Με επικοινωνιακά τεχνάσματα κανείς δεν αντιμετωπίζει τη Χ.Α.
Ο αντιφασισμός του Βενιζέλου επί της ουσίας αφορά μια καλομελετημένη προσπάθεια επανεισόδου του στα πολιτικά πράγματα διαμέσου της ανάληψης πρωτοβουλιών σαν κι αυτές που παλιότερα ήξερε να παίρνει το ΠΑΣΟΚ. Αφορά μετατόπιση των μετώπων της πολιτικής κριτικής μακριά από τη βαλλόμενη τρόικα εσωτερικού, και προσπάθεια να αποδείξει πως το ΠΑΣΟΚ είναι σε θέση να συναντά τις δημοκρατικές διαθέσεις της κοινωνίας. Παραπέρα, ελπίζει να αλώσει στο συγκεκριμένο ζήτημα το χώρο της ΔΗΜΑΡ, η οποία πρωτοστατεί σε φραστικούς αποτροπιασμούς, αλλά και να διεμβολίσει μέρος του ΣΥΡΙΖΑ με αντίστοιχες ευαισθησίες.
Αυτομάτως, η σύλληψη επενδύεται στην κεντροαριστερή διάσταση και στις ελπίδες του ΠΑΣΟΚικού χώρου για ανασύσταση. Παράλληλα, υποβοηθείται η ήπια οριοθέτηση από τη Ν.Δ., που επιχειρεί τον περιορισμό της Χ.Α. μέσω της ακροδεξιάς ανασύστασης – η οποία δεν προχωρά, όχι μόνο ελλείψει στελεχών, αλλά κυρίως επειδή δεν είναι ελεγχόμενη. Διότι, με απλά λόγια, εκείνους που προορίζει η Δεξιά για κυματοθραύστες κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να προσχωρήσουν στο στρατόπεδο της Χ.Α.
Υπάρχουν ακόμα τα επιτακτικά και ιδιοτελή που αφορούν στα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ: η άμεση ανάγκη για οριοθέτησή του, καθότι μέρος της κοινωνικής-εκλογικής του βάσης φεύγει προς τη Χ.Α.
Στην προσπάθειά του ο Βενιζέλος έχει αρωγό και υποστηρικτή τα ΜΜΕ που θα τον συνδράμουν όσο θα είναι ικανός να προχωρήσει την πρωτοβουλία, καθώς και τα ίδια τα ΜΜΕ κάνουν τη δική τους φτηνή και χοντροκομμένη προπαγάνδα κατά της Χ.Α.
Γιατί, παρά τα όσα καταλογίζονται στα ΜΜΕ, η Χ.Α. δεν έχει πάρει ακόμα πράσινο φως για τη στήριξή της από το σύστημα. Αν το πάρει, θα το καταλάβουμε πολύ καλά…
Απάντηση με σκλήρυνση
Όπως και να ‘χει, στο πεδίο του συστημισμού τίθεται μια πολιτική γραμμή αντίθεσης στη Χ.Α. με εμμένοντες και όχι προσωρινούς όρους, γραμμή που –ας μη διαφεύγει– θα επενδύσει στη σκλήρυνση και θα βρει την ιδεολογική της ολοκλήρωση στη «θεωρία των άκρων».
Επειδή όμως η έκρηξη των ποσοστών της Χ.Α. είναι πιθανή και επικείμενη, δεν προσφέρεται το ζήτημα για φτηνά παιχνίδια. Έτσι, άπαντες ξεσηκώθηκαν φοβούμενοι ότι η δημαγωγία Βενιζέλου θα φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα. Η πιο λογική οπτική σημειώνει ότι ο χρεοκοπημένος Βενιζέλος δεν είναι ο καταλληλότερος για να εγκαινιάσει το καθαρτήριο της πολιτικής ζωής.
Η λογική των πιο υποψιασμένων αντιλαμβάνεται ότι δεν πρόκειται για ναζιστικό ρεύμα (παρότι μπορεί να μετατραπεί σε τέτοιο), αλλά για εκτροπή του ίδιου του ριζοσπαστισμού – εκρηκτικού, τιμωρητικού, απρόβλεπτου, που δεν βρίσκει διέξοδο.
Υπάρχουν ακόμα και όσοι νομίζουν ότι μπορεί να κερδίσουν σε μια απευθείας ιδεολογική αναμέτρηση-αποκάλυψη με τη Χ.Α., αναμέτρηση που ως τώρα δεν έχει γίνει επαρκώς. Αποφεύγουν, όμως, να λάβουν υπόψη ότι οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις και πολεμικές, έστω και κεντρικά εκφερόμενες, δεν στάθηκαν ικανές να κατεδαφίσουν κοινωνικοπολιτικά ρεύματα που εδράζονται σε μια πολλαπλότητα αιτιών. Κυρίως διότι οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις δεν γιατρεύουν αυτομάτως τις γενεσιουργές κοινωνικές στρεβλώσεις.
Τέλος, υπάρχουν και αυτοί που καιροσκοπούν. Δεν θέλουν τέτοια μέτωπα γιατί δεν τα καθοδηγούν οι ίδιοι, αλλά και διότι σε ένα δεύτερο, πιο κρυμμένο επίπεδο, το κοινωνικό τους ακροατήριο είναι ευάλωτο σε τέτοιου είδους καθεστωτικά μηνύματα.
Κάτω απ’ αυτούς τους όρους, η αντιμετώπιση της Χ.Α. παραμένει αίτημα σύνθετης κοινωνικοπολιτικής προσπάθειας, στην οποία πρέπει να αποδυθεί η Αριστερά, έχοντας επίγνωση πως δεν κατέχει το αιτούμενο, αλλά πως πρέπει να βρει τον τρόπο να το οικοδομήσει.
Φ.Λ.
