O Φαϊζάλ Σαριγιλντίζ είναι βουλευτής του Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών (HDP). Έχει παραμείνει διαρκώς στην αποκλεισμένη από τον τουρκικό στρατό, εδώ και πάνω από δύο μήνες, κουρδική πόλη Τζίζρε. Η Τζίζρε έχει το θλιβερό προνόμιο να μετρά τους περισσότερους νεκρούς αμάχους από τους τουρκικούς βομβαρδισμούς και τη δράση «αποσπασμάτων θανάτου», που έχουν προβεί σε τουλάχιστον τρεις εν ψυχρώ μαζικές δολοφονίες πολιτών οι οποίοι είχαν καταφύγει σε υπόγεια σπιτιών (βλ. και το προηγούμενο φύλλο του Δρόμου, σελ. 16-17).
Για περισσότερους από δύο μήνες η Τζίζρε πολιορκείται. Πώς ζουν οι κάτοικοι;
Η διάρκεια της πολιορκίας έχει προκαλέσει σοβαρές δυσχέρειες. Ο στρατός επιτρέπει μόνο σε λίγα καταστήματα να παραμένουν ανοιχτά, σε συγκεκριμένες ημέρες. Αλλά μόνο όσοι ζουν κοντά μπορούν να επωφεληθούν. Όσοι μένουν μακριά διακινδυνεύουν το θάνατο από ελεύθερο σκοπευτή ή από οβίδα εάν βαδίσουν σε μεγάλη απόσταση για να βρουν ψωμί. Έτσι κι αλλιώς όμως, τις τελευταίες μέρες η αστυνομία απαγόρευσε να ανοίξουν και αυτά τα λιγοστά καταστήματα. Και φυσικά ο στρατός εμποδίζει την είσοδο στην πόλη φορτηγών με προμήθειες που έχουν σταλεί ως βοήθεια απ’ όλη τη χώρα. Επίσης, οι υποδομές έχουν καταστραφεί: ο στρατός επίμονα βομβαρδίζει τα δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης, καθώς και τους ηλεκτρικούς πυλώνες…
Τι είδους βοήθεια ζητούν οι κάτοικοι;
Το πιο συνηθισμένο αίτημα είναι να τους επιτραπεί να συλλέξουν τις σορούς των νεκρών από τους δρόμους, και να μεταφέρουν τους τραυματίες στο νοσοκομείο. Συχνά ακούμε τις κραυγές αυτών που έχουν παγιδευτεί σε κτίρια, ανθρώπων που απειλούνται με θάνατο ή τα σπίτια των οποίων πυρπολούνται. Το κράτος έχει κλείσει όλα τα κανάλια επικοινωνίας, και οι δημοτικές αρχές δεν μπορούν να βοηθήσουν εξαιτίας της πολιορκίας και της απαγόρευσης κυκλοφορίας. Οι νεκροί κείτονται στο οδόστρωμα, το ίδιο και οι τραυματίες, που μένουν αβοήθητοι παρά τις εκκλήσεις μας. Οι πιο στοιχειώδεις, οι πιο ανθρώπινες παρακλήσεις αγνοούνται από την αντιδημοκρατική και ολοκληρωτική κυβέρνηση της Τουρκίας…
Γιατί το κράτος επιτίθεται τόσο σκληρά στην Τζίζρε;
Πρέπει κανείς να μάθει την ιστορία της πόλης μας για να κατανοήσει για ποιο λόγο το κράτος επέβαλε εδώ τη μακρύτερη πολιορκία και απαγόρευση κυκλοφορίας, για ποιο λόγο διαπράττει ωμότητες, απαγορεύοντας στις οικογένειες ακόμη και την ταφή των αγαπημένων τους ή καίγοντας ανθρώπους ζωντανούς στα υπόγεια. Τα γεγονότα του Νεβρόζ (κουρδική Πρωτοχρονιά) του 1992 είναι ακόμη νωπά στη μνήμη μας: εκείνη τη μέρα 100 άνθρωποι δολοφονήθηκαν από τα πυρά του στρατού και εκατοντάδες τραυματίστηκαν, στην απόπειρα του κράτους να αποτρέψει το γιορτασμό. Τον ίδιο χρόνο εκκενώθηκαν και ισοπεδώθηκαν χωριά, ενώ οι εξωδικαστικές εκτελέσεις και η ανακάλυψη μαζικών τάφων ήταν κομμάτι της καθημερινότητάς μας.
Το κράτος θεωρεί ότι τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και οι βασικές ελευθερίες αποτελούν μια πολυτέλεια στην οποία δεν έχουμε δικαίωμα. Παρ’ όλα αυτά ο λαός της Τζίζρε ποτέ δεν συνθηκολόγησε. Η αντίσταση στις πολιτικές αφομοίωσης του τουρκικού κράτους ήταν διαρκής, και η πόλη μας διατήρησε την αυθεντική και ανεξάρτητη πολιτιστική και πολιτική της ταυτότητα. Γι’ αυτό πάντα αποτελούσαμε στόχο της εξουσίας. Το κράτος πιστεύει ότι αν η Τζίζρε, ως ένα από τα κέντρα της αντίστασης, εξολοθρευτεί, θα μπορέσει να ενισχύσει την κυριαρχία του στις άλλες πόλεις του Κουρδιστάν. Όμως είμαι πεπεισμένος ότι η κρατική βαρβαρότητα που βιώνουμε έχει χαραχτεί τόσο βαθιά στη συλλογική μνήμη ώστε θα αποτελέσει έναυσμα οργανωμένης αντίστασης και οργής. Οι επόμενες γενιές θα θυμούνται ότι οι άνθρωποι εδώ κατέστησαν υποκείμενα ενός απάνθρωπου και τυραννικού πειράματος.
Υπήρξαν τρεις σφαγές σε υπόγεια. Μπορείτε να μας δώσετε συγκεκριμένες πληροφορίες;
Τόσο εγώ όσο και οι οικογένειες των παγιδευμένων ζητήσαμε άπειρες φορές από την αστυνομία να επιτρέψει τη διακομιδή των τραυματιών. Κάθε φορά υπήρχε άρνηση, «για λόγους ασφαλείας». Επιπλέον, επί ημέρες βομβάρδιζαν τα συγκεκριμένα κτίρια μέχρι που τα μετέτρεψαν σε ερείπια. Οι παγιδευμένοι έμειναν χωρίς τροφή και νερό επί μέρες. Το κράτος παραβίασε κάθε ανθρώπινο και νομικό κανόνα και δολοφόνησε με αγριότητα τους τραυματίες. Οι περισσότεροι από τους περίπου 110 νεκρούς που γνωρίζουμε ως τώρα κάηκαν ζωντανοί. Υπάρχουν και πολλοί που αγνοούνται, ίσως να είναι κι αυτοί νεκροί (σήμερα έχει επιβεβαιωθεί ο θάνατος 145 αμάχων στα τρία υπόγεια). Συνολικά από τότε που επιβλήθηκε στρατιωτικός νόμος στην Τζίζρε έχουν σκοτωθεί 209 άνθρωποι, από τους οποίους έχουν ταυτοποιηθεί οι 80. Οι υπόλοιπες σοροί δεν έχουν αναγνωριστεί. Φοβάμαι ότι ο αριθμός των απωλειών θα αυξηθεί. Πολλές σοροί αμάχων κείτονται ακόμη στους δρόμους ή μέσα σε σπίτια.
Είστε βουλευτής, παιδί αυτής της πόλης. Ξέρουμε ότι χάσατε πολλούς φίλους σας αυτές τις μέρες… Πώς νιώθετε, τι σκέφτεστε;
Δεν μπορεί να περιγραφτεί το βάσανο. Και πώς να ξεχωρίσω κάτι; Η μάνα Χεντιγιέ, εγκλωβισμένη, εκλιπαρούσε για βοήθεια επί μια βδομάδα, ώσπου σκοτώθηκε από οβίδα. Η μόλις τριών μηνών Μιράι κι ο παππούς της δολοφονήθηκαν σε ενέδρα. Ο φίλος μου ο Αζίζ εκτελέστηκε εν ψυχρώ από ελεύθερο σκοπευτή, με μια σφαίρα στο κεφάλι, ενώ προσπαθούσε να βοηθήσει μια τραυματισμένη γυναίκα. Σκότωσαν και τη σύντροφό μου, τη Σεβέ, που έκρυβε στο χαμόγελό της την πίστη της στην επανάσταση. Αλλά παίρνω δύναμη όταν θυμάμαι ένα παιδί που έγραφε με κιμωλία σε ένα τοίχο, ενώ γύρω έπεφταν βόμβες: «Η αντίσταση είναι ζωή, η σιωπή είναι θάνατος». Αυτή είναι η κραυγή της Τζίζρε…
* Πηγή: kurdishquestion.com
