Του Ilan Pappe.
Η στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας των μελών του οργανισμού θα ολοκληρώσει έναν κύκλο που ξεκίνησε το 1967 και που έκανε την απερίσκεπτη λύση των δύο κρατών προκάλυμμα για κάθε δυνατό ή λιγότερο δυνατό παίχτη στη διεθνή και περιφερειακή σκηνή.
Ωστόσο, όλοι μέσα και έξω από την Παλαιστίνη, φαίνεται να έχουν παραδεχτεί ότι η κατοχή θα συνεχιστεί και ότι ακόμα και στο καλύτερο σενάριο, θα υπάρχει ένα μεγαλύτερο και πιο ρατσιστικό Ισραήλ δίπλα σε ένα κατακερματισμένο και άχρηστο Μπατουστάν.
Η παρωδία θα λήξει όταν η Παλαιστινιακή Αρχή (Π.Α.) υποβάλει το αίτημά της για να γίνει πλήρες μέλος του ΟΗΕ, με έναν από τους δύο τρόπους. Θα είναι οδυνηρός και βίαιος, αν το Ισραήλ συνεχίζει να απολαμβάνει τη διεθνή ατιμωρησία και του επιτραπεί να τελειοποιήσει βίαια τη χαρτογράφηση της μετά-Όσλο Παλαιστίνης. Ή θα τελειώσει με έναν επαναστατικό και πιο ειρηνικό τρόπο, αντικαθιστώντας σταδιακά τα παλιά ψέματα με στέρεες νέες αλήθειες για ειρήνη και συμφιλίωση στην Παλαιστίνη. Ίσως πάλι το πρώτο σενάριο να είναι, δυστυχώς, προϋπόθεση για το δεύτερο. Ο χρόνος θα δείξει.
Η κηδεία θα εκθέσει την πλάνη του τωρινού ισραηλινού μαζικού κινήματος διαμαρτυρίας και την ίδια στιγμή θα τονίσει τις θετικές προοπτικές του. Για επτά εβδομάδες, κυρίως οι Ισραηλινοί Εβραίοι της μεσαίας τάξης διαδήλωναν κατά της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησής τους. Για να διατηρηθούν οι διαμαρτυρίες σαν ένα κίνημα όσο το δυνατόν πιο μεγάλο, οι αρχηγοί και οι συντονιστές του δεν τολμούν να αναφέρουν την κατοχή, την αποικιοκρατία ή το απαρτχάιντ. Η πηγή των κακών για όλα, ισχυρίζονται, είναι η άγρια καπιταλιστική πολιτική της κυβέρνησης. Ως ένα σημείο έχουν δίκιο. Αυτή η πολιτική δεν επιτρέπει στον κύριο όγκο του πληθυσμού του Ισραήλ να χαρεί πλήρως και ισότιμα τους καρπούς της αποικιοκρατίας και της εκμετάλλευσης της Παλαιστίνης. Όμως, μια πιο δίκαιη μοιρασιά των εδαφών δεν εγγυάται πως οι Εβραίοι ή οι Παλαιστίνιοι θα έχουν μια φυσιολογική ζωή. Μόνο το τέλος της λεηλασίας και της αρπαγής θα το εγγυηθεί.
Στην Παλαιστίνη έχει έρθει η ώρα να μετατραπεί η πορεία του ενός κράτους σε πολιτική δράση. Αν η σχέση μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων πρέπει να επαναπροσδιοριστεί σε μια δίκαιη και δημοκρατική βάση, κανείς δεν πρέπει να δεχτεί την παλιά χάρτα της λύσης των δυο κρατών, ούτε τη λογική του διαχωρισμού.
Ο εσωτερικός διάλογος για αλλαγή του καθεστώτος, το ζήτημα της εκπροσώπησης και το κίνημα για μποϊκοτάζ, απόσυρση επενδύσεων και κυρώσεις στο Ισραήλ (BDS) είναι όλα κομμάτια της ίδιας προσπάθειας για δικαιοσύνη και ελευθερία στην Παλαιστίνη. Αυτό που θα θαφτεί τον Σεπτέμβριο -ελπίζουμε- αποτελούσε και το μεγαλύτερο εμπόδιο στην προσπάθεια να πραγματοποιηθεί αυτό το όραμα.
Η παρωδία θα λήξει όταν η Παλαιστινιακή Αρχή (Π.Α.) υποβάλει το αίτημά της για να γίνει πλήρες μέλος του ΟΗΕ, με έναν από τους δύο τρόπους. Θα είναι οδυνηρός και βίαιος, αν το Ισραήλ συνεχίζει να απολαμβάνει τη διεθνή ατιμωρησία και του επιτραπεί να τελειοποιήσει βίαια τη χαρτογράφηση της μετά-Όσλο Παλαιστίνης. Ή θα τελειώσει με έναν επαναστατικό και πιο ειρηνικό τρόπο, αντικαθιστώντας σταδιακά τα παλιά ψέματα με στέρεες νέες αλήθειες για ειρήνη και συμφιλίωση στην Παλαιστίνη. Ίσως πάλι το πρώτο σενάριο να είναι, δυστυχώς, προϋπόθεση για το δεύτερο. Ο χρόνος θα δείξει.
Η κηδεία θα εκθέσει την πλάνη του τωρινού ισραηλινού μαζικού κινήματος διαμαρτυρίας και την ίδια στιγμή θα τονίσει τις θετικές προοπτικές του. Για επτά εβδομάδες, κυρίως οι Ισραηλινοί Εβραίοι της μεσαίας τάξης διαδήλωναν κατά της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησής τους. Για να διατηρηθούν οι διαμαρτυρίες σαν ένα κίνημα όσο το δυνατόν πιο μεγάλο, οι αρχηγοί και οι συντονιστές του δεν τολμούν να αναφέρουν την κατοχή, την αποικιοκρατία ή το απαρτχάιντ. Η πηγή των κακών για όλα, ισχυρίζονται, είναι η άγρια καπιταλιστική πολιτική της κυβέρνησης. Ως ένα σημείο έχουν δίκιο. Αυτή η πολιτική δεν επιτρέπει στον κύριο όγκο του πληθυσμού του Ισραήλ να χαρεί πλήρως και ισότιμα τους καρπούς της αποικιοκρατίας και της εκμετάλλευσης της Παλαιστίνης. Όμως, μια πιο δίκαιη μοιρασιά των εδαφών δεν εγγυάται πως οι Εβραίοι ή οι Παλαιστίνιοι θα έχουν μια φυσιολογική ζωή. Μόνο το τέλος της λεηλασίας και της αρπαγής θα το εγγυηθεί.
Στην Παλαιστίνη έχει έρθει η ώρα να μετατραπεί η πορεία του ενός κράτους σε πολιτική δράση. Αν η σχέση μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων πρέπει να επαναπροσδιοριστεί σε μια δίκαιη και δημοκρατική βάση, κανείς δεν πρέπει να δεχτεί την παλιά χάρτα της λύσης των δυο κρατών, ούτε τη λογική του διαχωρισμού.
Ο εσωτερικός διάλογος για αλλαγή του καθεστώτος, το ζήτημα της εκπροσώπησης και το κίνημα για μποϊκοτάζ, απόσυρση επενδύσεων και κυρώσεις στο Ισραήλ (BDS) είναι όλα κομμάτια της ίδιας προσπάθειας για δικαιοσύνη και ελευθερία στην Παλαιστίνη. Αυτό που θα θαφτεί τον Σεπτέμβριο -ελπίζουμε- αποτελούσε και το μεγαλύτερο εμπόδιο στην προσπάθεια να πραγματοποιηθεί αυτό το όραμα.
*Ο Ilan Pappe είναι ένας από τους πιο σημαντικούς Ισραηλινούς «νέους ιστορικούς», που προτείνουν μια ριζοσπαστική εκδοχή της ιστορίας του Ισραήλ και ασκούν σφοδρή κριτική στην πολιτική του Ισραήλ στην Παλαιστίνη.
Περισσότερα
στο https://r-freepalestine.blogspot.com/
Σχόλια
