Πραγματοποιείται σήμερα η όγδοη πανεργατική απεργία στη Γαλλία κατά της αλλαγής του συνταξιοδοτικού συστήματος, μετά την οριστική ψήφιση του σχετικού νόμου από τη Βουλή, την περασμένη εβδομάδα, με την ευρεία, όπως φαίνεται, συμμετοχή φοιτητών και μαθητών.
Στα πανεπιστήμια έγιναν συνελεύσεις στις 2 και 3/11, στα σχολεία στις 4/11. Το συνδικαλιστικό μέτωπο των 8 συνομοσπονδιών που συντονίζουν τις κινητοποιήσεις στην τελευταία συνάντηση (4/11) αποφάσισε για νέο γύρο εθνικών κινητοποιήσεων την εβδομάδα 22-26 Νοεμβρίου, σύμφωνα με ανακοίνωσή τους. Οι μορφές των κινητοποιήσεων (απεργίες, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις σε διάφορους χώρους) θα καθοριστούν στη νέα συνάντηση της Διασυνδικαλιστικής επιτροπής στις 8/11. Την κοινή ανακοίνωση δεν υπέγραψε η Force Ouvriere, η οποία πρότεινε άλλη μία 24 ωρη απεργία (Liberation 5/11). Σύμφωνα με δημοσιεύματα, έγινε εκτενής συζήτηση για τις μορφές πάλης και για τους τρόπους συνέχισης του κινήματος, ύστερα από την επίσημη δήλωση της CGT ότι οφείλουν να προχωρήσουν σε νέα απεργία, αλλά και την επιφυλακτικότητα της προσκείμενης στο Σοσιαλιστικό Κόμμα CFDT. Όλες οι συνομοσπονδίες είχαν ήδη απορρίψει κυβερνητική σφήνα να αρχίσουν διαπραγματεύσεις για νέους και ηλικιωμένους, υπό τον όρο να εγκαταλειφθεί ο αγώνας (Humanite 3/11).
«Η αποφασιστικότητα των εργαζομένων, που διατηρείται αμείωτη εδώ και δύο μήνες και στηρίζεται από την κοινή γνώμη, δείχνει ότι υπάρχει κοινωνική ανησυχία, άρνηση της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης (που είναι άδικη και απαράδεκτη) και βαθιά δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση που επέλεξε να περάσει το νόμο με επίδειξη δύναμης. Όλα αυτά δικαιολογούν τη συνέχιση των αγώνων», αναφέρει η ανακοίνωση των συνομοσπονδιών
Παρά τη νίκη της κυβέρνησης στο επίπεδο της νομιμότητας έχει ηττηθεί στο επίπεδο της νομιμοποίησης, υπογραμμίζουν Γάλλοι κοινωνιολόγοι και οικονομολόγοι. Αντίθετα, το εργατικό κίνημα απολαμβάνει νομιμοποίηση σε υψηλό βαθμό, ενώ μέσα από τους αγώνες αναδείχθηκε μια νέα γενιά εργατών που απέκτησε εμπειρία συλλογικής, ταξικής πάλης, και ευρύτερα στην κοινωνία διατηρείται μια βαθιά αίσθηση αδικίας, θέληση για αντίκρουση της κυβερνητικής πολιτικής που μπορεί να μετατρέψει μια τακτική νίκη των κυρίαρχων ελίτ σε στρατηγική ήττα.
