«Το φιάσκο των εκλογών δεν είναι δικό μου σφάλμα», δήλωσε ο Σ. Μπερλουσκόνι ύστερα από την παταγώδη αποτυχία του κόμματός του στις εκλογές που έγιναν σε 135 δήμους και 11 περιφέρειες, στις 15-16 και 29-30 Μαΐου.
Ο «καβαλιέρε» ή «μπούνγκα-μπούνγκα» (από τα περίφημα πάρτι του, όπως αναφέρεται πλέον στον ευρωπαϊκό Τύπο), έπαψε να γοητεύει ακόμη και τους κατοίκους της πολίχνης έξω από το Μιλάνο που είναι η διαβόητη βίλα του. Πόλεις-προπύργια, όπως το Μιλάνο και η Νάπολη, πέρασαν σε δημάρχους της αντιπολίτευσης, καθώς και οι 7 από τις 11 περιφέρειες. Μόλις πέρυσι ο Μπερλουσκόνι και η σύμμαχός του, εθνικιστική/ξενοφοβική Λέγκα του Βορρά, είχαν σχεδόν σαρώσει στις αντίστοιχες εκλογές. Σήμερα, όμως, ο Μπερλουσκόνι προΐσταται ενός καταρρέοντος καθεστώτος. Οι πρώην λάτρεις του μέσα στον κόσμο πανηγύριζαν με την ήττα και τα πρώτα στελέχη του κόμματός του αποστασιοποιούνται, αν και δεν το δηλώνουν δημοσίως. Κατά σμήνη, όπως αναφέρεται στον Τύπο, εγκαταλείπουν το κόμμα του νέοι και επιχειρηματίες, με εξίσου σοβαρό αντίκτυπο στη Λέγκα του Βορρά που επίσης υπέστη μεγάλο πλήγμα στις εκλογές, αλλά είναι παγιδευμένη στη συμμαχία με τον Μπερλουσκόνι, ελλείψει άλλου εταίρου, προς το παρόν.
Η αποδέσμευση των ψηφοφόρων δεν είναι μόνο φαινόμενο που παρατηρείται στις τάξεις του «Λαού της Ελευθερίας», του κόμματος, δηλαδή, του Μπερλουσκόνι. Παρατηρείται εξίσου στις γραμμές του Δημοκρατικού Κόμματος, αφού απορρίφθηκαν οι υποψήφιοι που στήριζε η ηγεσία και τις υποψηφιότητες κέρδισαν στελέχη που δεν ανήκουν στα ηγετικά κλιμάκια, όπως στο Μιλάνο και μια σειρά άλλες πόλεις. Είναι αμφίβολο, γράφει το γερμανικό Spiegel, αν το Δημοκρατικό Κόμμα μπορεί να κεφαλαιοποιήσει την ήττα του Μπερλουσκόνι.
Ο κόσμος έχει απηυδήσει με τις ελίτ και των δύο κομμάτων, με την κενή ρητορεία και την αδιαφορία για τα προβλήματα κυρίως της ανεργίας των νέων και των γενικότερων οικονομικών δυσκολιών που οι κυρίαρχες πολιτικές ομάδες θέλουν να επιλύσουν με περικοπές κοινωνικών δαπανών. Ο αναβρασμός στα ιταλικά πανεπιστήμια, ανάμεσα στους φοιτητές και το διδακτικό και επιστημονικό προσωπικό, είναι μεγάλος και κατά περιόδους ξεσπά με έντονες μορφές, όπως στο τελευταίο τρίμηνο του 2010.
Επιβεβαιώνεται, λοιπόν, και στην Ιταλία η γενική τάση εγκατάλειψης και αηδίας έναντι των παραδοσιακών κομμάτων. Ίσως η Ιταλία είναι η πρώτη χώρα που αυτή η τάση επιβεβαιώθηκε και στην κάλπη, με τις πρόσφατες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Παράλληλα, ο Μπερλουσκόνι έχασε την ένσταση που είχε υποβάλει στο ανώτατο δικαστήριο για αναβολή του δημοψηφίσματος, σχετικά με την πυρηνική ενέργεια. Έτσι οι Ιταλοί προσέρχονται ξανά στις κάλπες στις 12 και 13 Ιουνίου και τα αποτελέσματα δεν θα είναι καθόλου ευχάριστα για τον πάλαι ποτέ κυρίαρχο της ιταλικής πολιτικής.
