όχι εύκολο) ή/και με κάποια ανταλλάγματα. Με λόγια απλά: Το Ισλαμικό Κράτος μπορεί να εξουδετερωθεί όπως οι Τσετσένοι. Με τη διαφορά ότι για να γίνει αυτό πρέπει να συμφωνήσουν και κράτη όπως η Σαουδική Αραβία ή η Τουρκία, ώστε οι Τζιχαντιστές να απομονωθούν. Και πάλι, όμως, ο κίνδυνος δεν θα εξαλειφθεί εντελώς, επειδή ο ισλαμισμός ως Τζιχάντ (ιερός πόλεμος) είναι ιδεολογία με ρίζες που τρέφονται (και, ή κυρίως) από την πολιτική του δυτικού κόσμου.
– Να εξουδετερωθούν αντιδράσεις άλλων ενδιαφερομένων παικτών, όπως η Γαλλία ή η Τουρκία. Ο Ολάντ μοιάζει τώρα με δαρμένο σκύλο. Ζητάει αλληλεγγύη και όλοι κάνουν τον κουφό. Ζητάει εκστρατεία στη Μέση Ανατολή αλλά ΗΠΑ και Γερμανία του υπενθυμίζουν ότι οι Σταυροφορίες ήταν της μόδας πριν από οκτώ αιώνες. Ο Ερντογάν νίκησε στις εκλογές. Όμως και θα θάψει τα νεο-οθωμανικά του όνειρα και ο Άσαντ φαίνεται να παραμένει και, κυρίως, αδυνατεί να κλείσει ευνοϊκά το Κουρδικό, να αποτρέψει τον κίνδυνο διαμελισμού της χώρας του.
Διαπιστώσεις και ερωτήματα
Παρένθεση: Αγαπημένη καραμέλα της Αριστεράς είναι η διεθνής αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη προς τους Παλαιστίνιους είναι εντάξει. Η αλληλεγγύη των Ιρανών και της Χεζμπολά στους Σύριους είναι χάλια, καταδικαστέα. Όταν η Αριστερά δεν καταλαβαίνει τον κόσμο γύρω της, όταν ο μαρξισμός την πνίγει αντί να την εμπνέει, όταν δεν μπορεί να ξεχωρίσει ποιος είναι σήμερα ο φίλος και ποιος ο αντίπαλος, τότε είναι μοιραίο να αφήνει ορθάνοιχτη την πόρτα σ’ αυτό που δικαίως απεχθάνεται: στο φασισμό. Παράδειγμα: Μόλις πριν από λίγους μήνες η Αριστερά αποκαλούσε τον Άσαντ τύραννο, και τώρα σιωπά αιδημόνως.
Οι τρομοκράτες είναι παιδιά της Ευρώπης, δεύτερης και τρίτης γενιάς. Όχι της φαντασιακής Ευρώπης του Έλληνα πρωθυπουργού, αλλά της πραγματικής, της ανάλγητης, που περιφρονεί θεσμούς και λιώνει ανθρώπους. Αυτήν την Ευρώπη γνώρισαν οι τρομοκράτες, την έζησαν και την πολεμούν με βαρβαρότητα, ανταποδίδοντάς της τα ίσα για τα σημερινά πεπραγμένα αλλά και για το αποικιοκρατικό παρελθόν. Τότε οι αποικιοκρατούμενοι δεν μπορούσαν καν να φανταστούν ότι ήταν δυνατόν να αγγίξουν τις μητροπόλεις. Τώρα μπορούν.
Ωστόσο, είναι πλέον κοινός τόπος ότι το Ισλαμικό Κράτος είναι δημιούργημα των ΗΠΑ αλλά, λένε αρμόδιοι, συνέπραξαν και οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες. Μερικοί τρομοκράτες, όπως και στην περίπτωση της επίθεσης στο Charlie Hebdo, ήταν γνωστοί στην αντιτρομοκρατική ως ύποπτοι ή και ως συνεργάτες, και εντοπίστηκαν σε λίγες ώρες. Γάλλοι δημοσιογράφοι (και όχι μόνο) διερωτώνται πώς δεν είχαν εντοπιστεί κατά το στάδιο της προετοιμασίας, δεδομένου ότι η προεργασία έξι οργανωμένων επιθέσεων απαιτεί, πέραν των εκτελεστών, πολλαπλάσιο αριθμό συνεργών. Το ίδιο ακριβώς είχε γίνει και με την επίθεση στους δίδυμους πύργους στις ΗΠΑ.
Γνωστός Γάλλος δημοσιογράφος (ο Τιερί Μεϊσάν) υποστηρίζει, παραθέτοντας λεπτομέρειες, ότι ο Ολάντ αθέτησε προγενέστερη συμφωνία με το Ισλαμικό Κράτος, με αποτέλεσμα το μακελειό (βλ. Reseau Voltaire). Η δεύτερη σκέψη είναι ότι η επίθεση όχι στις πλούσιες αλλά στις μικροαστικές, λαϊκές περιοχές είχε στόχο να φοβίσει και να συσπειρώσει τους κοινωνικούς χώρους που ήταν το πιθανότερο να αντιδράσουν σε νέες πολεμικές περιπέτειες. «Η χειρ Ιακώβ αλλά ο νους Ησαύ», λένε οι Γραφές.
Διπλό το πρόβλημα της Ε.Ε.
Ο πόλεμος θα συνεχιστεί στη Μέση Ανατολή, έως ότου συγκεραστούν τα αντιτιθέμενα συμφέροντα, ενδεδυμένος πλέον με το υψηλής ραπτικής κοστούμι του αντιτρομοκρατικού αγώνα. Η ύστατη προσπάθεια των Γάλλων να διασωθούν επικεντρώνεται στη Ράκα, πρωτεύουσα του Ισλαμικού Κράτους, επειδή όποιος πάρει την πρωτεύουσα έχει πλεονέκτημα. Αλλά χωρίς στρατό στο έδαφος είναι αδύνατη η κατοχή πόλης, και οι εκκλήσεις του Ολάντ για αποστολή στρατευμάτων έπεσαν στο κενό. Οι ειρηνόφιλοι λυγμοί της Αριστεράς είναι παντελώς ανώφελοι, αφού δεν τολμάει να ξεχωρίσει τα στρατόπεδα. Η παράδοση λέει ότι η όμορφη παρθένα πριγκίπισσα που ο ένας της βρομούσε και ο άλλος της μύριζε έμεινε, τελικά, στο ράφι.
Το άμεσο πρόβλημα της Ευρώπης (της Ε.Ε.) είναι διπλό: Δεν μπορεί να δεχθεί όλους τους πρόσφυγες. Αλλά ακόμα κι αν τους φορτώσει στα Βαλκάνια βάζει φωτιά στα μπατζάκια της. Και από την άλλη αυταπατάται (Βερολίνο) ότι όσοι γίνουν δεκτοί θα ανανεώσουν τη στρατιά των εργοστασιακών δούλων της δεκαετίας του ’60. Οι προσερχόμενοι είναι υποψήφιοι τρομοκράτες μόνο και μόνο από την αντιμετώπιση που θα έχουν στον «πολιτισμένο» Βορρά: ρατσισμό, βία, περιφρόνηση. Οι μετανάστες δεν είναι πλέον οι αμόρφωτοι και περιδεείς του ’60. Οι παλιοί έλεγαν ότι όταν σκορπίζεις ανέμους θερίζεις θύελλες.
