Όσα έγιναν στην πλατεία Συντάγματος, στην πλατεία που έχει κατοχυρωθεί ως το επίκεντρο της λαϊκής πάλης το τελευταίο διάστημα, προβληματίζουν δεκάδες χιλιάδες προοδευτικούς ανθρώπους.
Πέρα από τα τραγικά της δεύτερης μέρας χρειάζεται να εξεταστεί η στάση του ΚΚΕ και η πράξη του.
Επέλεξε να έρθει και να μείνει στο Σύνταγμα αλλά επιβάλλοντας ορισμένους όρους που δεν είναι όροι απλά περιφρούρησης. Την πρώτη μέρα για ώρες απέκλεισε με κορδόνια δεκάδες χιλιάδες κόσμου που ήταν σε διαφορετικά μπλοκ, χωρίς να έχει καμιά δικαιοδοσία και χωρίς κανείς να το έχει χρήσει υπεύθυνο για αυτό.
Τη δεύτερη μέρα περικύκλωσε την Βουλή, αλλά η κατεύθυνση των περικυκλωτών δεν ήταν η Βουλή αλλά προς τον κόσμο. Οι περιφρουρήσεις με αυθαίρετο τρόπο «έκοβαν» κάθε διαδηλωτή, εμπόδιζαν την προσπέλαση προς το Σύνταγμα και ειδικά στα σκαλάκια, προκαλούσαν με τη στάση τους πάρα πολύ κόσμο που τους έθετε ερωτήματα, τους εκδήλωνε την αντίδρασή του σε αυτήν την «περιφρούρηση», εισπράττοντας σιωπή ή και φραστικές επιθέσεις. Τα όσα ειπώθηκαν από δημοσιογράφους ή πολιτικούς, για χαλάρωση της αστυνομίας την ώρα εκείνη, για φύλαξη της Βουλής κι όχι για περιφρούρηση της συγκέντρωσης και τα πολλά συγχαρητήρια για τη στάση του ΚΚΕ δείχνουν ορισμένα πράγματα.
Υπάρχουν ερωτήματα πολλά. Αν έφθανε το μπλοκ της ΠΟΕ-ΟΤΑ στο φράγμα που είχε στήσει η αστυνομία, θα το ταρακουνούσαν, θα το έσπρωχναν σαν ένδειξη θυμού και λαϊκής οργής ή θα κοιτούσαν κατά Πανεπιστημίου μεριά μήπως περάσει κανένας περίεργος;
Υπήρξε ένας νεκρός. Ένας νεκρός διαδηλωτής του ΠΑΜΕ. Δεν είδαμε ύψωμα των τόνων του ΚΚΕ στις διάφορες δηλώσεις προς την κυβέρνηση, δεν είδαμε να καλούν το λαό σε κινητοποίηση την επόμενη μέρα, δεν τον χρέωσαν συνολικά στο Μνημόνιο, στην τρόικα, στον Γ. Παπανδρέου και να ζητήσουν την άμεση παραίτηση της κυβέρνησής του. Δεν έγινε ζήτημα.
Πρόκειται για στάση που ωθεί την λαϊκή οργή, που ανεβάζει το κίνημα ή στάση συγκράτησης και αναχαίτισης; Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα.
Επέλεξε να έρθει και να μείνει στο Σύνταγμα αλλά επιβάλλοντας ορισμένους όρους που δεν είναι όροι απλά περιφρούρησης. Την πρώτη μέρα για ώρες απέκλεισε με κορδόνια δεκάδες χιλιάδες κόσμου που ήταν σε διαφορετικά μπλοκ, χωρίς να έχει καμιά δικαιοδοσία και χωρίς κανείς να το έχει χρήσει υπεύθυνο για αυτό.
Τη δεύτερη μέρα περικύκλωσε την Βουλή, αλλά η κατεύθυνση των περικυκλωτών δεν ήταν η Βουλή αλλά προς τον κόσμο. Οι περιφρουρήσεις με αυθαίρετο τρόπο «έκοβαν» κάθε διαδηλωτή, εμπόδιζαν την προσπέλαση προς το Σύνταγμα και ειδικά στα σκαλάκια, προκαλούσαν με τη στάση τους πάρα πολύ κόσμο που τους έθετε ερωτήματα, τους εκδήλωνε την αντίδρασή του σε αυτήν την «περιφρούρηση», εισπράττοντας σιωπή ή και φραστικές επιθέσεις. Τα όσα ειπώθηκαν από δημοσιογράφους ή πολιτικούς, για χαλάρωση της αστυνομίας την ώρα εκείνη, για φύλαξη της Βουλής κι όχι για περιφρούρηση της συγκέντρωσης και τα πολλά συγχαρητήρια για τη στάση του ΚΚΕ δείχνουν ορισμένα πράγματα.
Υπάρχουν ερωτήματα πολλά. Αν έφθανε το μπλοκ της ΠΟΕ-ΟΤΑ στο φράγμα που είχε στήσει η αστυνομία, θα το ταρακουνούσαν, θα το έσπρωχναν σαν ένδειξη θυμού και λαϊκής οργής ή θα κοιτούσαν κατά Πανεπιστημίου μεριά μήπως περάσει κανένας περίεργος;
Υπήρξε ένας νεκρός. Ένας νεκρός διαδηλωτής του ΠΑΜΕ. Δεν είδαμε ύψωμα των τόνων του ΚΚΕ στις διάφορες δηλώσεις προς την κυβέρνηση, δεν είδαμε να καλούν το λαό σε κινητοποίηση την επόμενη μέρα, δεν τον χρέωσαν συνολικά στο Μνημόνιο, στην τρόικα, στον Γ. Παπανδρέου και να ζητήσουν την άμεση παραίτηση της κυβέρνησής του. Δεν έγινε ζήτημα.
Πρόκειται για στάση που ωθεί την λαϊκή οργή, που ανεβάζει το κίνημα ή στάση συγκράτησης και αναχαίτισης; Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα.
Τ.Τ.
Σχόλια
