Εκτέθηκε και τώρα ποντάρει στο… χρόνο. Είναι πασιφανής η αμηχανία του αρχηγού της Ν.Δ. στην αποτίμηση της συμφωνίας των Βρυξελλών. Αποκαλύπτει πολλά για την ουσία της στάσης που έχει επιλέξει.
Στις κρίσιμες ημέρες πριν τη σύνοδο κορυφής ποντάρισε στην αποτυχία, ενώ με την άνεση που ένοιωσε από την ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών, ανέλαβε την υποχρέωση να πάρει ξεκάθαρη θέση κατ’ εντολή των ληστρικών χρηματαγορών. Τα στερεότυπα «όχι στη χρεοκοπία, ναι στη ρευστότητα» απέκτησαν περιεχόμενο. Ο Α. Σαμαράς ήταν σαφέστατος στις παραμονές της συνόδου, στη συνάντησή του με τη Χ.Κλίντον: η λύση στο ελληνικό πρόβλημα «μπορεί να δοθεί από τα κράτη, όχι από την ανάμειξη ιδιωτών… η βελτίωση των όρων δανεισμού είναι μεν απαραίτητη, τη θέλουμε, αλλά όχι με τρόπους που θα προκαλέσουν έλλειψη ρευστότητας και μεγαλύτερη ύφεση μέσα στην Ελλάδα…μια τέτοια βελτίωση μπορεί να επιτευχθεί βραχυχρόνια, με δικαίωμα επαναγοράς ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά».
Έσπευσε να συνταχθεί με τα πιο αδηφάγα και επιθετικά τμήματα της παγκόσμιας τοκογλυφίας. Παρά τους εξορκισμούς της χρεοκοπίας και τα ευχολόγια περί «ευρωομολόγων» η ουσία είναι αδυσώπητη. Η απόλυτη ταύτιση με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ προγράφει τη χώρα και το λαό στη μοίρα του εξιλαστήριου θύματος. Η «ρευστότητα» κατά Σαμαρά ταυτίζεται με την ανακύκλωση των δεσμών της χρεομηχανής. Η «επανεκκίνηση» της οικονομίας, κορωνίδα στο πρόγραμμα της Ν.Δ., δεν είναι τίποτε άλλο από το όσο-όσο ξεπούλημα του εθνικού πλούτου, το οποίο σπεύδει να υλοποιήσει από κοινού με την κυβέρνηση. Όπως και τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και την ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων.
Μετά την κατάληξη στις Βρυξέλλες τα πράγματα, όπως ήταν αναμενόμενο, ζόρισαν και τα πολλά λόγια περιορίστηκαν από το επιτελείο της Ν.Δ. στα γνωστά και τετριμμένα «θετικές και αρνητικές πλευρές», «θα το εκτιμήσουμε σε βάθος χρόνου», «υπάρχουν γκρίζα σημεία»… Δεν ήταν εύκολο για το Σαμαρά, με βάση την αμέσως προ λίγων ωρών τοποθέτησή του, να πάρει αρνητική θέση για ένα παζάρι με τη σφραγίδα των «άγιων αγορών», τις ευλογίες του θεματοφύλακα Τρισέ και την υψηλή συμβολή της Ουάσιγκτον. Έτσι έμεινε εκτεθειμένος και συνέβαλε, όχι λίγο, στην προσωρινή, αλλά πολύτιμη ανάσα του πρωθυπουργικού κέντρου.
Βέβαια γνωρίζει πολύ καλά η ηγεσία της Ν.Δ. ότι τα μεγάλα αδιέξοδα παραμένουν μπροστά μας. Όσο η εικόνα που δίνει προς τα έξω παραμένει αντικυβερνητική και ενάντια στο Μνημόνιο, δεν μπορεί παρά να καρπώνεται από τα αγκομαχητά της κυβέρνησης και την κοινωνική ασφυξία. Αλλά παραμένει; Άκουσε κανείς τελευταία από στέλεχος της Ν.Δ. το αίτημα των εκλογών; Ή την περίφημη επαναδιαπραγμάτευση του -ποιου- Μνημονίου; Και άραγε, γιατί σε αντίστιξη «ξέχασαν» οι καλοί μας «σύμμαχοι», μπροστά σε μία συμφωνία τριάντα ετών να επαναλάβουν τα άκρως πιεστικά περί «συναίνεσης», που μας είχαν κατακλύσει ακόμη και μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου;
Ο Α. Σαμαράς επένδυσε τα πολιτικά κέρδη της εναντίωσης στο Μνημόνιο σε οδυνηρά αποκαλυπτήρια αναζήτησης του χρίσματος από τη διεθνή συμμορία που σπρώχνει τη χώρα στο γκρεμό. Από δω και μπρος δεν είναι σίγουρο ότι ο χρόνος κυλάει υπέρ του.
Δ.Υ.
Έσπευσε να συνταχθεί με τα πιο αδηφάγα και επιθετικά τμήματα της παγκόσμιας τοκογλυφίας. Παρά τους εξορκισμούς της χρεοκοπίας και τα ευχολόγια περί «ευρωομολόγων» η ουσία είναι αδυσώπητη. Η απόλυτη ταύτιση με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ προγράφει τη χώρα και το λαό στη μοίρα του εξιλαστήριου θύματος. Η «ρευστότητα» κατά Σαμαρά ταυτίζεται με την ανακύκλωση των δεσμών της χρεομηχανής. Η «επανεκκίνηση» της οικονομίας, κορωνίδα στο πρόγραμμα της Ν.Δ., δεν είναι τίποτε άλλο από το όσο-όσο ξεπούλημα του εθνικού πλούτου, το οποίο σπεύδει να υλοποιήσει από κοινού με την κυβέρνηση. Όπως και τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και την ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων.
Μετά την κατάληξη στις Βρυξέλλες τα πράγματα, όπως ήταν αναμενόμενο, ζόρισαν και τα πολλά λόγια περιορίστηκαν από το επιτελείο της Ν.Δ. στα γνωστά και τετριμμένα «θετικές και αρνητικές πλευρές», «θα το εκτιμήσουμε σε βάθος χρόνου», «υπάρχουν γκρίζα σημεία»… Δεν ήταν εύκολο για το Σαμαρά, με βάση την αμέσως προ λίγων ωρών τοποθέτησή του, να πάρει αρνητική θέση για ένα παζάρι με τη σφραγίδα των «άγιων αγορών», τις ευλογίες του θεματοφύλακα Τρισέ και την υψηλή συμβολή της Ουάσιγκτον. Έτσι έμεινε εκτεθειμένος και συνέβαλε, όχι λίγο, στην προσωρινή, αλλά πολύτιμη ανάσα του πρωθυπουργικού κέντρου.
Βέβαια γνωρίζει πολύ καλά η ηγεσία της Ν.Δ. ότι τα μεγάλα αδιέξοδα παραμένουν μπροστά μας. Όσο η εικόνα που δίνει προς τα έξω παραμένει αντικυβερνητική και ενάντια στο Μνημόνιο, δεν μπορεί παρά να καρπώνεται από τα αγκομαχητά της κυβέρνησης και την κοινωνική ασφυξία. Αλλά παραμένει; Άκουσε κανείς τελευταία από στέλεχος της Ν.Δ. το αίτημα των εκλογών; Ή την περίφημη επαναδιαπραγμάτευση του -ποιου- Μνημονίου; Και άραγε, γιατί σε αντίστιξη «ξέχασαν» οι καλοί μας «σύμμαχοι», μπροστά σε μία συμφωνία τριάντα ετών να επαναλάβουν τα άκρως πιεστικά περί «συναίνεσης», που μας είχαν κατακλύσει ακόμη και μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου;
Ο Α. Σαμαράς επένδυσε τα πολιτικά κέρδη της εναντίωσης στο Μνημόνιο σε οδυνηρά αποκαλυπτήρια αναζήτησης του χρίσματος από τη διεθνή συμμορία που σπρώχνει τη χώρα στο γκρεμό. Από δω και μπρος δεν είναι σίγουρο ότι ο χρόνος κυλάει υπέρ του.
Δ.Υ.
Σχόλια
