Συμπληρώνονται φέτος (στις 2 Μάη 2013), 15 χρόνια από την ημέρα που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, σε έκτακτη συνεδρίασή του στις Βρυξέλλες, ενέκρινε την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος, του «ευρώ», στο πλαίσιο της περιβόητης ΟΝΕ και της αντιλαϊκής νεοφιλελεύθερης πολιτικής που τη συνόδεψε από την αρχή της επιχείρησης εφαρμογής της.
Φυσικά, η απόφαση εισαγωγής του ενιαίου νομίσματος και η δημιουργία της «ανεξάρτητης» Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δεν ήταν ομόφωνη. Οι δυνάμεις της Αριστεράς συσπειρωμένες στην Ομάδα της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς (GUE), αντιτάχθηκαν σθεναρά και σημείωναν από τότε τις αρνητικές συνέπειες που θα ακολουθούσαν για τους λαούς και τις οικονομίες πολλών χωρών, τις οποίες βιώνουμε σήμερα με δραματικό τρόπο, ιδιαίτερα στον Ευρωπαϊκό Νότο.
Η παρέμβαση του Γιάννη Θεωνά, τότε ευρωβουλευτή του ΚΚΕ και αντιπροέδρου της Επιτροπής Οικονομικής, Νομισματικής και Βιομηχανικής Πολιτικής, στη σχετική, με την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος, συζήτηση στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δίνει μια διάσταση των προειδοποιήσεων της Αριστεράς για τις συνέπειες αυτής της επιλογής σε βάρος των εργαζομένων, τις οποίες με ακόμη πιο δραματικό τρόπο βιώνουν οι λαοί και οι οικονομίες της μεγάλης πλειοψηφίας των χωρών της Ευρωζώνης.
Στη σύντομη παρέμβασή του, ο Γιάννης Θεωνάς, τόνιζε:
«Η γέννηση του ευρώ σηματοδοτεί την πορεία για την ολοκλήρωση της σύλληψης της Ευρώπης των κεφαλαίων, των πολυεθνικών, του αυταρχισμού και της καταστολής. Ο γολγοθάς των εργαζομένων γίνεται ακόμα πιο ανηφορικός και δύσβατος.
Η Ευρώπη χωρίς σύνορα και χωρίς διακρίσεις, η Ευρώπη των λαών της, των εργαζομένων, της συνεργασίας, της ειρήνης και της Δημοκρατίας, παραμένει το όνειρο των εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών, των εργαζομένων που συνεχίζουν να αγωνίζονται επίμονα για τη δική τους κοινωνία της δικαιοσύνης και της ισότητας, της αρμονικής ανάπτυξης, που θα έχει στο κέντρο της τον άνθρωπο και τις πανανθρώπινες αξίες και όχι το κέρδος και το χρήμα.
Το ευρώ δυσχεραίνει αυτόν τον αγώνα, βάζει ακόμα ένα θεμέλιο στην κοινωνία της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής αδικίας. Το κοινό αίσθημα, όμως, προκαλείται βάναυσα από την ανάλγητη πολιτική των σημερινών ιθυνόντων της Ε.Ε. και των κρατών-μελών. Και οι λαϊκές αντιδράσεις στα σχέδια του πολυεθνικού κεφαλαίου θα γίνουν ακόμα πιο έντονες και δεν θα επιτρέψουν την ευόδωση των σχεδίων του.
Η εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος συνοδεύεται από τα συντρίμμια του λεγόμενου ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και με δραματικές συνέπειες στα εργασιακά, κοινωνικά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.
Η στάση του Ε.Κ. όχι μόνο δεν ανέδειξε τις ευθύνες όσων συνέβαλαν με τις αποφάσεις και την πολιτική τους στην καταστροφική αυτή πραγματικότητα, αλλά αντίθετα έδωσε το πράσινο φως στους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων και στο περιβόητο ECOFIN να συνεχίσουν την αντιδραστική και αντιλαϊκή πολιτική τους.
Τα Σύμφωνα Σταθερότητας, δημοσιονομικής πειθαρχίας, “κλειδώματος” των συναλλαγματικών ισοτιμιών, αποτελούν το μέσο εφαρμογής μιας άκρατης μονεταριστικής πολιτικής που φροντίζει να διασφαλίσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου και να επιβάλει στα κράτη-μέλη την άσκηση οικονομικής πολιτικής, που θα εκφράζει τα συμφέροντά του. Η λεγόμενη ανεξαρτησία τής υπό ίδρυση Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας προσπαθεί να εξασφαλίσει την περιθωριοποίηση των λαών και να επιτρέψει στο μεγάλο κεφάλαιο να αποφασίζει όχι μόνο χωρίς την ενοχλητική παρέμβαση των λαϊκών κινημάτων, αλλά ακόμη και των ίδιων των κυβερνήσεων.
Η εκμετάλλευση, η λιτότητα, οι προσπάθειες για την ανατροπή του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, θα γίνουν ακόμα πιο έντονες μέσα από τις δρακόντειες διατάξεις όλων των Συμφώνων και διατάξεων για την προώθηση του ευρώ και των ενισχυμένων μηχανισμών πολυμερούς εποπτείας.
Όταν καταλαγιάσουν οι οργανωμένες φιέστες, η κίβδηλη εικόνα της ευρωπαϊκής ενότητας και τα ψεύτικα οράματα, θα αντικατασταθούν σύντομα από την πραγματική εικόνα της ανθρώπινης δυστυχίας που θα κατακλύσει την Ευρώπη, τους εργαζόμενους, τους λαούς. Τα ονομαστικά κριτήρια σύγκλισης θα έρθουν σε σύγκρουση με την πραγματική απόκλιση ανάμεσα στις οικονομίες των κρατών, θα αναδείξουν τις κοινωνικές αντιθέσεις και τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση στην οποία οδηγούνται οι εργαζόμενοι σε ολόκληρη την Ευρώπη. Θα κάνουν ακόμα πιο εμφανείς τις συνέπειες της Ευρώπης των πολλαπλών ταχυτήτων και των ομόκεντρων κύκλων.
Ό,τι και αν γίνει, όσο και αν θωρακίζεται η εξουσία και τα συμφέροντα του κεφαλαίου, οι κοινωνικές αντιδράσεις θα διογκώνονται. Οι εργαζόμενοι με την πάλη τους θα ανατρέψουν αυτό το σαθρό οικοδόμημα. Θα χτίσουν τη δική τους Ευρώπη. Την Ευρώπη που θα έχει στο κέντρο της τον άνθρωπο. Την Ευρώπη της ειρήνης, της αμοιβαίας επωφελούς συνεργασίας, της προόδου και της κοινωνικής προκοπής.
Την Ευρώπη του Σοσιαλισμού».
