Του Χρήστου Ρουμπάνη.
Διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον το διάλογο που αναπτύσσεται ανάμεσα στις εφημερίδες της Αριστεράς Δρόμο και ΕΠΟΧΗ, σχετικά με τη θέση του Α. Αλαβάνου και του «Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής», για την ανάγκη δημιουργίας ή όχι ενός νέου ΕΑΜ, από όλες τις δυνάμεις που θέλουν την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής του νεοφιλελευθερισμού και την απόσυρση του Μνημονίου.
Πρόκειται, δηλαδή, για την ανατροπή μιας πολιτικής που καταδικάζει εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στην ανεργία, καταργεί, ουσιαστικά, τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, περικόπτει δραματικά το εισόδημα των εργαζομένων και των συνταξιούχων, διαλύει το ασφαλιστικό σύστημα, κατακρεουργεί τα κοινωνικά δικαιώματα και καταδικάζει ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης -αν όχι την πλειοψηφία του ελληνικού λαού- να ζει στο κοινωνικό περιθώριο.
Το ερώτημα που τίθεται αν η χώρα είναι υπό κατοχή ή υπάρχει εθελούσια υποταγή της κυβέρνησης στα κελεύσματα της τρόικας, δεν αλλάζει σε τίποτα το περιεχόμενο αυτής της πολιτικής και, επομένως, είναι άνευ σημασίας. Σημασία έχει -και σ’ αυτό όλοι ή, σχεδόν όλοι συμφωνούμε- ότι απαιτείται η ενότητα και η συσπείρωση όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που αντιτίθενται σ’ αυτή την πολιτική, ώστε να δοθεί ελπίδα και προοπτική στη νεολαία, τους άνεργους και τους εργαζόμενους ότι υπάρχουν οι πολιτικές προϋποθέσεις για την ανατροπή του σημερινού συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων και την ανατροπή της πολιτικής του μνημονίου. Προς αυτή την κατεύθυνση η επίκληση ενός νέου ΕΑΜ έχει σημασία, γιατί στους κόλπους του συσπειρώθηκαν όλες οι δυνάμεις του ελληνικού λαού, που έβαλαν ως σκοπό τόσο την απελευθέρωση της χώρας από τους κατακτητές, όσο και τη δημιουργία μια νέας κοινωνικής πραγματικότητας. Αυτό ήταν το παράδειγμα που το ΕΑΜ έδωσε με τη λειτουργία του τον πρώτο, τουλάχιστον, καιρό της ύπαρξής του. Το όραμά του ήταν μια κοινωνία με θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, δικαιοσύνης και συμμετοχής των πολιτών στις αποφάσεις που τους αφορούν. Πρόκειται για όραμα που σήμερα είναι απόλυτα επίκαιρο, αφού μπορεί να κινητοποιήσει τις ζωντανές δυνάμεις του λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας για «να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση».
Θέλουμε, λοιπόν, ένα Μέτωπο που θα μας απελευθερώσει τόσο από την τρόικα που διαχειρίζεται τη διεθνή κρίση του καπιταλιστικού συστήματος σε βάρος των εργαζόμενων, αλλά και από την κυβέρνησή μας που πράττει το ίδιο, αναζητώντας άλλοθι στα «αναγκαία» μέτρα που πρέπει να πάρει, για να εξασφαλίσει τη στήριξη των διεθνών οργανισμών του καπιταλιστικού συστήματος. Το ΕΑΜ δεν υπήρξε μόνον απελευθερωτικό μέτωπο. Ήταν, επίσης, μια πολιτική οργάνωση για μια άλλη κοινωνία δικαιοσύνης και ανατροπής των θεσμών της υποταγής και εκμετάλλευσης του ελληνικού λαού.
Μια παρόμοια οργάνωση χρειαζόμαστε σήμερα. Μια οργάνωση που θα αγκαλιάσει δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους και θα δημιουργήσει ένα πανίσχυρο κίνημα αντίστασης και ανατροπής της βάρβαρης πολιτικής που, σήμερα, εφαρμόζεται σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Μάλιστα, στο πλαίσιο μιας τέτοιας οργάνωσης πολιτικής ενότητας, με σεβασμό όλων των επί μέρους ιδεολογικών διαφορών των συνιστωσών της, μπορεί να ανοίξει ένας γόνιμος και παραγωγικός διάλογος για τα ζητήματα του σοσιαλισμού και των πιθανών διεξόδων από την κρίση που σαρώνει τα δικαιώματα και το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων.
Η «πρωτοβουλία για το διάλογο και την κοινή δράση της Αριστεράς» μπορεί να αποδειχθεί πρόπλασμα μιας τέτοιας λύσης, που πρέπει να πάρει σύντομα και διεθνή χαρακτηριστικά με τη δημιουργία μιας νέας διεθνούς, πολιτικής ενότητας για την αντιμετώπιση της βάρβαρης επίθεσης του μεταπρατικού κεφαλαίου σε διεθνές επίπεδο. Το «Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης» απευθύνεται, κατά κύριο λόγο, στην κοινωνία και τα στρώματα που πλήττονται από την κρίση. Πρόκειται για μια λογική δημιουργίας κινήματος που θα συμπεριλάβει δυνάμεις πολύ ευρύτερες από αυτές που συσπειρώνονται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ, προϋπόθεση απαραίτητη για να αποδειχτούν αποτελεσματικοί οι αγώνες και οι θυσίες των εργαζομένων και της νεολαίας. Όσοι πιστοί προσέλθετε. Οι υπόλοιποι θα κριθούν από την ιστορία.
Πρόκειται, δηλαδή, για την ανατροπή μιας πολιτικής που καταδικάζει εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στην ανεργία, καταργεί, ουσιαστικά, τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, περικόπτει δραματικά το εισόδημα των εργαζομένων και των συνταξιούχων, διαλύει το ασφαλιστικό σύστημα, κατακρεουργεί τα κοινωνικά δικαιώματα και καταδικάζει ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης -αν όχι την πλειοψηφία του ελληνικού λαού- να ζει στο κοινωνικό περιθώριο.
Το ερώτημα που τίθεται αν η χώρα είναι υπό κατοχή ή υπάρχει εθελούσια υποταγή της κυβέρνησης στα κελεύσματα της τρόικας, δεν αλλάζει σε τίποτα το περιεχόμενο αυτής της πολιτικής και, επομένως, είναι άνευ σημασίας. Σημασία έχει -και σ’ αυτό όλοι ή, σχεδόν όλοι συμφωνούμε- ότι απαιτείται η ενότητα και η συσπείρωση όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που αντιτίθενται σ’ αυτή την πολιτική, ώστε να δοθεί ελπίδα και προοπτική στη νεολαία, τους άνεργους και τους εργαζόμενους ότι υπάρχουν οι πολιτικές προϋποθέσεις για την ανατροπή του σημερινού συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων και την ανατροπή της πολιτικής του μνημονίου. Προς αυτή την κατεύθυνση η επίκληση ενός νέου ΕΑΜ έχει σημασία, γιατί στους κόλπους του συσπειρώθηκαν όλες οι δυνάμεις του ελληνικού λαού, που έβαλαν ως σκοπό τόσο την απελευθέρωση της χώρας από τους κατακτητές, όσο και τη δημιουργία μια νέας κοινωνικής πραγματικότητας. Αυτό ήταν το παράδειγμα που το ΕΑΜ έδωσε με τη λειτουργία του τον πρώτο, τουλάχιστον, καιρό της ύπαρξής του. Το όραμά του ήταν μια κοινωνία με θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, δικαιοσύνης και συμμετοχής των πολιτών στις αποφάσεις που τους αφορούν. Πρόκειται για όραμα που σήμερα είναι απόλυτα επίκαιρο, αφού μπορεί να κινητοποιήσει τις ζωντανές δυνάμεις του λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας για «να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση».
Θέλουμε, λοιπόν, ένα Μέτωπο που θα μας απελευθερώσει τόσο από την τρόικα που διαχειρίζεται τη διεθνή κρίση του καπιταλιστικού συστήματος σε βάρος των εργαζόμενων, αλλά και από την κυβέρνησή μας που πράττει το ίδιο, αναζητώντας άλλοθι στα «αναγκαία» μέτρα που πρέπει να πάρει, για να εξασφαλίσει τη στήριξη των διεθνών οργανισμών του καπιταλιστικού συστήματος. Το ΕΑΜ δεν υπήρξε μόνον απελευθερωτικό μέτωπο. Ήταν, επίσης, μια πολιτική οργάνωση για μια άλλη κοινωνία δικαιοσύνης και ανατροπής των θεσμών της υποταγής και εκμετάλλευσης του ελληνικού λαού.
Μια παρόμοια οργάνωση χρειαζόμαστε σήμερα. Μια οργάνωση που θα αγκαλιάσει δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους και θα δημιουργήσει ένα πανίσχυρο κίνημα αντίστασης και ανατροπής της βάρβαρης πολιτικής που, σήμερα, εφαρμόζεται σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Μάλιστα, στο πλαίσιο μιας τέτοιας οργάνωσης πολιτικής ενότητας, με σεβασμό όλων των επί μέρους ιδεολογικών διαφορών των συνιστωσών της, μπορεί να ανοίξει ένας γόνιμος και παραγωγικός διάλογος για τα ζητήματα του σοσιαλισμού και των πιθανών διεξόδων από την κρίση που σαρώνει τα δικαιώματα και το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων.
Η «πρωτοβουλία για το διάλογο και την κοινή δράση της Αριστεράς» μπορεί να αποδειχθεί πρόπλασμα μιας τέτοιας λύσης, που πρέπει να πάρει σύντομα και διεθνή χαρακτηριστικά με τη δημιουργία μιας νέας διεθνούς, πολιτικής ενότητας για την αντιμετώπιση της βάρβαρης επίθεσης του μεταπρατικού κεφαλαίου σε διεθνές επίπεδο. Το «Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης» απευθύνεται, κατά κύριο λόγο, στην κοινωνία και τα στρώματα που πλήττονται από την κρίση. Πρόκειται για μια λογική δημιουργίας κινήματος που θα συμπεριλάβει δυνάμεις πολύ ευρύτερες από αυτές που συσπειρώνονται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ, προϋπόθεση απαραίτητη για να αποδειχτούν αποτελεσματικοί οι αγώνες και οι θυσίες των εργαζομένων και της νεολαίας. Όσοι πιστοί προσέλθετε. Οι υπόλοιποι θα κριθούν από την ιστορία.
Σχόλια
