Του Κώστα Κωνσταντακόπουλου.Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος, και το ασκέρι μου ήρθε από μακριά. Αποφασισμένο να μιλήσει για τα δίκια τα δικά του και κείνων που δεν μπορούσαν ή δεν τολμούσαν.
Οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί, όπως όλοι που οδηγούν σε φάκα. Ξέρεις ποιο είναι το τυράκι και πως ο μηχανισμός αυτενεργοποιείται από ανασφάλεια, αλλά πρέπει να ’σαι στο πεδίο της μάχης, για να λήξεις την προδοσία και τον πόλεμο με το να μην τσιμπάς.
Η υποδοχή ήταν πανηγυρική, άγνωστα αδέρφια σε καλωσόριζαν, σου ’σφιγγαν το χέρι και συνενώνονταν στους παιανισμούς που τραγουδούσες, γιατί είναι μεγάλη υπόθεση να βρίσκεις και άλλους που δεν είναι και δεν νιώθουν ρινόκεροι.
Ο Λευκός Πύργος, δίπλα στη Φορτέτζα, το Αγρίνιο, η Άρτα, οι δάσκαλοι πιο πέρα, συνδικάτα σού κρατούσαν θέση δίπλα τους, στην πρώτη γραμμή, παρέα με κείνη τη μαγιά των Αθηναίων που έκαναν την πλατεία σπίτι τους.
Μοιράζονταν συνθήματα ο κόσμος, αλήθειες, απόψεις, προβλήματα και λύσεις, με συνοδεία τυμπάνων, χορών και χειροκροτημάτων, απέναντι από ανέκφραστα πρόσωπα εντολοδόχων.
Δεν ήταν πανηγύρι, μα ήτανε γιορτή, δεν είχε γέλια παιδιών και στην τσάντα του κάθε ψυλλιασμένου υπήρχε μια μάσκα, ένα μαντίλι και γυαλιά για δακρυγόνα, αλλά ακόμα ήταν γιορτή δημοκρατίας, μιας Εκκλησίας του Δήμου, μιας πετυχημένης μάζωξης από τα πέρατα της χώρας, μιας συμμαχίας πολιτών πόλεων-κρατών και όχι κρατών.
Κουβαλώντας μια αλήθεια και μια πίστη γι’ αυτή, ήσουν επικίνδυνος και το αντιλαμβανόσουν, γιατί οι πέτρες τους μπορεί να ανοίξουν κεφάλια, και αυτό λέγεται πόλεμος, αλλά μόνο ο λόγος μπορεί να ενεργοποιήσει τη λογική, και αυτό λέγεται διάλογος.
Στερούνταν νομιμοποίησης οι της Βουλής οι μαντρωμένοι, έχοντας ξεφτιλίσει κάθε έννοια του Συντάγματος από το πρώτο ως το τελευταίο του άρθρο, ό,τι δηλαδή φώναζε ο κόσμος από κάτω, για λαϊκή εξουσία, λαϊκή-εθνική κυριαρχία και κοινωνικό αυτοματισμό απέναντι σε προδοσία.
Ένας πόλεμος κρίνεται από τις αιτίες, αλλά ξεκινά από αφορμές, και ο ανασφαλής, που δεν τις έχει, είναι υποχρεωμένος να τις επινοήσει.
Μπουκάλια με νερό και πέτρες από καλοθελητές έδωσαν την απαραίτητη νομιμοποίηση στους άλλους να σκοτώσουν και, αν δεν θρηνήθηκαν θύματα, ήταν θέμα τύχης.
Στον πανικό, για να σωθείς, επειδή τίθεται θέμα επιβίωσης, ξεχνάς προς στιγμή ποιος είναι ο εχθρός σου, η συνθηματολογία σου αλλάζει και στολίζεις τους εντολοδόχους, που έχουν την ίδια λογική με τα γκλομπ που κουβαλούν, δηλαδή ως όργανα και εργαλεία καμία… Όσο παράνομο είναι να ψαρεύεις με δυναμίτη, όσο άνανδρο είναι να σπέρνεις νάρκες και απεχθές να κυνηγάς με δόκανα, άλλο τόσο είναι να εξακοντίζεις χημικά όπλα απέναντι σε μαζεμένο πλήθος, ώστε να καταφέρεις διπλό χτύπημα, μια με το δηλητήριο και μια με τον πανικό που σπέρνεις.
Στη φύση, ένας νόμος αναπόδραστος είναι της δράσης και της αντίδρασης και, στο πνεύμα των ενστίκτων, η βία αντιδρά στη βία. Μα εδώ συνέβη κάτι άλλο.
Ο λόγος, για να αποκινδυνοποιηθεί, έπρεπε να φιμωθεί, να καλυφθεί, να σταματήσει, όπως και έγινε, με βήχα, με κλάμα, με κάψιμο, με αγκομαχητό, με κρότους και θάλαμο αερίων, γκλομπ, ψεκασμούς και κυνηγητό, και τούτη όλη ήταν η δράση τους.
Και να το θαύμα: Αγόρια και κορίτσια με προτεταμένα χέρια, με ένα ψεκαστήρι ο καθένας, κερνούσαν σωτηρία. Η αλληλεγγύη στο μεγαλείο της. Ιατροί, νοσηλευτές, ερυθροσταυρίτες, κόσμος όχι απλός αλλά αλληλέγγυος έσωζαν κόσμο, ξεδηλητηρίαζαν τον αέρα και έκαναν την αντίσταση πιο υποφερτή και δυνατή, στο μετερίζι του ο καθένας, άλλος στα σκαλιά, άλλος σε κείνο το πεζοδρόμιο, άλλοι στο μετρό και όλοι στη γύρα, όπου υπήρχε ανάγκη. Δεν προλάβαινε κάποιος να γονατίσει, να σκύψει, να κλάψει ή να πέσει, και δυο ή τρεις άγνωστοί του τον υποβάσταζαν μέχρι να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες, μέχρι να μπορέσει να συνεχίσει και πάλι στα πόδια του.
Αν είδα το θαύμα της πλατείας, τούτο ήταν η αλληλεγγύη.
Η αντίδραση στη δράση κράτους, παρακράτους και θερμοκέφαλων ήταν να αδειάζουν προσωρινά τα σημεία έντασης, για να ανασυνταχθούν οι αναπνοές, να ξεδακρύσουν τα μάτια, να μαζευτούν κότσια και να ξαναρχίσουν τα τύμπανα, τα χειροκροτήματα και οι παιανισμοί.
Από τη μια, μοιάζει με μαζοχισμό το «θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό», από την άλλη, αν ζεις σε ενδιαφέροντες καιρούς και κει σε τάξει η Ιστορία, καλό είναι να μη λείψεις από το ραντεβού, γιατί αδειάζει η θέση σου και κανείς δεν θα δώσει τη μάχη τη δική σου.
Και οι ενδιαφέρουσες μέρες αρχίνησαν…
Η υποδοχή ήταν πανηγυρική, άγνωστα αδέρφια σε καλωσόριζαν, σου ’σφιγγαν το χέρι και συνενώνονταν στους παιανισμούς που τραγουδούσες, γιατί είναι μεγάλη υπόθεση να βρίσκεις και άλλους που δεν είναι και δεν νιώθουν ρινόκεροι.
Ο Λευκός Πύργος, δίπλα στη Φορτέτζα, το Αγρίνιο, η Άρτα, οι δάσκαλοι πιο πέρα, συνδικάτα σού κρατούσαν θέση δίπλα τους, στην πρώτη γραμμή, παρέα με κείνη τη μαγιά των Αθηναίων που έκαναν την πλατεία σπίτι τους.
Μοιράζονταν συνθήματα ο κόσμος, αλήθειες, απόψεις, προβλήματα και λύσεις, με συνοδεία τυμπάνων, χορών και χειροκροτημάτων, απέναντι από ανέκφραστα πρόσωπα εντολοδόχων.
Δεν ήταν πανηγύρι, μα ήτανε γιορτή, δεν είχε γέλια παιδιών και στην τσάντα του κάθε ψυλλιασμένου υπήρχε μια μάσκα, ένα μαντίλι και γυαλιά για δακρυγόνα, αλλά ακόμα ήταν γιορτή δημοκρατίας, μιας Εκκλησίας του Δήμου, μιας πετυχημένης μάζωξης από τα πέρατα της χώρας, μιας συμμαχίας πολιτών πόλεων-κρατών και όχι κρατών.
Κουβαλώντας μια αλήθεια και μια πίστη γι’ αυτή, ήσουν επικίνδυνος και το αντιλαμβανόσουν, γιατί οι πέτρες τους μπορεί να ανοίξουν κεφάλια, και αυτό λέγεται πόλεμος, αλλά μόνο ο λόγος μπορεί να ενεργοποιήσει τη λογική, και αυτό λέγεται διάλογος.
Στερούνταν νομιμοποίησης οι της Βουλής οι μαντρωμένοι, έχοντας ξεφτιλίσει κάθε έννοια του Συντάγματος από το πρώτο ως το τελευταίο του άρθρο, ό,τι δηλαδή φώναζε ο κόσμος από κάτω, για λαϊκή εξουσία, λαϊκή-εθνική κυριαρχία και κοινωνικό αυτοματισμό απέναντι σε προδοσία.
Ένας πόλεμος κρίνεται από τις αιτίες, αλλά ξεκινά από αφορμές, και ο ανασφαλής, που δεν τις έχει, είναι υποχρεωμένος να τις επινοήσει.
Μπουκάλια με νερό και πέτρες από καλοθελητές έδωσαν την απαραίτητη νομιμοποίηση στους άλλους να σκοτώσουν και, αν δεν θρηνήθηκαν θύματα, ήταν θέμα τύχης.
Στον πανικό, για να σωθείς, επειδή τίθεται θέμα επιβίωσης, ξεχνάς προς στιγμή ποιος είναι ο εχθρός σου, η συνθηματολογία σου αλλάζει και στολίζεις τους εντολοδόχους, που έχουν την ίδια λογική με τα γκλομπ που κουβαλούν, δηλαδή ως όργανα και εργαλεία καμία… Όσο παράνομο είναι να ψαρεύεις με δυναμίτη, όσο άνανδρο είναι να σπέρνεις νάρκες και απεχθές να κυνηγάς με δόκανα, άλλο τόσο είναι να εξακοντίζεις χημικά όπλα απέναντι σε μαζεμένο πλήθος, ώστε να καταφέρεις διπλό χτύπημα, μια με το δηλητήριο και μια με τον πανικό που σπέρνεις.
Στη φύση, ένας νόμος αναπόδραστος είναι της δράσης και της αντίδρασης και, στο πνεύμα των ενστίκτων, η βία αντιδρά στη βία. Μα εδώ συνέβη κάτι άλλο.
Ο λόγος, για να αποκινδυνοποιηθεί, έπρεπε να φιμωθεί, να καλυφθεί, να σταματήσει, όπως και έγινε, με βήχα, με κλάμα, με κάψιμο, με αγκομαχητό, με κρότους και θάλαμο αερίων, γκλομπ, ψεκασμούς και κυνηγητό, και τούτη όλη ήταν η δράση τους.
Και να το θαύμα: Αγόρια και κορίτσια με προτεταμένα χέρια, με ένα ψεκαστήρι ο καθένας, κερνούσαν σωτηρία. Η αλληλεγγύη στο μεγαλείο της. Ιατροί, νοσηλευτές, ερυθροσταυρίτες, κόσμος όχι απλός αλλά αλληλέγγυος έσωζαν κόσμο, ξεδηλητηρίαζαν τον αέρα και έκαναν την αντίσταση πιο υποφερτή και δυνατή, στο μετερίζι του ο καθένας, άλλος στα σκαλιά, άλλος σε κείνο το πεζοδρόμιο, άλλοι στο μετρό και όλοι στη γύρα, όπου υπήρχε ανάγκη. Δεν προλάβαινε κάποιος να γονατίσει, να σκύψει, να κλάψει ή να πέσει, και δυο ή τρεις άγνωστοί του τον υποβάσταζαν μέχρι να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες, μέχρι να μπορέσει να συνεχίσει και πάλι στα πόδια του.
Αν είδα το θαύμα της πλατείας, τούτο ήταν η αλληλεγγύη.
Η αντίδραση στη δράση κράτους, παρακράτους και θερμοκέφαλων ήταν να αδειάζουν προσωρινά τα σημεία έντασης, για να ανασυνταχθούν οι αναπνοές, να ξεδακρύσουν τα μάτια, να μαζευτούν κότσια και να ξαναρχίσουν τα τύμπανα, τα χειροκροτήματα και οι παιανισμοί.
Από τη μια, μοιάζει με μαζοχισμό το «θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό», από την άλλη, αν ζεις σε ενδιαφέροντες καιρούς και κει σε τάξει η Ιστορία, καλό είναι να μη λείψεις από το ραντεβού, γιατί αδειάζει η θέση σου και κανείς δεν θα δώσει τη μάχη τη δική σου.
Και οι ενδιαφέρουσες μέρες αρχίνησαν…
*Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στο μπλογκ kostas-patra.blogspot.com με τίτλο “τα τύμπανα ξεκίνησαν” (7).
Σχόλια
