Στις 11 του Οκτώβρη αποχαιρετίσαμε τον Γιώργο Βλασσόπουλο, εμβληματική μορφή του αναρχικού χώρου, έναν άνθρωπο που περιέθαλψε χιλιάδες πιτσιρικάδες αλλά και «μεγάλους» απογοητευμένους από την αριστερά. Εκδότης με σοβαρή τεκμηρίωση, μαζί με τους συντρόφους και τις συντρόφισσές του δημιούργησαν έναν διακριτό πόλο μέσα στο οριζόντιο κοινωνικό κίνημα. Ήταν πάντα φειδωλός για τον εαυτό του και, παρ’ όλη τη συμμετοχή του στους αγώνες την περίοδο της χούντας και της μεταπολίτευσης, κρατούσε τη σεμνότητα του λαϊκού αγωνιστή που θέλει αποτελέσματα.
Τεκμηριωμένος πάντα σε όσα δημοσίευε, ανοιχτός σε διάλογο αλλά όχι σε μικρούς τραμπουκισμούς που ενδημούσαν σε αντιπαραθέσεις, συγκρουσιακός ο ίδιος πιστεύοντας στην εξέγερση που θα φέρει πιο κοντά την επανάσταση. Πυργίτης-σπουργίτης και «αιώνιος έφηβος», όπως αστειευόμουν για αυτόν, έφυγε ακέραιος από τον μάταιο κόσμο μέσα στην αρρώστια του, κάνοντάς μας πλάκα στην κηδεία με ένα σκωπτικό, ρέμπελο τραγούδι της νιότης του που παρήγγειλε. Δεν θα μπορούσε να γίνει ο σοφός Νέστορας ενός χώρου που αναζητούσε την αιώνια νεότητα, αλλά μέσα του κρατούσε την ανιδιοτέλεια, τη μόρφωση ως αξία, την τεκμηρίωση στον δημόσιο λόγο, και τη συλλογική συνείδηση για την επανάσταση που χάθηκε στ’ απόνερα της μεταμοντέρνας Δικαιωλάνδης. Η φωτιά που είχε μέσα του μοιράστηκε σε σπίθες. Στην «υπόγα» της Αναρχικής Αρχειοθήκης, Σαριπόλου 8 πλησίον του Μουσείου, θα βρείτε τα ίχνη της.
Γ.Κ.
* Στη φωτογραφία, το εξώφυλλο ενός λευκώματος 212 σελίδων με πλούσιο αρχειακό υλικό, που κυκλοφόρησε το 1983 και στη δημιουργία του οποίου συνέβαλε ο Γιώργος Βλασσόπουλος.
