Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, σε μια από τις δημόσιες αντιπαραθέσεις του με τον αρχηγό της Ν.Δ., υπαινίχθηκε ότι καθήμενος στην ηλεκτρική καρέκλα του υπουργού Οικονομικών θυσίασε μια βέβαιη λαμπρή πολιτική καριέρα, προφανώς ως μελλοντικός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, σε αντίθεση με τον Αντ. Σαμαρά που δεν έχει να χάσει τίποτα.
Δυο εβδομάδες μετά, υπερασπίστηκε με ζήλο την πολιτική της συναίνεσης μετά τη συνάντηση με τον μάλλον απρόθυμο συνομιλητή του, πρόεδρο της Ν.Δ., για τις εξελίξεις στην οικονομία. Οι εξελίξεις -ήτοι η διακοπή των διαπραγματεύσεων με την τρόικα– φαίνεται να επιβεβαιώνουν τουλάχιστον επικοινωνιακά τη ρητορική της συναίνεσης. Και, μάλιστα, σε χτυπητή αντίθεση με τους μύδρους που εξαπέλυσε ο Γ. Παπανδρέου εναντίον όλων όσοι, για λόγους προσωπικής στρατηγικής, επενδύουν σε σενάρια συγκυβέρνησης ή πρόωρων εκλογών.
Ανεξαρτήτως αν το νέο επεισόδιο «ρήξης» με την τρόικα έχει στοιχεία σκηνοθεσίας και συνεννόησης με τους Ευρωπαίους εταίρους, μπλεγμένους έτσι κι αλλιώς σε δικές τους πολιτικές εκκρεμότητες, δίνει κι ένα στίγμα της προσωπικής στρατηγικής του Ευ. Βενιζέλου. Μια κυβέρνηση που παραδέρνει ανάμεσα σε προσωπικές αντιπαραθέσεις υπουργών (Ρέππας vs Ραγκούσης, Λοβέρδος vs Ξενογιαννακοπούλου) και σε νέες εστίες κρίσεων και ρήξεων με ευρύτατα κοινωνικά στρώματα (φοιτητές, καθηγητές, γονείς και μαθητές, φορολογικά υποζύγια, δημόσιοι υπάλληλοι, μισθωτοί, οδηγοί ταξί κοκ) αποκλείεται να μακροημερεύσει. Δεν πρέπει, άλλωστε, να ξεφύγει από την προσοχή μας το γεγονός ότι ένα μέρος του εκδοτικού και επιχειρηματικού κατεστημένου που υποστήριξε εδώ κι ενάμιση χρόνο με ιερό μένος το Μνημόνιο και όλες τις ολέθριες κυβερνητικές επιλογές, σήμερα, έστω και με ιδιοτελή ελατήρια, μιλά για αδιέξοδο, ζητά «αλλαγή πολιτικής», βλέπει την κυβέρνηση υπ’ ατμόν και τείνει ευήκοον ους στις «εναλλακτικές» πολιτικές Σαμαρά.
Εδώ υπάρχει ένας ρόλος, λοιπόν, για τον υπουργό Οικονομικών. Που μπορεί να οδηγεί σε παραίτηση τους επιστήμονες (κυβερνητικής επιλογής) που πλαισιώνουν το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής επειδή διαπιστώνουν τα αυτονόητα, μπορεί να «συγκρούεται» με την τρόικα στην πρώτη διαπραγμάτευση μαζί της, μπορεί να είναι ο συγκυβερνήτης ενός σκάφους με ρότα τα… βράχια, αλλά παραμένει και μια εφεδρεία, ένας ικανός γεφυροποιός αν παραστεί η ανάγκη ενός Plan B για τη σωτηρία του συστήματος εξουσίας, με τη συμμαχία των προθύμων και του (προς το παρόν) απρόθυμου Σαμαρά.
Βεβαίως, στο μεταξύ, κι επειδή η συγκυρία έχει καταστήσει ακόμη και τη μια εβδομάδα μακρύ διάστημα για προβλέψεις, κάθε ώρα και 24ωρο που περνά με την κυβέρνηση Παπανδρέου στο τιμόνι προσθέτει νέες εστίες καταστροφής και κοινωνικής αντιπαράθεσης. Σε πόσες ακόμη θ’ αντέξει η κυβέρνηση, άγνωστο. Πολλά στελέχη της έχουν επίγνωση της φθίνουσας τροχιάς της, ενώ δεν είναι άγνωστη η σπερμολογία ότι ακόμη κι ο ΓΑΠ αναζητεί μια αφορμή διαφυγής. Σαν τον Ιταλό ομόλογό του που εξομολογήθηκε τηλεφωνικά πόσο επιθυμεί «να φύγει από τη σκατοχώρα» που του φέρνει εμετό. «Να φύγουμε, Σύλβιό μου, να πληρώσουμε και να φύγουμε»… που θα ’λεγε κι η Αλίκη…
Ανεξαρτήτως αν το νέο επεισόδιο «ρήξης» με την τρόικα έχει στοιχεία σκηνοθεσίας και συνεννόησης με τους Ευρωπαίους εταίρους, μπλεγμένους έτσι κι αλλιώς σε δικές τους πολιτικές εκκρεμότητες, δίνει κι ένα στίγμα της προσωπικής στρατηγικής του Ευ. Βενιζέλου. Μια κυβέρνηση που παραδέρνει ανάμεσα σε προσωπικές αντιπαραθέσεις υπουργών (Ρέππας vs Ραγκούσης, Λοβέρδος vs Ξενογιαννακοπούλου) και σε νέες εστίες κρίσεων και ρήξεων με ευρύτατα κοινωνικά στρώματα (φοιτητές, καθηγητές, γονείς και μαθητές, φορολογικά υποζύγια, δημόσιοι υπάλληλοι, μισθωτοί, οδηγοί ταξί κοκ) αποκλείεται να μακροημερεύσει. Δεν πρέπει, άλλωστε, να ξεφύγει από την προσοχή μας το γεγονός ότι ένα μέρος του εκδοτικού και επιχειρηματικού κατεστημένου που υποστήριξε εδώ κι ενάμιση χρόνο με ιερό μένος το Μνημόνιο και όλες τις ολέθριες κυβερνητικές επιλογές, σήμερα, έστω και με ιδιοτελή ελατήρια, μιλά για αδιέξοδο, ζητά «αλλαγή πολιτικής», βλέπει την κυβέρνηση υπ’ ατμόν και τείνει ευήκοον ους στις «εναλλακτικές» πολιτικές Σαμαρά.
Εδώ υπάρχει ένας ρόλος, λοιπόν, για τον υπουργό Οικονομικών. Που μπορεί να οδηγεί σε παραίτηση τους επιστήμονες (κυβερνητικής επιλογής) που πλαισιώνουν το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής επειδή διαπιστώνουν τα αυτονόητα, μπορεί να «συγκρούεται» με την τρόικα στην πρώτη διαπραγμάτευση μαζί της, μπορεί να είναι ο συγκυβερνήτης ενός σκάφους με ρότα τα… βράχια, αλλά παραμένει και μια εφεδρεία, ένας ικανός γεφυροποιός αν παραστεί η ανάγκη ενός Plan B για τη σωτηρία του συστήματος εξουσίας, με τη συμμαχία των προθύμων και του (προς το παρόν) απρόθυμου Σαμαρά.
Βεβαίως, στο μεταξύ, κι επειδή η συγκυρία έχει καταστήσει ακόμη και τη μια εβδομάδα μακρύ διάστημα για προβλέψεις, κάθε ώρα και 24ωρο που περνά με την κυβέρνηση Παπανδρέου στο τιμόνι προσθέτει νέες εστίες καταστροφής και κοινωνικής αντιπαράθεσης. Σε πόσες ακόμη θ’ αντέξει η κυβέρνηση, άγνωστο. Πολλά στελέχη της έχουν επίγνωση της φθίνουσας τροχιάς της, ενώ δεν είναι άγνωστη η σπερμολογία ότι ακόμη κι ο ΓΑΠ αναζητεί μια αφορμή διαφυγής. Σαν τον Ιταλό ομόλογό του που εξομολογήθηκε τηλεφωνικά πόσο επιθυμεί «να φύγει από τη σκατοχώρα» που του φέρνει εμετό. «Να φύγουμε, Σύλβιό μου, να πληρώσουμε και να φύγουμε»… που θα ’λεγε κι η Αλίκη…
Σχόλια
