Φοβισμένος ο κυβερνητικός θίασος και τα ξένα αφεντικά του, της τρόικας και του ΔΝΤ, από την πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα συσπείρωση των κοινωνικών και εργατικών αγώνων, επιχείρησε να «σπάσει» την πρωτοβουλία των συνδικαλιστών της ΔΕΗ που είχαν καταλάβει το κτίριο της Λεωφόρου Μεσογείων, με τη γνωστή βάρβαρη τακτική της εισβολής των ΜΑΤ.
Σε μια κίνηση επίδειξης δύναμης την Πέμπτη το πρωί δύο διμοιρίες των ΜΑΤ παρατάχτηκαν γύρω από το κατειλημμένο από συνδικαλιστές, αγωνιστές και απλό κόσμο που δραστηριοποιείται στις γειτονιές ενάντια στο χαράτσι της ΔΕΗ, κτίριο. Με αφορμή την προσπάθεια του διευθυντή τεχνικών υπηρεσιών να εισέλθει σε αυτό, προκειμένου να θέσει σε λειτουργία το ηλεκτρονικό σύστημα της ΔΕΗ που εκδίδει τις εντολές διακοπής ρεύματος και «τακτοποιεί» τις ηλεκτρονικές εισπράξεις λογαριασμών, τα ΜΑΤ άρχισαν να σπρώχνουν τους συγκεντρωμένους -μεταξύ των οποίων εκείνη την ώρα ήταν ο δήμαρχος Ελληνικού Χ. Κορτζίδης, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Μ. Κριτσωτάκης- και για να ολοκληρώσουν την επιχείρηση τρομοκρατίας, προχώρησαν σε 10 προσαγωγές συνδικαλιστών της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και του προέδρου της Ν. Φωτόπουλου και 5 ακόμη αλληλέγγυων που προέρχονταν από κινήσεις πολιτών κατά της ΔΕΗ. Η επιμήκυνση, δε, της «ομηρίας» των συλληφθέντων, που κατηγορούνται για «παρακώλυση λειτουργίας δημόσιας υπηρεσίας», με τη δίκη να παραπέμπεται για την ερχόμενη Τρίτη, στις 30 Νοέμβρη, αντί να γίνει την ίδια μέρα, όπως οι ίδιοι ζήτησαν, αποτελεί ακόμη μια απόδειξη της κυβερνητικής τακτικής απέναντι σε όσους αντιστέκονται. Όλως περιέργως, κατά την εκδίκαση δεν προσήλθαν οι μάρτυρες κατηγορίας, δηλαδή αστυνομικοί των ΜΑΤ και διοικητικά στελέχη της ΔΕΗ (σύμπτωση;). Ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ, σε δηλώσεις του ανέφερε χαρακτηριστικά πως ο αγώνας που δίνουν οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ είναι προς το κοινωνικό συμφέρον και γι’ αυτό «και εκατό εισαγγελείς και διμοιρίες των ΜΑΤ να μας στείλουν, δεν θα μας γονατίσουν».
Η τρομοκρατία δεν περνάει…
Παρά τη δεδηλωμένη, ως φαίνεται, απόφαση του «θιάσου» στον οποίο προΐσταται ο τέως τραπεζίτης Παπαδήμος, για τήρηση μιας «σιδηράς» δημοκρατίας και παρά τις κωλοτούμπες του μόνιμου αντιπροέδρου Βενιζέλου να επιδείξει κοινωνικά ευαίσθητο πρόσωπο, ζητώντας από τη ΔΕΗ να μην κόβει το ρεύμα σε όσους δεν πληρώνουν (ο ίδιος που θεσμοθέτησε το χαράτσι) καθώς 700.000 άνθρωποι δεν κατάφεραν να το πληρώσουν, ο λαός φαίνεται ότι δεν… μασάει και ότι συσπειρώνεται όλο και περισσότερο γύρω από τις πρωτοβουλίες ενάντια στο χαράτσι της ΔΕΗ.
Χαρακτηριστικός του κλίματος που επικρατεί στην κοινωνία είναι ο υψηλός βαθμός αλληλεγγύης αγωνιστών, συνδικαλιστών και απλών εργαζομένων στους συλληφθέντες της Πέμπτης. Είναι χαρακτηριστικό πως καθ’ όλη τη διάρκεια της Πέμπτης απλός κόσμος αλλά και οργανωμένες συλλογικότητες συγκεντρωνόταν έξω από το κτίριο της ΔΕΗ στη Μεσογείων, εκδηλώνοντας την αλληλεγγύη του και απαιτώντας με συνθήματα και ψηφίσματα συμπαράστασης από την ξενόδουλη κυβέρνηση της ολιγαρχίας, να αφήσει αμέσως ελεύθερους όλους τους συλληφθέντες.
Ταυτόχρονα, έξω από το Α.Τ. Αμαρουσίου, όπου προσήχθησαν οι συλληφθέντες, μετέβησαν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο βουλευτής Ηρακλείου του ΣΥΡΙΖΑ, Μιχάλης Κριτσωτάκης και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ Σπύρος Χαλβατζής, πλαισιώνοντας μια μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας από απλό κόσμο των λαϊκών συνελεύσεων και μέλη πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων.
Η αντίσταση πολλαπλασιάζεται και μορφοποιείται
Η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να εφαρμόσει τα ξενόφερτα σχέδια απαλλοτρίωσης της χώρας με το μόνο αποτελεσματικό τρόπο που γνωρίζει: οποιοσδήποτε κοινωνικός αγώνας βάζει αποτελεσματικά εμπόδια ή προκαλεί καθυστερήσεις και ρωγμές στην απρόσκοπτη εφαρμογή του μνημονιακού προγράμματος, θα αντιμετωπίζεται με ακραία καταστολή.
Ο λαός από την άλλη, φαίνεται να έχει επιλέξει το δικό του δρόμο: Οι οργανωμένες εστίες αντίστασης στα αντιδραστικά μέτρα του Μνημονίου πολλαπλασιάζονται μέρα τη μέρα. Η παρουσία του κόσμου στη συγκέντρωση το απόγευμα της Πέμπτης έξω από το «επίμαχο» κτίριο της ΔΕΗ το αποδεικνύει. Τα ψηφίσματα συμπαράστασης στους συλληφθέντες από πλήθος οργανώσεων και συλλογικοτήτων: Συνδικάτο Εργαζομένων στην Ενέργεια «Eργατική Αλληλεγγύη», ΕΚΑ, Ομοσπονδία Εργαζομένων ΕΥΔΑΠ, ΟΙΥΕ, ΟΕΝΓΕ (είναι μόνο μερικά παραδείγματα) το αποδεικνύουν.
Η αναγέννηση της εργατικής αλληλεγγύης και της έμπρακτης συμπαράστασης σε χώρους άσχετους μεταξύ τους -βλέπε για παράδειγμα τον πολυήμερο αγώνα των εργατών της Χαλυβουργίας και τις πολλαπλές εκδηλώσεις αλληλεγγύης από σωματεία, οργανώσεις, απλό εργαζόμενο κόσμο- είναι ένα νέο στοιχείο που αναδεικνύεται στη μνημονιακή Ελλάδα και δημιουργεί ελπιδοφόρες προϋποθέσεις για μελλοντική γενίκευση της αντίστασης.
Η αρχική οργή, το μούδιασμα, η απόγνωση του κόσμου για τα άδικα και αντιδραστικά μέτρα του Μνημονίου, αρχίζει να μορφοποιείται να παίρνει σάρκα και οστά με τις κατά τόπους και κατά γειτονιές λαϊκές συνελεύσεις, που βρίσκουν -προς το παρόν- σκοπό έκφρασης μέσα από την αντίσταση στην πληρωμή του χαρατσιού της ΔΕΗ και όλων των υπόλοιπων άδικων χαρατσιών που επιβάλλουν οι πολιτικές της τρόικας.
Οι μικροί αυτοί πυρήνες αντιστάσεων αποδεικνύουν τη δυναμική του κόσμου και τη διάθεσή του να συσπειρωθεί και να αγωνιστεί ενάντια σε όσους του κλέβουν το μέλλον. Οι εμπειρίες του πρόσφατου παρελθόντος από το κίνημα ενάντια στα διόδια, από το κίνημα «Δεν πληρώνω» στις αστικές συγκοινωνίες, από τις πλατείες κ.λπ. φαίνεται να παράγουν συσσωρευμένη γνώση και να «νουθετούν» καθημερινά τον κόσμο που συμμετέχει στις λαϊκές συνελεύσεις. Ο αγώνας που δίνουν όλοι όσοι συμμετέχουν σε αυτές έχει συγκεκριμένα, πολιτικά, χαρακτηριστικά που εάν αξιοποιηθούν σωστά θα δημιουργήσουν ένα μεγάλο κοινωνικό ποτάμι αντίστασης ενάντια στη φτωχοποίηση που φέρνει το Μνημόνιο και οι πολιτικοί εκφραστές του:
-Συσπειρώνει μεγάλο πλήθος κόσμου, που φαινομενικά έχει ανομοιογενή χαρακτηριστικά,
-δίνει μήνυμα ελπίδας και αντίστασης χτίζοντας συνειδήσεις,
-αποδεικνύει στην πράξη ότι μπορούν να υπάρχουν ρωγμές στην εφαρμογή του Μνημονίου,
-αναγεννά τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη μεταξύ των μαζών, πολεμώντας τον ατομισμό που με σθένος προσπάθησαν οι κυβερνήσεις της προηγούμενης 30ετίας να επιβάλλουν στις νέες γενιές.
Όλη αυτή η «κίνηση» που προκύπτει γεννά ελπίδες ότι ο αγώνας συνεχίζεται και θα ενδυναμωθεί. Ότι ο κόσμος αντιδρά. Ότι οι συλλογικότητες θα βρουν κοινή έκφραση και δράση… Ως την τελική νίκη.
