Του Χρίστου Καραμάνου. Η παρέμβαση του Αλέκου Αλαβάνου, μετά τις εκλογές, εξέπληξε δυσάρεστα τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου της Αριστεράς.
Ειδικά του κόσμου που ζει στην πραγματική ζωή -όχι στους τοίχους κομματικών γραφείων- και δίνει καθημερινά της μάχη της επιβίωσης. Δυσφόρησε και ενοχλήθηκε πολύ αυτός ο κόσμος, ο πλατύς κόσμος που η ζωή του εξαρτάται από την κατάργηση των μνημονίων, αυτός που δημιούργησε το ρεύμα προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ο πλατύς κόσμος που αναγνώρισε στην πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για κυβέρνηση της Αριστεράς έναν εφικτό δρόμο αλλαγής της πορείας της χώρας. Και είχε δίκιο. Γιατί η τοποθέτηση του Αλ. Αλαβάνου έγινε βούτυρο στο ψωμί όλων των ΜΜΕ του συστήματος και αξιοποιήθηκε στην ολομέτωπη επίθεση που κήρυξαν μετεκλογικά ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ. Και προκύπτει το ερώτημα, γιατί δεν έλαβε υπ’ όψιν του ο Αλ. Αλαβάνος αυτό το πλατύ λαϊκό ρεύμα που εκφράστηκε μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί δεν θέλει να είναι μέσα σε αυτό και επιλέγει να κάνει απ’ έξω υποδείξεις;
«Και τι έπρεπε να κάνει ο Αλέκος Αλαβάνος; Να σιωπήσει;», αναρωτιούνται οι φίλοι του. «Δεν όφειλε να πει την άποψη του και μάλιστα να προειδοποιήσει για τους κινδύνους που υπάρχουν από λανθασμένες, κατά τη γνώμη του, τοποθετήσεις του ΣΥΡΙΖΑ;» Κανείς δεν λέει ότι έπρεπε να σιωπήσει. Αλλά χρειαζόταν, άραγε, να βγει με τόσο έντονο δημόσιο τρόπο, να κάνει τόσο έντονη κριτική και μάλιστα αυτήν τη στιγμή; Κανείς δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα να αναπτυχθεί ένας γόνιμος προβληματισμός για πολλά σοβαρά ζητήματα μέσα στην Αριστερά, μέσα στο ευρύτερο λαϊκό ρεύμα που εκφράστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά επίσης, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι αυτή η διαδικασία θα πρέπει να προχωρήσει ανάλογα με τα κύρια μέτωπα της πολιτικής αντιπαράθεσης και ανάλογα επίσης με τις αναζητήσεις του λαού. Τα έλαβε, άραγε, αυτά τα κριτήρια υπ’ όψιν του ο Αλέκος Αλαβάνος; Μάλλον όχι. Αν τα λάμβανε θα μπορούσε να κρίνει ότι θα αρκούσε μια επιστολή που να απευθυνόταν σε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς, ίσως και μια γραπτή δημόσια παρέμβαση χωρίς το θόρυβο διαδοχικών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εμφανίσεων. Ακόμα καλύτερα και πιο ουσιαστικά θα μπορούσε ο ίδιος να συμμετέχει σε μια προγραμματική επεξεργασία πάνω στο σχέδιο με το οποίο μπορεί η χώρα να επιβιώσει αν εξέλθει της Ευρωζώνης. Ας γινόταν, επιτέλους, μια ουσιαστική δουλειά και ας παρουσιαζόταν ως συμβολή στην προσπάθεια της Αριστεράς, έστω ως το λεγόμενο «plan B». Προκύπτει λοιπόν ένα στενόχωρο «γιατί;». Γιατί προχώρησε έτσι ο Αλ Αλαβάνος, όταν υπήρχαν αυτές οι εναλλακτικές δυνατότητες παρέμβασης. Και είναι στενόχωρο αυτό το «γιατί», ειδικά για κάποιο από τον κόσμο που τον στήριξε σε μια σειρά πρωτοβουλίες.
Ας έρθουμε όμως και στον πιο στενό κόσμο της Αριστεράς. Γι’ αυτό το δυναμικό είναι πολύ βαριά η κουβέντα του Αλ. Αλαβάνου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποκρύπτει την «αλήθεια» από το λαό, μια και η καταγγελία του Μνημονίου σημαίνει αναπόφευκτα την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Καθόλου τυχαία, αυτή η αναφορά είχε τη μεγαλύτερη προβολή από τα συστημικά ΜΜΕ. Πρόκειται για σοβαρό πολιτικό λάθος. Η καταγγελία των μνημονίων, συνδυασμένη με την απαλλαγή από το σάπιο πολιτικό σύστημα, φέρνει το λαό στο προσκήνιο. Με βάση αυτό το νέο πολιτικό συσχετισμό θα γίνει μια συνολική διαπραγμάτευση από μηδενική βάση σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, όπου επίσης οι συσχετισμοί αλλάζουν και θα αλλάξουν περισσότερο αν υπάρξει μια αλλαγή στην Ελλάδα. Πολύ περισσότερο αν στείλει ένα αντίστοιχο μήνυμα ο λαός της Ιρλανδίας στο δημοψήφισμα της 31ης Μάη. Ναι, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει μια προσωρινή συμφωνία που να επιτρέπει στη χώρα μας να σταθεί στα πόδια της, να αντιμετωπίσει το βραχνά του χρέους, να αρχίσει να ανασυγκροτείται παραγωγικά, παραμένοντας στο ζώνη ευρώ. Ένας τέτοιος προσωρινός συμβιβασμός θα σηματοδοτούσε μια μερική υποχώρηση του γερμανικού χρηματιστικού κεφαλαίου -κάτι όχι εύκολο ούτε όμως αδύνατο- και μια συνεχιζόμενη δυναμική αντιπαράθεση. Ας μην ξεχνάμε ότι σε μια σειρά κρίσεις της Ε.Ε., που προήλθαν από τις επιλογές λαών, υπήρξαν προσωρινοί συμβιβασμοί με συνέχιση της αντιπαράθεσης. Αυτό έγινε όταν ο γαλλικός λαός είπε το μεγάλο «όχι» στο Ευρωσύνταγμα. Δεν βγήκε η Γαλλία από την Ε.Ε. Μα ούτε η πολύ μικρότερη Ιρλανδία με τα διαδοχικά «όχι» στα δημοψηφίσματα.
Στη νέα και εξαιρετικά πρωτότυπη κατάσταση που διαμορφώνεται, η πάλη για την ανατροπή των συσχετισμών θα έχει διαδοχικές φάσεις και προσωρινούς συμβιβασμούς, με την Ελλάδα να εκμεταλλεύεται την ασυμμετρία πολιτικής και οικονομικής δύναμης. Ο Αλ. Αλαβάνος το γνωρίζει αυτό. Για να συμβάλει, χρειάζεται να λειτουργήσει συναγωνιστικά και όχι διαχωριστικά από το πλατύ λαϊκό ρεύμα. Να στηρίζει και όχι να απογοητεύει τον αγωνιζόμενο κόσμο. Οφείλει πλέον ο ίδιος να κάνει τα αναγκαία βήματα.
«Και τι έπρεπε να κάνει ο Αλέκος Αλαβάνος; Να σιωπήσει;», αναρωτιούνται οι φίλοι του. «Δεν όφειλε να πει την άποψη του και μάλιστα να προειδοποιήσει για τους κινδύνους που υπάρχουν από λανθασμένες, κατά τη γνώμη του, τοποθετήσεις του ΣΥΡΙΖΑ;» Κανείς δεν λέει ότι έπρεπε να σιωπήσει. Αλλά χρειαζόταν, άραγε, να βγει με τόσο έντονο δημόσιο τρόπο, να κάνει τόσο έντονη κριτική και μάλιστα αυτήν τη στιγμή; Κανείς δεν αμφισβητεί την αναγκαιότητα να αναπτυχθεί ένας γόνιμος προβληματισμός για πολλά σοβαρά ζητήματα μέσα στην Αριστερά, μέσα στο ευρύτερο λαϊκό ρεύμα που εκφράστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά επίσης, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι αυτή η διαδικασία θα πρέπει να προχωρήσει ανάλογα με τα κύρια μέτωπα της πολιτικής αντιπαράθεσης και ανάλογα επίσης με τις αναζητήσεις του λαού. Τα έλαβε, άραγε, αυτά τα κριτήρια υπ’ όψιν του ο Αλέκος Αλαβάνος; Μάλλον όχι. Αν τα λάμβανε θα μπορούσε να κρίνει ότι θα αρκούσε μια επιστολή που να απευθυνόταν σε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς, ίσως και μια γραπτή δημόσια παρέμβαση χωρίς το θόρυβο διαδοχικών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εμφανίσεων. Ακόμα καλύτερα και πιο ουσιαστικά θα μπορούσε ο ίδιος να συμμετέχει σε μια προγραμματική επεξεργασία πάνω στο σχέδιο με το οποίο μπορεί η χώρα να επιβιώσει αν εξέλθει της Ευρωζώνης. Ας γινόταν, επιτέλους, μια ουσιαστική δουλειά και ας παρουσιαζόταν ως συμβολή στην προσπάθεια της Αριστεράς, έστω ως το λεγόμενο «plan B». Προκύπτει λοιπόν ένα στενόχωρο «γιατί;». Γιατί προχώρησε έτσι ο Αλ Αλαβάνος, όταν υπήρχαν αυτές οι εναλλακτικές δυνατότητες παρέμβασης. Και είναι στενόχωρο αυτό το «γιατί», ειδικά για κάποιο από τον κόσμο που τον στήριξε σε μια σειρά πρωτοβουλίες.
Ας έρθουμε όμως και στον πιο στενό κόσμο της Αριστεράς. Γι’ αυτό το δυναμικό είναι πολύ βαριά η κουβέντα του Αλ. Αλαβάνου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποκρύπτει την «αλήθεια» από το λαό, μια και η καταγγελία του Μνημονίου σημαίνει αναπόφευκτα την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Καθόλου τυχαία, αυτή η αναφορά είχε τη μεγαλύτερη προβολή από τα συστημικά ΜΜΕ. Πρόκειται για σοβαρό πολιτικό λάθος. Η καταγγελία των μνημονίων, συνδυασμένη με την απαλλαγή από το σάπιο πολιτικό σύστημα, φέρνει το λαό στο προσκήνιο. Με βάση αυτό το νέο πολιτικό συσχετισμό θα γίνει μια συνολική διαπραγμάτευση από μηδενική βάση σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, όπου επίσης οι συσχετισμοί αλλάζουν και θα αλλάξουν περισσότερο αν υπάρξει μια αλλαγή στην Ελλάδα. Πολύ περισσότερο αν στείλει ένα αντίστοιχο μήνυμα ο λαός της Ιρλανδίας στο δημοψήφισμα της 31ης Μάη. Ναι, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει μια προσωρινή συμφωνία που να επιτρέπει στη χώρα μας να σταθεί στα πόδια της, να αντιμετωπίσει το βραχνά του χρέους, να αρχίσει να ανασυγκροτείται παραγωγικά, παραμένοντας στο ζώνη ευρώ. Ένας τέτοιος προσωρινός συμβιβασμός θα σηματοδοτούσε μια μερική υποχώρηση του γερμανικού χρηματιστικού κεφαλαίου -κάτι όχι εύκολο ούτε όμως αδύνατο- και μια συνεχιζόμενη δυναμική αντιπαράθεση. Ας μην ξεχνάμε ότι σε μια σειρά κρίσεις της Ε.Ε., που προήλθαν από τις επιλογές λαών, υπήρξαν προσωρινοί συμβιβασμοί με συνέχιση της αντιπαράθεσης. Αυτό έγινε όταν ο γαλλικός λαός είπε το μεγάλο «όχι» στο Ευρωσύνταγμα. Δεν βγήκε η Γαλλία από την Ε.Ε. Μα ούτε η πολύ μικρότερη Ιρλανδία με τα διαδοχικά «όχι» στα δημοψηφίσματα.
Στη νέα και εξαιρετικά πρωτότυπη κατάσταση που διαμορφώνεται, η πάλη για την ανατροπή των συσχετισμών θα έχει διαδοχικές φάσεις και προσωρινούς συμβιβασμούς, με την Ελλάδα να εκμεταλλεύεται την ασυμμετρία πολιτικής και οικονομικής δύναμης. Ο Αλ. Αλαβάνος το γνωρίζει αυτό. Για να συμβάλει, χρειάζεται να λειτουργήσει συναγωνιστικά και όχι διαχωριστικά από το πλατύ λαϊκό ρεύμα. Να στηρίζει και όχι να απογοητεύει τον αγωνιζόμενο κόσμο. Οφείλει πλέον ο ίδιος να κάνει τα αναγκαία βήματα.
Σχόλια
