Του Κώστα Γκιώνη
Είναι κάποια πράγματα που τ’ ακούς χρόνια, τα φαντάζεσαι ότι συμβαίνουν, χωρίς όμως να έχεις προσωπική άποψη. Αρχές Οκτώβρη, θέλοντας να αγοράσω ένα air condition, κάνω έρευνα αγοράς, εντοπίζω σε μια γνωστή αλυσίδα ηλεκτρικών συσκευών ένα που το είχαν προσφορά 299 €, αλλά αποφασίζω να το αγοράσω τον επόμενο μήνα που θα υπάρχουν εκπτώσεις.
Χθες πήρα τηλέφωνο ένα υποκατάστημα της ίδιας αλυσίδας που διαφήμιζε ότι οι τιμές, λόγω της γιορτής του Αγίου Black Friday (μεγάλη η χάρη του), έχουν πιάσει πάτο. Ρωτάω τον υπάλληλο για το συγκεκριμένο μοντέλο. Το ψάχνει στο κομπιούτερ του και μου λέει ότι η τιμή του, μετά την έκπτωση, είναι 329 €. Τον ρωτάω πόσο είχε πριν την έκπτωση, η απάντηση άμεση: 389 €!
Του επισημαίνω ότι στις αρχές Οκτωβρίου το ίδιο μοντέλο το πούλαγαν 299 €. Για να δικαιολογήσει την απατεωνιά, μου λέει ότι οι τιμές αυξάνονται σχεδόν κάθε δύο μήνες! Δηλαδή μέσα σε 1,5 μήνα είχαμε αύξηση 30%. Ίσως βέβαια ευθύνονται και οι συνεχιζόμενοι βομβαρδισμοί των Ισραηλινών στην πολύπαθη Γάζα…
Αυτό βέβαια δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό ενός κακού επιχειρηματία. Είναι μια πάγια τακτική του κουτοπόνηρου Έλληνα, που ξέρει ότι μπορεί να κλέβει και να κοροϊδεύει τον λαουτζίκο, χωρίς να φοβάται ότι μπορεί κάποιος να τον ελέγξει.
Κι ενώ είσαι σε απελπισία και λες να βγω να ξεσκάσω λιγάκι, να δω δυο φίλους, βρίσκεσαι σε μια στοά της οδού Αμερικής, σ’ ένα απλό καφενείο, απ’ αυτά τα μικρά στέκια της Αθήνας, μακριά από τους πολυδιαφημισμένους χώρους – πραγματικός φορέας πολιτισμού αλλά και διάσωσης-διάδοσης της πραγματικής παράδοσης, όχι της εναλλακτικής «τύπου παράδοσης».
Κάθεσαι και δίπλα σου ακριβώς μια μεγάλη παρέα με πρόσωπα που λάμπουν, ένα μουσικό μπουλούκι με διάφορα παραδοσιακά όργανα, γεμίζει τη στοά με νότες και φωνές αυθεντικές. Και ξάφνου γεννιέται ένα πραγματικό πηγαίο γλέντι, μια μέθεξη με κοινωνούς σε αυτό το «μυστήριο» όλους εμάς. Βιωματικοί λυράρηδες από τη Πετρούσα Δράμας, ο Κωνσταντής Πιστιόλης και ο Γιώργης Νίκας (Social Waste) με τις γκάιντες τους, ο Γιώργος Βενέτης με την κιθάρα του, ο Χρήστος Μαλισιόβας με τη φωνή του, που νιώθεις σα να έρχεται από τις απαρχές της ιστορίας, και ο Ηφαιστίωνας Βαξεβανέρης, έδωσαν τον παλμό για ένα αξέχαστο βράδυ.
Όσοι από την παρέα δεν τραγουδούσαν, ή έκαναν διάλειμμα από το να παίζουν κάποιο όργανο, χόρευαν ακατάπαυστα, παρασύροντας όλους εμάς τους υπόλοιπους, κάνοντας μας μια τεράστια αγκαλιά. Αυτός είναι ο πολιτισμός μας με τα αυτοσχέδια γλέντια, αυτή είναι η άλλη Ελλάδα, αυτή που πραγματικά μας αξίζει και την οποία είμαστε υποχρεωμένοι να επιδιώξουμε.
