Επανασύσταση για τον σημαντικό αυτόν φορέα
Στο φόντο η επιβλητική Πάρνηθα και τα εναπομείναντα δάση της, στέναζαν κάτω από τον κατατονικό ζυγό του Αττικού καλοκαιριού. Όλα γύρω ήσυχα. Εκτός από ένα κτίριο, το κτίριο του ΙΓΜΕ. Πλησιάζοντας, ένιωθες ότι εδώ υπάρχουν άνθρωποι που πιάνουν ξανά τα εργαλεία που τους αποστέρησαν. Και τα κατέκτησαν με αγώνα, κάτι που ήταν εύκολα κατανοητό, από το πόσο χαρούμενοι ήταν, στη γιορτή που διοργάνωσαν. Μουσική, λίγο φαγητό και ποτό, χαμόγελα και χαιρετισμοί μεταξύ συναδέλφων. Μιλάμε για τη γιορτή επανασύστασης του Ινστιτούτου Γεωλογικών Μεταλλευτικών Ερευνών. Ή, καλύτερα, την «εορτή προς τιμήν των αλληλέγγυων», όπως μας είπαν οι εργαζόμενοι. Ο Δρόμος βρέθηκε στη γιορτή, την Πέμπτη, γιατί οι αφορμές γιορτής για νίκες στις ημέρες μας, δεν περισσεύουν. Ειδικά όταν πρόκειται για κομβικά ινστιτούτα, για τη χώρα και την παραγωγική της βάση, όπως το ΙΓΜΕ.
Το ΙΓΜΕ άρχισε τη δραστηριότητά του ως ΙΓΕΥ, το 1952, συνέχισε ως ΕΘΙΓΜΕ (1972-1976) και στη συνέχεια ως ΙΓΜΕ, «ως εθνικός γεωλογικός φορέας, επιφορτισμένος με την έρευνα και τη μελέτη της γεωλογικής δομής της χώρας, τον εντοπισμό και την αξιολόγηση των ορυκτών πρώτων υλών (πλην υδρογονανθράκων), την έρευνα και αξιοποίηση του υπόγειου υδατικού δυναμικού, την επικινδυνότητα από τις φυσικές καταστροφές, με στόχο πάντα τη βελτίωση της ποιότητας ζωής και την προστασία του περιβάλλοντος». Φυσικά, επειδή αποτελούσε λουκούμι και φράχτη στις αλόγιστες για το περιβάλλον και την κοινωνία, πρακτικές των επιχειρηματιών, το ΙΓΜΕ υποβιβάστηκε τα χρόνια του Μνημονίου και από ανεξάρτητο και δυναμικό επιστημονικό Ινστιτούτο μετατράπηκε σε απλή Γενική Διεύθυνση με την υπαγωγή του στο Εθνικό Κέντρο Βιώσιμης & Αειφόρου Ανάπτυξης/ΕΚΒΑΑ. Ένα γραφειοκρατικό μόρφωμα με 15 εργαζόμενους, ένα γραφείο διαχείρισης δεδομένων με σκοπό το ξεπούλημα κάθε φυσικού πλούτου που επί 60 χρόνια ερευνούσε το ΙΓΜΕ με τα χρήματα των Ελλήνων φορολογούμενων. Ένα σχέδιο που απεργάζονταν όλες οι κυβερνήσεις ήδη από το 1999. Αυτή την πολιτική αντιπάλεψε διαχρονικά το συνδικάτο εργαζομένων, καταφέρνοντας να αποτρέψει τις απολύσεις και να επιτύχει επανασύσταση του Ινστιτούτου, με Απόφαση που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ Β1247-24/6/2015.
«Ποτέ δεν διαιρεθήκαμε»
Για τα θέματα αυτά, μιλήσαμε με τον πρόεδρο του συνδικάτου εργαζομένων ΙΓΜΕ, Χάρη Σμυρνιώτη:
Τι γιορτάζετε σήμερα, λοιπόν;
Σήμερα είναι μια ημέρα τιμής σε όσους μας συμπαραστάθηκαν στον αγώνα μας τα τελευταία 5 έτη, και ειδικά τα τελευταία 3, όχι μόνο για να μην απολυθούν οι εργαζόμενοι, αλλά για να μην ξεπουληθεί ο ορυκτός πλούτος της χώρας. Δώσανε μαζί μας τη μάχη μέχρι τέλους, για την αναγέννηση του ΙΓΜΕ. Ένα σημαντικό βήμα, κατά τη γνώμη μας, για τη διασφάλιση του ορυκτού πλούτου. Για τους εργαζόμενους αυτή η απόφαση ήρθε σαν βάλσαμο. Όμως, όπως τα βλέπουμε και τα βλέπαμε τα πράγματα, η πορεία παραμένει δύσκολη.
Ποιοι σας βοήθησαν στον αγώνα σας;
Αλληλέγγυοι ήταν τα συνδικάτα του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, το συντονιστικό που είχαμε συγκροτήσει μαζί με τα συνδικάτα του κατασκευαστικού τομέα, όπως ο ΟΣΚ, η ΔΕΠΑΝΟΜ, η Θέμιδα. Φυσικά αγωνιστήκαμε μαζί με την ΕΡΤ, καθώς ήμαστε στον ίδιο νόμο του Πάγκαλου, που μας έκλεινε. Οι χαλυβουργοί, που και στις δικές τους καταλήψεις πηγαίναμε και στις δικές μας έρχονταν, όπως και οι λιμενεργάτες, οι καθαρίστριες. Γενικά όλοι οι εργαζόμενοι του πνεύματος και των χεριών. Σήμερα, δόθηκε ίσως λίγο περισσότερο βάρος στους ανθρώπους της επιστήμης. Όμως το ΙΓΜΕ δεν είναι μόνο η επιστήμη. Είναι εργοδηγοί, είναι γεωτρυπανιστές, άνθρωποι που φέρνουν σε πέρας την εφαρμοσμένη έρευνα, αυτοί που βγάζουν τον πλούτο της χώρας. Κάτι που το έχουμε καταλάβει όλοι και γι’ αυτό στην περίπτωσή μας δεν πέρασε η διαίρεση μεταξύ προνομιούχων και μη εργαζόμενων.
Ο αγώνας σας είχε και έχει μια πορεία στον χρόνο. Τι αλλαγές είδατε στους συναδέλφους σας και τη στάση τους, όσο κυλούσε ο καιρός και οι εξελίξεις;
Μέχρι τα χρόνια Σημίτη, λίγο-πολύ όλοι αυτοί οι χώροι των ευρύτερων ΔΕΚΟ ΠΑΣΟΚοκρατούνταν και κυριαρχούσε ο δικομματισμός σε ποσοστό 70%-80%. Στο ΙΓΜΕ, παρά τις διασπάσεις της Αριστεράς, κατάφεραν όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς να είναι ενωμένες, και αυτό αποτέλεσε ένα εχέγγυο, καθώς συγκέντρωνε ένα 30% σταθερά, και παρόλο που ήταν μειοψηφία, τρόμαζε τον αντίπαλο. Με τον εκσυγχρονισμό του Σημίτη, ήταν το πρώτο πλήγμα που δέχθηκε το ΙΓΜΕ, καθώς σχεδιάστηκαν 400 απολύσεις. Τότε ο κόσμος άρχισε να ξυπνάει, αμφισβητήθηκαν οι συσχετισμοί. Ξεπεράστηκαν ιδεοληψίες, περιχαρακώσεις και έγινε κατανοητό ότι ο αγώνας, ενωτικός μεν με ταξικό πρόσημο δε, μπορεί να έχει αποτέλεσμα.
Την επόμενη ημέρα, πώς την βλέπετε;
Δύσκολη. Είτε περιέλθουν σε αμφισβήτηση του φορέα είτε όχι, ήταν ένας φορέας που στη χειρότερη περίπτωση, είχε 400 εργαζόμενους και κάλυπτε όλα τα αντικείμενα. Το επιστημονικό του αντικείμενο είναι τόσο ευρύ που το ΕΣΠΑ που του αναλογούσε ήταν 25.000.000 ευρώ. Πλέον έχουν μείνει 212 εργαζόμενοι. Τα 2/3 από αυτούς στα επόμενα 3 έτη θα φύγουν λόγω συνταξιοδότησης. Το κύριο αίτημά μας είναι προσλήψεις, εδώ και τώρα. Η ίδια η Διοίκηση, έχει πει πως για να σωθεί το Ινστιτούτο χρειάζεται 157 αυστηρά επιλεγμένες ειδικότητες, να επανέλθουν. Εμείς λέμε πως χρειαζόμαστε τουλάχιστον τετρακόσιους. Άρα ο αγώνας είναι τώρα. Προσλήψεις τώρα.
Ηλίας Σταθάτος
