Όλοι γνωρίζουν ότι το φλέγον ζήτημα που ανοίγει με την ιδιότητα του παρατηρητή μη-μέλους που θα έχει στον ΟΗΕ η Παλαιστίνη είναι η δυνατότητα παραπομπής του Ισραήλ στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο – θεσμός που μέχρι τώρα ασχολείτο κυρίως με Αφρικανούς.
Θα επιτρέψει τώρα η φιλοϊσραηλινή Δύση στο ΔΠΠ να περιλάβει τους εγκληματίες πολέμου του «πολιτισμένου» Ισραήλ; Ενδεικτικά, ένας από τους όρους που έθετε το Λονδίνο στην PLO για να μην απέχει (όπως και έκανε) στην ψηφοφορία ήταν ακριβώς αυτό: η δέσμευση του Αμπάς πως δεν θα κυνηγήσει το Ισραήλ στο ΔΠΠ. Γιατί όμως ο Αμπάς έθεσε το ζήτημα στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ τώρα; Μέχρι χθες φανερά καθυστερούσε, τη μια πηγαίνοντας το θέμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας όπου ήταν χαμένη υπόθεση, την άλλη περιμένοντας να περάσουν οι αμερικανικές εκλογές και κατόπιν οι εκλογές για την Κνεσέτ. Τι άλλαξε; Πρώτον, μεσολάβησε η γκάφα(;) να δηλώσει εμμέσως από τηλεοράσεως την αδιαφορία του για το ζήτημα των προσφύγων και κυρίως ακολούθησε η «νίκη» και αναβάθμιση της Χαμάς με την εκεχειρία στη Γάζα. Ο Αμπάς κάτι έπρεπε να κάνει…
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, είναι αμφίβολο αν θα χρησιμοποιήσει την «επιτυχία» στον ΟΗΕ για την περαιτέρω διεθνοποίηση και προώθηση του Παλαιστινιακού, και όχι για πρόσκαιρα οφέλη για την Παλαιστινιακή Αρχή της Δυτικής Όχθης και επιπλέον τακτικισμούς και αδιέξοδες, καθόλου φιλόδοξες, «διαπραγματεύσεις» με το Τελ Αβίβ. Η σχετική αδράνεια Νετανιάχου για το ζήτημα, δεν ήταν έκπληξη. Από την πλευρά της παλαιστινιακής Αριστεράς και της Χαμάς έχουν προβληθεί σοβαρές αμφιβολίες για τη σκοπιμότητα της διπλωματικής αναβάθμισης: είναι ορατός ο κίνδυνος (με δεδομένο και τον Αμπάς…), η υπόθεση να καταλήξει αντί για αναβάθμιση της PLO που εκπροσωπεί αναγνωρισμένα το σύνολο του παλαιστινιακού προβλήματος (κατεχόμενα, πρόσφυγες, εδαφικό, περιουσιακό, κράτος κ.λπ.) σε εξαφάνιση της PLO από εκπρόσωπο όλου του παλαιστινιακού λαού (εντός κι εκτός Παλαιστίνης) και αντικατάστασή της με μια αμελητέα Παλαιστινιακή Αρχή που θα εκπροσωπεί μονάχα τους Άραβες της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης.
Για την ιστορία, εκτός Ισραήλ και ΗΠΑ, ψήφισαν «κατά» ο Καναδάς, η Τσεχία και 5 ακόμη χώρες. Αξίζει ακόμη να αναφερθούν η αποχή της Γερμανίας, που παραμένει η πιο φιλοϊσραηλινή από τους ισχυρούς της Ευρώπης, καθώς και η αποχή της αμερικανικής «νέας Ευρώπης».
Γ.Τσ.
