Ρωσία, Πακιστάν, Νίγηρας, Κίνα. Χιλιάδες οι νεκροί των καταστροφών, δεκάδες χιλιάδες οι τραυματίες, εκατομμύρια οι εκτοπισμένοι. Ανυπολόγιστη για ακόμα μια φορά η ζημιά στο περιβάλλον, στο πλανήτη που ζούμε. Τα φαινόμενα, φυσικά ή όχι, έχουν συνέπειες καθόλου φυσικές.
Οι εκατόμβες των θυμάτων ανήκουν αποκλειστικά στις στρατιές των φτωχών της υπαίθρου, των αποκλεισμένων των μητροπόλεων. Το «θαύμα του καπιταλισμού» δεν τους περιλαμβάνει. Είναι για άλλους, για πολύ λίγους. Οι υποδομές, τα φάρμακα, οι τροφές, η πρόνοια, η πρόληψη, η τεχνική πρόοδος και η επιστήμη δεν είναι γι’ αυτούς. Δεν έχει σημασία αν τα παράγουν με τον ιδρώτα τους και το αίμα τους. Το μόνο που έχει σημασία είναι αν οι ζωές τους μπορούν να γίνουν το καύσιμο της μηχανής του συστήματος. Μόνο αυτό. Και έτσι αποκτούν ακόμα και οι καταστροφές ταξικό πρόσημο. Φυσικές ή μη, σημασία έχει ότι οι συνέπειες τους είναι ταξικές.
Δυστυχώς το πρόβλημα δεν σταματάει εκεί. Η περιβαλλοντική κρίση έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί πλέον απειλή για το μέλλον της ανθρωπότητας. Και υπεύθυνη είναι η πολιτική που τη γεννά. Γιατί η περιβαλλοντική κρίση αποτελεί έκφραση της αλαζονείας του καπιταλισμού απέναντι στον άνθρωπο και τη φύση, που πηγάζει από το ακόρεστο κυνηγητό του κέρδους, από την άσβεστη μανία της υπερεκμετάλλευσης κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής του πλανήτη και της ανθρώπινης εργασίας. Είναι έκφραση ενός συστήματος που γεννά την καταστροφή, που αναζητά μέσα σε αυτή νέες πηγές κερδοφορίας, επέκτασης και διαιώνισης της κυριαρχίας του. Είναι έκφραση του κυνισμού και της βαρβαρότητας ενός οικονομικού και κοινωνικού συστήματος γερασμένου και ιστορικά ξεπερασμένου.
Όπως έγραφε το 1980 και ο Γιάννης Χοντζέας, «η λογική συνέπεια της διαιώνισης του σημερινού καπιταλιστικού και ρεβιζιονιστικού συστήματος είναι η καταστροφή του φυσικού πλούτου της Γης, η εξολόθρευση του έμψυχου πλούτου του κόσμου. Η ανθρωπότητα δεν απειλείται από κάποιο συγκεκριμένο φονικό όπλο, από κάποια ανακάλυψη, από κάποιο τεχνολογικό επίτευγμα, αλλά από την επιβίωση ενός συστήματος κοινωνικών σχέσεων. Η εξάλειψη αυτού του συστήματος που μπορεί να επιτευχθεί με την κορύφωση της ταξικής πάλης στις πιο ψηλές εκφράσεις της, θα βάλει τέλος όχι στην ιστορία του κόσμου, αλλά στην προϊστορία της ανθρωπότητας και θα εγκαινιάσει την απαρχή της πραγματικής ιστορίας».
Δυστυχώς το πρόβλημα δεν σταματάει εκεί. Η περιβαλλοντική κρίση έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί πλέον απειλή για το μέλλον της ανθρωπότητας. Και υπεύθυνη είναι η πολιτική που τη γεννά. Γιατί η περιβαλλοντική κρίση αποτελεί έκφραση της αλαζονείας του καπιταλισμού απέναντι στον άνθρωπο και τη φύση, που πηγάζει από το ακόρεστο κυνηγητό του κέρδους, από την άσβεστη μανία της υπερεκμετάλλευσης κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής του πλανήτη και της ανθρώπινης εργασίας. Είναι έκφραση ενός συστήματος που γεννά την καταστροφή, που αναζητά μέσα σε αυτή νέες πηγές κερδοφορίας, επέκτασης και διαιώνισης της κυριαρχίας του. Είναι έκφραση του κυνισμού και της βαρβαρότητας ενός οικονομικού και κοινωνικού συστήματος γερασμένου και ιστορικά ξεπερασμένου.
Όπως έγραφε το 1980 και ο Γιάννης Χοντζέας, «η λογική συνέπεια της διαιώνισης του σημερινού καπιταλιστικού και ρεβιζιονιστικού συστήματος είναι η καταστροφή του φυσικού πλούτου της Γης, η εξολόθρευση του έμψυχου πλούτου του κόσμου. Η ανθρωπότητα δεν απειλείται από κάποιο συγκεκριμένο φονικό όπλο, από κάποια ανακάλυψη, από κάποιο τεχνολογικό επίτευγμα, αλλά από την επιβίωση ενός συστήματος κοινωνικών σχέσεων. Η εξάλειψη αυτού του συστήματος που μπορεί να επιτευχθεί με την κορύφωση της ταξικής πάλης στις πιο ψηλές εκφράσεις της, θα βάλει τέλος όχι στην ιστορία του κόσμου, αλλά στην προϊστορία της ανθρωπότητας και θα εγκαινιάσει την απαρχή της πραγματικής ιστορίας».
Ν.Τ.
Σχόλια
