Της Ματίνας Παπαχριστούδη. Μια ανεπαίσθητη αλλαγή διαπιστώνεται τις τελευταίες μέρες στις κινήσεις των εκδοτικών συγκροτημάτων.
Οι ιδιοκτήτες, έχουν δεν έχουν λεφτά στο σεντούκι τους, έχουν δεν έχουν φαλιρίσει, έπεσαν για να σώσουν με νύχια και δόντια τα μαγαζιά τους. Φήμες λένε πως πίσω από αυτές τις αιφνίδιες ανασυντάξεις δυνάμεων αναζητούνται οι πολιτικές εξελίξεις, η επόμενη μέρα της χώρας μετά τις βουλευτικές εκλογές. Κάτι σαν έργο με τίτλο: αντέξτε πάση θυσία μέχρι τις εκλογές κι εμείς είμαστε εδώ. Το ποιοι είναι αυτοί που θα ‘ναι εδώ για τους εκδότες, μένει να αποκαλυφθεί σε λίγους μήνες.
Με φόντο αυτές τις κινήσεις, έχει εξαιρετική σημασία και η ανασύνταξη των δημοσιογράφων που διάλεξαν ήδη πλευρά. Μαζί με τα αφεντικά, έστω και για ένα κομμάτι ψωμί, έστω και για τα ψίχουλα της μεγάλης εξουσίας τους.
Σε περίοδο λοιπόν ύφεσης της δημοσιογραφικής εργασίας και του περιεχομένου της, σε περίοδο βαθιάς ανυποληψίας και απαξίωσης της κατευθυνόμενης ενημέρωσης, οι εκδότες-ιδιοκτήτες επιχειρούν και θα προσπαθήσουν να κρατήσουν τα μαγαζιά τους έστω και με τζάμπα εργασία. Ή, μάλλον, συνήθως με τζάμπα εργασία. Γιατί είναι πια φανερό πως οι μειώσεις μισθών δεν σώζουν τις επιχειρήσεις τους. Αν ήταν έτσι θα σώζονταν από πέρυσι, όταν κήρυξαν μονομερώς τον πόλεμο στον κόσμο της δημοσιογραφικής εργασίας. Η επιλογή των μειώσεων μισθών, απλά δεν έχει πάτο. Πουθενά.
Η απλή αυτή αλήθεια ήρθε η ώρα και έγινε μαζικά κατανοητή. Τα παραδείγματα έχουν σωρευτεί. Αποκαλύψεις, Αυριανή, Κέρδος, Ξένιος, Επικοινωνία, Φίλαθλος, Αδέσμευτος Τύπος, Αξία, Alter, Ελευθεροτυπία, Κόσμος του Επενδυτή… Και αυξάνονται, ή προβλέπεται να αυξηθούν, αφού το μοντέλο της λειτουργίας των Μέσων, με ή χωρίς ένταξή τους στο άρθρο 99, με απλήρωτη εργασία, είναι ελκυστικό για πολλούς κοντόφθαλμους και μη εκδότες. Και εφημερίδες έχουν και δεν πληρώνουν.
Κατανοητή μαζικά έγινε και η αλήθεια πως κανείς εκδότης δεν πρόκειται να συζητήσει σοβαρά με τους εργαζομένους του. Για να το κάνει πρέπει να απειληθεί η λειτουργία της επιχείρησής του. Η ιδέα-πρόταση για δυναμική απεργία διαρκείας σε όλα τα Μέσα κερδίζει συνεχώς έδαφος. Στον κόσμο της δημοσιογραφική εργασίας, ξαναλέμε.
Γιατί αυτήν ακριβώς τη στιγμή, τώρα που η ανάγκη αποκτά βροντερή φωνή, από πάνω προς τα κάτω της δημοσιογραφικής παραγωγής και τούμπαλιν, διαλύοντας αυταπάτες χρόνων και χρόνων, σημαντική μερίδα δημοσιογράφων ετοιμάζει τη δική της επίθεση ενάντια στον ξεσηκωμό του κλάδου.
Στο όνομα της συνέχισης της λειτουργίας των Μέσων των αφεντικών τους, χωρίς όρους και όρια, προπαγανδίζουν, εκβιάζουν και πιέζουν για να επιβάλουν την άποψη πως, αφού τα media καταρρέουν, οι δημοσιογράφοι πρέπει να προλάβουν και να ανοίξουν την πόρτα. Για να πεταχτούν έξω από το «σύστημα» των Μέσων οι άνθρωποί του. Έτσι, –κατά την άποψη τους– θα σωθούν τα media. Και είναι έτοιμοι γι’ αυτό να καρφωθούν για όσα έκαναν ή δεν έκαναν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Μιλώντας για ευθύνες των δημοσιογράφων που δεν είδαν την κρίση (αυτοί δηλαδή), που μετείχαν στη διόγκωση της φούσκας των media (αυτοί πάλι με θέσεις και θεσούλες δεξιά κι αριστερά σε κρατικούς ή πολιτικούς μηχανισμούς). Γι’ αυτό και τάσσονται μαχητικά κατά των απεργιακών κινητοποιήσεων και εκβιάζουν όλους τους άλλους δημοσιογράφους να σκύψουν το κεφάλι μπροστά στις κινήσεις των εργοδοτών τους. Προς χάριν μιας απλήρωτης θέσης σε καταχρεωμένα ΜΜΕ.
Με φόντο αυτές τις κινήσεις, έχει εξαιρετική σημασία και η ανασύνταξη των δημοσιογράφων που διάλεξαν ήδη πλευρά. Μαζί με τα αφεντικά, έστω και για ένα κομμάτι ψωμί, έστω και για τα ψίχουλα της μεγάλης εξουσίας τους.
Σε περίοδο λοιπόν ύφεσης της δημοσιογραφικής εργασίας και του περιεχομένου της, σε περίοδο βαθιάς ανυποληψίας και απαξίωσης της κατευθυνόμενης ενημέρωσης, οι εκδότες-ιδιοκτήτες επιχειρούν και θα προσπαθήσουν να κρατήσουν τα μαγαζιά τους έστω και με τζάμπα εργασία. Ή, μάλλον, συνήθως με τζάμπα εργασία. Γιατί είναι πια φανερό πως οι μειώσεις μισθών δεν σώζουν τις επιχειρήσεις τους. Αν ήταν έτσι θα σώζονταν από πέρυσι, όταν κήρυξαν μονομερώς τον πόλεμο στον κόσμο της δημοσιογραφικής εργασίας. Η επιλογή των μειώσεων μισθών, απλά δεν έχει πάτο. Πουθενά.
Η απλή αυτή αλήθεια ήρθε η ώρα και έγινε μαζικά κατανοητή. Τα παραδείγματα έχουν σωρευτεί. Αποκαλύψεις, Αυριανή, Κέρδος, Ξένιος, Επικοινωνία, Φίλαθλος, Αδέσμευτος Τύπος, Αξία, Alter, Ελευθεροτυπία, Κόσμος του Επενδυτή… Και αυξάνονται, ή προβλέπεται να αυξηθούν, αφού το μοντέλο της λειτουργίας των Μέσων, με ή χωρίς ένταξή τους στο άρθρο 99, με απλήρωτη εργασία, είναι ελκυστικό για πολλούς κοντόφθαλμους και μη εκδότες. Και εφημερίδες έχουν και δεν πληρώνουν.
Κατανοητή μαζικά έγινε και η αλήθεια πως κανείς εκδότης δεν πρόκειται να συζητήσει σοβαρά με τους εργαζομένους του. Για να το κάνει πρέπει να απειληθεί η λειτουργία της επιχείρησής του. Η ιδέα-πρόταση για δυναμική απεργία διαρκείας σε όλα τα Μέσα κερδίζει συνεχώς έδαφος. Στον κόσμο της δημοσιογραφική εργασίας, ξαναλέμε.
Γιατί αυτήν ακριβώς τη στιγμή, τώρα που η ανάγκη αποκτά βροντερή φωνή, από πάνω προς τα κάτω της δημοσιογραφικής παραγωγής και τούμπαλιν, διαλύοντας αυταπάτες χρόνων και χρόνων, σημαντική μερίδα δημοσιογράφων ετοιμάζει τη δική της επίθεση ενάντια στον ξεσηκωμό του κλάδου.
Στο όνομα της συνέχισης της λειτουργίας των Μέσων των αφεντικών τους, χωρίς όρους και όρια, προπαγανδίζουν, εκβιάζουν και πιέζουν για να επιβάλουν την άποψη πως, αφού τα media καταρρέουν, οι δημοσιογράφοι πρέπει να προλάβουν και να ανοίξουν την πόρτα. Για να πεταχτούν έξω από το «σύστημα» των Μέσων οι άνθρωποί του. Έτσι, –κατά την άποψη τους– θα σωθούν τα media. Και είναι έτοιμοι γι’ αυτό να καρφωθούν για όσα έκαναν ή δεν έκαναν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Μιλώντας για ευθύνες των δημοσιογράφων που δεν είδαν την κρίση (αυτοί δηλαδή), που μετείχαν στη διόγκωση της φούσκας των media (αυτοί πάλι με θέσεις και θεσούλες δεξιά κι αριστερά σε κρατικούς ή πολιτικούς μηχανισμούς). Γι’ αυτό και τάσσονται μαχητικά κατά των απεργιακών κινητοποιήσεων και εκβιάζουν όλους τους άλλους δημοσιογράφους να σκύψουν το κεφάλι μπροστά στις κινήσεις των εργοδοτών τους. Προς χάριν μιας απλήρωτης θέσης σε καταχρεωμένα ΜΜΕ.
Σχόλια
