του Δημήτρη Μπελαντή
Το μεγαλύτερο πρόβλημα στο Ελληνικό δεν είναι η κακογουστιά του μελλούμενου να ανεγερθεί καζίνο, το ελληνικό «Λας Βέγκας», οι ουρανοξύστες με ύψος 70 ως 200 μέτρα, τα μεταμοντέρνα κακαίσθητα κτίρια, η αντιγραφή των διεθνοποιημένων προτύπων του αρχιτέκτονα Φόστερ και του μοντέλου του Ντουμπάι, η κατάργηση των τοπόσημων και των διατηρητέων κτιρίων της περιοχής, η απομείωση της Ακρόπολης και του Αττικού τοπίου. Όλα αυτά είναι φρικτά από μόνα τους.
Το πιο φρικτό, όμως, από όλα είναι η συνδρομή σημαντικής κοινωνικής και πολιτικής συναίνεσης για την «επένδυση» στους κατοίκους του Δήμου Αργυρούπολης-Ελληνικού και στους άλλους όμορους Δήμους. Στους Δήμους αυτούς εκλέγονται ως τοπικοί άρχοντες; αυτοί ακριβώς που θέλουν και προωθούν το έργο και το συνδέουν με τις δουλειές και την «ανάπτυξη», πράγμα που σημαίνει πολιτικά ότι όλα τα αίσχη που θα κτιστούν και η καταστροφή όχι μόνο της παραλιακής ζώνης αλλά σε κάποιον βαθμό και ολόκληρης της Αττικής από περιβαλλοντική άποψη, καθώς προστίθεται στην Αττική μια νέα πυκνοδομημένη πόλη 30.000-40.000 κατοίκων, έχουν, δυστυχώς, ευρεία κοινωνική και πολιτική συναίνεση.
Η δε αναντίρρητα πολύ θετική κινηματική προσπάθεια των τελευταίων ετών σχεδόν καθόλου δεν διεμβόλισε τις τοπικές κοινωνίες. Ομελέτα χωρίς αυγά δεν γίνεται και κινήματα «κορυφών» που δεν διεμβολίζουν τις τοπικές κοινωνίες είναι μάλλον ανεπαρκή και καταδικασμένα, παρά τις αδιαμφισβήτητα άριστες των προθέσεων. Και αυτό το γράφει κάποιος που δεν μετανιώνει καθόλου για τη συμμετοχή του σ’ αυτά τα κινήματα και πολιτικά αλλά και δικηγορικά, καθώς αυτή η αντίσταση έχει υπάρξει δίκαιη και εύλογη, ανεξαρτήτως της κοινωνικής ανταπόκρισης ή του αποτελέσματος. Απλώς, κάποιαν στιγμή πρέπει να συνάγουμε και ορισμένα συμπεράσματα για το από εδώ και πέρα.
Αυτή είναι η πιο επώδυνη όψη της υπόθεσης του Ελληνικού και όχι οι «καρυάτιδες», τα δυστοπικά διαγράμματα και τα σχετικά. Όσοι ασχοληθήκαμε συστηματικά με το πεδίο αυτό ξέρουμε ότι δεν χάσαμε γιατί είχαμε λάθος επιχειρήματα. Το αντίθετο μάλιστα. Χάσαμε γιατί ο αντίπαλος ήταν κοινωνικά και πολιτικά πολύ ισχυρότερος. Βασικό του όπλο ήταν και είναι η κοινωνική συναίνεση στις τοπικές κοινωνίες. Αυτό πρέπει να αλλάξει, αυτό είναι και θα είναι πάντοτε το διακύβευμα. Μακάρι η κατάσταση κάποιαν στιγμή να αλλάξει, μέσα και από την ανάδειξη των αρνητικών συνεπειών, και να δοθούν νέες δυνατότητες σε όσους και όσες αμφισβητούν αυτό το αναπτυξιακό μοντέλο της συμφοράς και της καταστροφής.
