Διαβάστε το μέρος Α’
Μεγαλώσαμε ρουφώντας ό,τι μας πρόσφερε η Ευρώπη, στον πολιτισμό και την πολιτική. Μεγαλύτερη ελευθερία απ’ ό,τι είχαν οι γονείς μας, μεγαλύτερες ανέσεις, πιο σύγχρονες κουλτούρες. Και περισσότερη ειρήνη. Δεν είχαμε από την αρχή προβληματιστεί να ψάξουμε πιο βαθιά, να δούμε τι κρύβεται κάτω απ’ αυτή τη λαμπερή, μοντέρνα, ευχάριστη και πολλά υποσχόμενη πραγματικότητα. Να μάθουμε ποιος πληρώνει το λογαριασμό. Μεγαλώνοντας, όμως, εισχωρούσαν και τα δαιμόνια. Πόλεμοι, αποικίες, δουλεία, λεηλασία, καταστροφή της φύσης… Δηλαδή, δεν οφείλονταν όλα τα πλεονεκτήματα στην πρόοδο του πολιτισμού, στους δημοκρατικούς θεσμούς, στην εφευρετικότητα και τον εξευγενισμένο τρόπο των Ευρωπαίων; Υπήρχαν και κάποιοι άλλοι σε όλη τη γη που θεωρούνταν κατώτεροι και σε βάρος τους εξασφάλιζαν αυτούς τους όρους της ευζωίας οι Ευρωπαίοι; Κι εμείς, δεν γινόμασταν συνένοχοι;
Κάπως έτσι, ξεκινήσαμε να σκαλίζουμε τι υπάρχει πίσω από την ευημερία, την ελευθερία και τη δημοκρατία. Κι έτσι φτάσαμε να ανακαλύψουμε ποιοι δεινοπαθούσαν και χρεώνονταν τη δική μας άνεση και αφθονία. Ποιους εκμεταλλευόμασταν και ποιους καταδικάζαμε σε ατελείωτη φτώχεια και δυστυχία προκειμένου να ζούμε εμείς καλύτερα κι αυτοί χειρότερα. Και πώς όλα αυτά τα φοβερά σπρώχνονταν κάτω από το ευρωπαϊκό χαλί έτσι ώστε να φαίνεται μόνο το εντυπωσιακό αποτέλεσμα που απολαμβάνουν οι Ευρωπαίοι και να συγκαλύπτεται το διαρκές έγκλημα που αντισταθμιστικά συντελείται σε βάρος της υπόλοιπης ανθρωπότητας καταδικάζοντάς την σε μόνιμη υστέρηση και στασιμότητα.
Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα η μεταπολεμική Βρετανία. Ένα μικρό νησί 50 εκατομμυρίων κατοίκων έλεγχε βίαια και λεηλατούσε ασύστολα ένα πληθυσμό 700 εκατομμυρίων ανθρώπων! Να, λοιπόν, που οφειλόταν ο πλούτος και το πρεστίζ της ναυαρχίδας του καπιταλισμού!
Φυλετικός καπιταλισμός
Τα στοιχεία και αποσπάσματα στο παρόν άρθρο προέρχονται από το βιβλίο της Caroline Elkins «The Legacy of Violence – Μια ιστορία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας» (875 σελίδες, εκδ. BH – Penguin Random House, Λονδίνο 2022). Η συγγραφέας είναι καθηγήτρια Ιστορίας και Αφρικανικών και Αφρικανικών-Αμερικανικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ. Για το πρώτο της βιβλίο «Britain’s Gulag: Το κτηνώδες τέλος της Αυτοκρατορίας στην Κένυα» κέρδισε το Βραβείο Πούλιτζερ. Η έρευνα της ήταν το θέμα του επίσης βραβευμένου ντοκιμαντέρ του BBC «Κένυα: Λευκός Τρόμος». Η Elkins συμμετείχε ως ειδικός μάρτυρας στη δίκη θυμάτων εναντίον του βρετανικού κράτους. Μάλιστα, η δίκη έγινε η αιτία να έρθουν με δικαστική εντολή στην επιφάνεια 300 κούτες και 8.800 φάκελοι με απόρρητα ντοκουμέντα των βρετανικών αρχών και μυστικών υπηρεσιών τα οποία ρεζίλεψαν όλους τους ακαδημαϊκούς επικριτές της Elkins που την κατηγόρησαν ότι έκανε προπαγάνδα υπέρ των Μάου-Μάου! Τα πλούσια αρχεία του Hanslope Park από 37 βρετανικές αποικίες, εμπλούτισαν το καινούργιο βιβλίο της Elkins που εκτείνεται σε ένα ευρύτερο πεδίο δράσης της αιμοσταγούς βρετανικής αυτοκρατορίας. Η συστηματική εξαφάνιση εκατοντάδων χιλιάδων ντοκουμέντων από τις βρετανικές αρχές στους τόπους διάπραξης των εγκλημάτων και στο κέντρο λήψης των αποφάσεων στο Λονδίνο υπογραμμίζονται με κάθε ευκαιρία από τη συγγραφέα που αναφέρεται και στο νόμο Official Secrets Act που απαγόρευε και ποινικοποιούσε τη δημοσιοποίηση κάθε είδους στοιχείων που ενοχοποιούν το στέμμα.
Επίσης, η έρευνα απέδειξε ότι οι βρετανικές κυβερνήσεις γνώριζαν τα πάντα και πίεζαν για την εφαρμογή των πιο φασιστικών μεθόδων. Ο «φυλετικός καπιταλισμός» ήταν νόμιμος και επιθυμητός. Και καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν διαμαρτυρόταν για την καταφανή παραβίαση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και της Σύμβασης της Γενεύης ή τη σιωπηρή ανοχή της Αγγλικανικής Εκκλησίας και του Ερυθρού Σταυρού στα φρικιαστικά εγκλήματα επί τόσα χρόνια. Μόνο κάποιοι μεμονωμένοι ιεραπόστολοι και γραφειοκράτες ανέφεραν υπηρεσιακά όσα τερατώδη υπέπιπταν στην αντίληψή τους, χωρίς, όμως, να εισακούονται.
Μάου-Μάου
Θυμάμαι, από τα εφηβικά χρόνια, που η λέξη Μάου-Μάου ήταν συνώνυμη της αγριότητας, των τεράτων, διαβόλων, ανθρωποφάγων, μακελάρηδων, εν γένει των πρωτόγονων υπανθρώπων, των ανεπίδεκτων μάθησης και εκπολιτισμού, από τους οποίους κινδύνευε ο ευγενής Ευρωπαίος φιλάνθρωπος άποικος. Ήταν λέξη που έπαιζε πολύ στις γελοιογραφίες, στις επιθεωρήσεις και στις παρέες όταν ήθελαν να χαρακτηρίσουν κάποιον ως άγριο ή αλλόκοτο και γραφικό. Η αγγλική προπαγάνδα δούλευε μεθοδικά. Όποιον ήθελε τον βάφτιζε ελέφαντα και οι ανυποψίαστοι τσιμπούσαν εύκολα. Οι Αφρικάνοι είχαν υπερμεγέθη γεννητικά μόρια που απειλούσαν τις λευκές χριστιανές και προσφέρονταν για λοιδορία. Το «Παπα-ουμ-Μάου-Μάου» που τραγουδούσαν το 1962 οι Rivingtones είχε πλάκα! Ποιος να φανταζόταν την εποχή που οι Μπιτλς σκόρπιζαν άπλετη ευωχία με το Love me do ότι οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι άλλοι λευκοί επιβήτορες συνέχιζαν να βασανίζουν και να κόβουν κομματάκια τους Αφρικάνους επειδή δεν τους κάθονταν για σκλάβοι! Η Αγγλία της Κάρναμπι Στριτ, η Γαλλία της νουβέλ βαγκ και η Αμερική της Κόκα Κόλα απείχαν πολύ από την Αφρική των Μάου-Μάου! Στη Δύση, από τον Πρώτο στον Τρίτο Κόσμο, από τους ανώτερους στους κατώτερους, μεσολαβούσε το απόλυτο χάος που δικαιολογούσε τα πάντα!
Όμως, για το τι πραγματικά συνέβη με τον «εκπολιτισμό των αγρίων» το παράδειγμα της Κένυας είναι συγκλονιστικό.
Πορτογάλοι, Άραβες και Γερμανοί προηγήθηκαν, από τον 15ο αιώνα. Οι Άγγλοι κατείχαν την Κένυα από το 1888 και είχαν καταπνίξει κάθε αντίδραση των ιθαγενών για να τους πάρουν εκατομμύρια στρέμματα καλλιεργήσιμης γης και να τους κάνουν σκλάβους στα ορυχεία και τις φυτείες. Όμως, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν πολλοί λαοί στις αποικίες πίστεψαν ότι δικαιούνται ένα μερίδιο αυτοδιάθεσης, οι Κενυάτες ξεσηκώθηκαν ξανά ζητώντας ελευθερία και τη γη που είχαν αρπάξει οι λευκοί έποικοι. Το 1952, οι Βρετανοί κήρυξαν την Κένυα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης κι αμέσως κατασκεύασαν 100 στρατόπεδα συγκέντρωσης, δημιουργώντας παράλληλα 804 περίκλειστα χωριά με 230.000 καλύβες, στα οποία εγκλώβισαν 1.040.899 Κενυάτες. Η πείνα και ο τύφος θέριζαν. Villagization, λεγόταν το σύστημα.
Σχεδόν όλα τα μέλη της φυλής Κικούγιου μπήκαν στο «πρόγραμμα»! Αυτοί ήταν οι «Μάου-Μάου», οι πιο απείθαρχοι. Οι «Μάου-Μάου» δεν ήταν κάποια άγρια φυλή, όπως προβαλλόταν στη Δύση. Ήταν ένα κίνημα, του οποίου τα μέλη δένονταν με ένα ισχυρό όρκο να αγωνιστούν για «Γη και Ελευθερία». Το 90% των Κικούγιου είχαν ορκιστεί να μην δουλεύουν για τους Βρετανούς σαν σκλάβοι. Και να διώξουν τους λευκούς που τους εκμεταλλεύονταν και ενίσχυαν τα ταμεία της Βρετανίας και τις περιουσίες 29.000 Βρετανών εποίκων που ήταν αφεντικά και επιστάτες των «μαύρων».
Σε κλουβιά
Οι Άγγλοι έστησαν μια τεράστια μηχανή για να συνθλίψουν την αντίσταση των Κενυατών. Είχαν δοκιμάσει διάφορες μεθόδους στην Ινδία, τη Μαλαισία, την Ελλάδα, την Παλαιστίνη και αλλού, τις οποίες προσάρμοσαν στην Κένυα με έμπειρο προσωπικό από τις άλλες αποικίες για να γίνει πιο αποτελεσματική η καταστολή.
Ανάμεσα στα μέτρα που εφάρμοσαν ήταν: απαγορεύσεις κυκλοφορίας, συλλογικές τιμωρίες, πρόστιμα, έλεγχος ατόμων και συνόλων, κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων και γης, λογοκρισία και απαγόρευση εντύπων, διάλυση όλων των αφρικανικών πολιτικών οργανώσεων, έλεγχος και διάθεση εργασίας, αναστολή δικαστικής προστασίας, απεριόριστη κράτηση χωρίς δίκη και νομιμοποίηση όλων των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ως και τα πιο απάνθρωπα: βασανιστήρια με ακρωτηριασμούς, βιασμούς, στέρηση τροφής και αργό θάνατο.
Οι εμπρησμοί σπιτιών και ολόκληρων χωριών για γνώση και συμμόρφωση ήταν συνηθισμένη τακτική. Και η εντολή στους στρατιώτες, τους αστυνομικούς και τους «εθελοντές» ήταν «Shoot-to-kill!».
Όταν 20.000 ιθαγενείς κατέφυγαν με ακόντια και τόξα σε δασώδεις και ορεινές περιοχές για να γλιτώσουν από τις σφαγές και τους εξανδραποδισμούς, η βρετανική πολεμική αεροπορία RAF τους βομβάρδισε, έκαψε τα δάση και τους καταδίκασε να πεθάνουν από την πείνα.
Οι Βρετανοί διασκόρπιζαν στην αχανή χώρα τα μέλη των φυλών και των οικογενειών για να θρυμματίσουν την κοινωνική συνοχή και υπέθαλπαν τον εμφύλιο πόλεμο στρατολογώντας φτωχούς ντόπιους με εξαγορά ή τρομοκρατία. Ειδικοί στο «διαίρει και βασίλευε», χρησιμοποιούσαν ένα ευρύ δίκτυο δοσιλόγων με κουκουλοφόρους που πρόδιδαν τους συμπατριώτες τους και χωροφύλακες τους οποίους αντάμειβαν με κτήματα των αντιφρονούντων.
Σε μία επιχείρηση, το 1953, οι βρετανικές δυνάμεις συνέλαβαν μαζικά 100.000 άτομα! Και το 1954, 25.000 στρατιώτες περικύκλωσαν το Ναϊρόμπι και μεταφέρανε 20.000 ύποπτους στα στρατόπεδα με κλουβιά!
Αναμόρφωση
Ταυτόχρονα, εξόντωναν όλους τους ηγέτες με βασανιστήρια και κρεμάλες. Ο Dedan Kimathi που απαγχονίστηκε το 1956 ήταν ένας από τους 1.090 αγωνιστές που οδηγήθηκαν στην αγχόνη. Μ’ αυτό τον τρόπο, οι Βρετανοί αποστερούσαν το λαό από κάθε αξιόλογη προσωπικότητα που θα μπορούσε να αναλάβει τη διοίκηση μιας χώρας ανεξάρτητης. Κι αυτό φάνηκε από το 1964 που έγινε η «Δημοκρατία της Κένυας».
Οι βρετανικές πρακτικές ξεπερνούσαν και τις πιο ακραίες ναζιστικές!
Οι Κενυάτες χωρίστηκαν σε κατηγορίες, υποχρεωμένοι να έχουν ένα ατομικό «πάσο» με τα δακτυλικά τους αποτυπώματα, την εθνότητα στην οποία ανήκαν, την υπογραφή του εργοδότη τους και τα ονόματα όλων των προηγούμενων εργοδοτών.
Οι χιλιάδες κρατούμενοι είχαν έναν αριθμό. Δούλευαν στα ορυχεία και τις φυτείες του καφέ και του τσαγιού ή άνοιγαν με πρωτόγονα εργαλεία τεράστια κανάλια. Όσοι άντεχαν στα βασανιστήρια, υποχρεώνονταν να σκάβουν με τα χέρια! Αλλά οι Άγγλοι δεν αρκούνταν στην απλήρωτη εργασία. Απαιτούσαν πλήρη υποταγή, δεδηλωμένη. Όσοι αρνούνταν υποβάλλονταν σε τρομακτικά βασανιστήρια.
Το σύστημα λεγόταν «αγωγός» (pipeline). Είχε εφαρμοστεί στη Μαλαισία. Οι ύποπτοι χωρίζονταν σε τρεις κατηγορίες: οι «λευκοί» στέλνονταν στους ειδικούς καταυλισμούς για τους Κικούγιου. Οι «γκρι» σε στρατόπεδα αναγκαστικής εργασίας. Οι «μαύροι», που αρνούνταν οποιαδήποτε συνεργασία με τους Άγγλους, σε ειδικά στρατόπεδα για τα περαιτέρω. Το 1957 οι «μαύροι», με σίδερα στα πόδια, ήταν 12.000. Επίσης, χιλιάδες Μάου-Μάου ήταν κλεισμένοι σε φυλακές. Χωρίς δικαστικές αποφάσεις, ελέω στρατιωτικού νόμου. Μέχρι 320.000 κρατούμενοι πέρασαν από τον «αγωγό».
Για τις γυναίκες και τα παιδιά υπήρχαν ειδικά στρατόπεδα, τα οποία ήταν πάντα υπερπλήρη.
Υπεράνω αγριότητας
«Λευκοί και Μαύροι πράκτορες της αυτοκρατορίας διέπραξαν φρικιαστικά εγκλήματα για να υπερασπιστούν τη Βρετανική κυριαρχία στην Κένυα. Χρησιμοποίησαν ηλεκτροσόκ και συνδέανε τους ύποπτους με τις μπαταρίες των αυτοκινήτων. Έδεναν τους ύποπτους στους κοτσαδόρους των αυτοκινήτων με αρκετά μακρύ σχοινί και τους έσερναν μέχρι θανάτου. Τους έκαιγαν με αναμμένα τσιγάρα, φλόγες και πυρωμένα κάρβουνα. Έχωναν μπουκάλια (συχνά σπασμένα), κάνες όπλων, μαχαίρια, φίδια, ζωύφια, παλούκια και ζεστά αυγά στους πρωκτούς των αντρών και στα αιδοία των γυναικών. Σύμφωνα με καταθέσεις αξιωματούχων της Αγγλικανικής Εκκλησίας, έσπαγαν κόκκαλα και δόντια∙ έκοβαν δάχτυλα και ευνούχιζαν τους άντρες με ειδικά σχεδιασμένα όργανα ή χτυπώντας τους όρχεις των υπόπτων μέχρι να τους συνθλίψουν. Μερικοί χρησιμοποιούσαν το κιμπόπο, ένα μαστίγιο από ρινόκερο, για τα χτυπήματα∙ άλλοι χρησιμοποιούσαν ρόπαλα, γροθιές και κλομπ. Η «κούραση του κουβά» ήταν μια πρακτική ρουτίνας, καθώς υπήρχαν διάφορα είδη βασανιστηρίων με ανθρώπινα κόπρανα. Οι ύποπτοι Μάου-Μάου και οι κρατούμενοι υποχρεώνονταν να καθαρίζουν τα δοχεία νυκτός με γυμνά χέρια και να τρέχουν επί ώρες γύρω από ένα κατάλυμα κρατώντας ένα ξέχειλο από κόπρανα κουβά πάνω από το κεφάλι τους που χυνόταν περιλούζοντας το άτομο που τον κρατούσε με ούρα και περιττώματα. Κανένας Κικούγιου –άντρας, γυναίκα ή παιδί- δεν ήταν ασφαλής.»
Από τις εκατοντάδες μαρτυρίες που κατέγραψε η συγγραφέας το 1999 στην Κένυα, ένας ανακριτής είπε:
«Στο Κέντρο Ανάκρισης στέλναμε τους χειρότερους συμμορίτες… Ξέραμε ότι η αργή μέθοδος βασανισμού στο Κέντρο ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσαμε να κάνουμε. Το Ειδικό Τμήμα εκεί είχε ένα τρόπο να κάνει ηλεκτροσόκ σε ένα Κικούγιου επί μέρες. Σε μια περίπτωση, πήγα προσωπικά για να παραδώσω ένα συμμορίτη που χρειαζόταν σπέσιαλ μεταχείριση. Παρέμεινα εκεί για μερικές ώρες για να βοηθήσω τα παιδιά να τον μαλακώσουν. Όμως, η κατάσταση κάπως ξέφυγε. Την ώρα που του έκοβα τους όρχεις, δεν είχε αυτιά και το μάτι του, το δεξιό, κρεμόταν έξω από την κόγχη του. Πολύ κακό γιατί πέθανε προτού αποσπάσουμε κάτι χρήσιμο.» «Τεχνική διάλυσης» λεγόταν αυτή η μέθοδος…. «Επιχείρηση Πρόοδος» ονομαζόταν η «αναμόρφωση»…
«Έμπαιναν στα σπίτια μας και μας χτυπούσαν… Οι στρατιώτες βίαζαν τις γυναίκες. Δέκα στρατιώτες θα βίαζαν μια γυναίκα…» (μαρτυρία της Christina Wambui που παρουσιάστηκε στη σειρά ντοκιμαντέρ «Τέλος της αυτοκρατορίας»).
Νόμιμη ανομία
Η βία προϋπήρχε στις αποικίες της Μεγάλης Βρετανίας, αλλά η συνέχισή της μετά τον πόλεμο εμπόδιζε τη Μεγάλη Βρετανία να δεχτεί θετικές επιρροές από το αντιφασιστικό πνεύμα που συνεπήρε τον μεταπολεμικό κόσμο. Τόσο οι Εργατικοί του Άτλι που διαδέχτηκαν το 1945 τον Τσόρτσιλ στην εξουσία, όσο και ο Τσόρτσιλ που επανήλθε στην πρωθυπουργία το 1952, φέρονταν αποφασισμένοι να σταματήσουν με κάθε μέσο την αποσύνθεση της αυτοκρατορίας. «Βαδίζουμε για την Τρίτη Βρετανική Αυτοκρατορία» έλεγε ο υπουργός Αποικιών και Άμυνας Χάρολντ Μακμίλαν! Το 1955, ο Τσόρτσιλ παρέδωσε στον Eden μια αυτοκρατορία που συγκρατιόταν με ασύλληπτη αγριότητα.
Ταυτόχρονα, φρόντιζαν να αμνηστεύουν τους παράγοντες της θηριωδίας. Σε μερικούς, μάλιστα, απονεμήθηκαν τα ανώτερα μετάλλια της αυτοκρατορίας για τις σπουδαίες υπηρεσίες τους!
Ακόμα και οι λεγόμενοι προοδευτικοί διανοούμενοι έβρισκαν δικαιολογίες γι’ αυτό το όργιο βαρβαρότητας. Ο βρετανικός ιμπεριαλισμός ήταν φιλελεύθερος! Και πάρα πολύ απαραίτητος για τη διάσωση της Βρετανίας από τη χρεοκοπία.
Όπως επισημαίνει η συγγραφέας «οι καταχρήσεις εξουσίας και η αποφυγή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ανθρωπιστικών αρχών ήταν εγγύτατα συνδεδεμένες με ένα σετ αμετάβλητων πεποιθήσεων για το ιεραρχικό δικαίωμα της Βρετανίας να κυβερνάει την αυτοκρατορία. Ήταν επίσης ζωτικές για τις μετά τον πόλεμο συνεχιζόμενες προσπάθειες οικονομικής ανάκαμψης της Βρετανίας… Ο Βρετανικός καπιταλισμός ήταν ρητά συνυφασμένος με την αυτοκρατορία και την εθνική ταυτότητα. Οι οικονομικές του σχέσεις δεν βασίζονταν ποτέ στο ελεύθερο εμπόριο με ισότιμους συνεργάτες. Αυτή η άνιση και καταναγκαστική γραμμή που διαπερνάει τον φιλελεύθερο ιμπεριαλισμό της Βρετανίας άντεξε ακόμα και μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο… Ήταν λογικό να πιστεύουν ότι η αυτοκρατορική αναζωογόνηση ήταν αποδοτική, αλλά οι ογκώδεις στρατιωτικές δαπάνες που προκύπτανε για τη συντήρηση της αυτοκρατορίας (8% του ΑΕΠ) στράγγιζαν την μεταπολεμική ανόρθωση… και δεν μπορούσαν να τις κόψουν χωρίς να διακινδυνεύσουν τις πολιτικές στις οποίες στηριζόταν η ανάκαμψη. Οι οικονομικές πολιτικές της Βρετανίας στηρίζονταν σε ακριβά καταναγκαστικά μέτρα…»
Διαχρονικά, «η οικονομία της Βρετανίας περιπλέχτηκε με τη νέα θρησκεία του έθνους, τον ιμπεριαλιστικό εθνικισμό».
Σχεδόν 50 χρόνια αργότερα, ο Μοντγκόμερι, ως επικεφαλής του αυτοκρατορικού προσωπικού, διακήρυξε ότι η μεταπολεμική αυτοκρατορία ήταν κρίσιμη «για να μπορέσει η Μεγάλη Βρετανία να διατηρήσει το επίπεδο ζωής της και για να επιβιώσει». Κι αυτή δεν ήταν άποψη μόνο των συντηρητικών. Ο Έρνεστ Μπέβιν του Εργατικού Κόμματος, , συνδικαλιστής και υπουργός, είχε πει ότι «η αυτοκρατορία ευρέως θεωρείται ότι αποτελεί όρο για τη βελτίωση, ή ακόμα και τη διατήρηση, του επιπέδου ζωής του βρετανικού λαού». Κομψά, γιατί ο συντηρητικός Alfred Milner το είχε εκφράσει πιο ωμά: «για να το διασφαλίσουμε είναι απαραίτητο να θυσιάζουμε τους νέγρους»!
Η Αυτού Εξοχότης ο Κυβερνήτης της Κένυας Η.Ε. Baring και ο στρατηγός George Erskin, προσωπικός φίλος του Τσόρτσιλ, εμπειρότατος από τη δράση του στον Β΄ΠΠ, αλλά και στην Ινδία και την Αίγυπτο, είχαν την άνευ όρων και περιορισμών υποστήριξη όλου του πολιτικού συστήματος. Το υπουργείο Πολέμου της Βρετανίας είχε δώσει το ελευθέρας, «νομιμοποιώντας την ανομία», να χρησιμοποιούν κάθε πρόσφορο μέσο, ένα «δρακόντιο σύστημα βίας», για την πλήρη καθυπόταξη των «μαύρων».
Νοσταλγοί
Το 1937, ο συγγραφέας του «1984» Τζορτζ Όργουελ, αναφερόμενος στους Εργατικούς, έγραφε στο The road to Wigan Pier:
«Προκειμένου η Αγγλία να ζει με σχετική άνεση, 100 εκατομμύρια Ινδοί πρέπει να ζουν στο όριο της λιμοκτονίας – μια διαβολική κατάσταση… Το εναλλακτικό είναι να πετάξεις την Αυτοκρατορία στη θάλασσα και να μειώσεις την Αγγλία σε ένα κρύο και ασήμαντο μικρό νησί στο οποίο θα πρέπει όλοι να δουλεύουμε πολύ σκληρά και να ζούμε κυρίως με ρέγκες και πατάτες. Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε ο κάθε αριστερός. Και παρ’ όλ’ αυτά ο αριστερός συνεχίζει να αισθάνεται ότι δεν έχει καμιά ηθική ευθύνη για τον ιμπεριαλισμό. Είναι εντελώς έτοιμος να δεχτεί τα προϊόντα της Αυτοκρατορίας και να σώσει την ψυχή του χλευάζοντας τους ανθρώπους που κρατάνε τη συνοχή της Αυτοκρατορίας.»
Οι Βρετανοί δεν υφάρπαζαν μόνο την αγροτική παραγωγή και τις πρώτες ύλες που διέθεταν οι αποικίες. Εγκλώβιζαν οικονομικά τις αποικίες με τη λίρα, με τρόπο που υπηρετούσε το βρετανικό θησαυροφυλάκιο. Οι Βρετανοί αφού κατέκτησαν τη Νότια Αφρική και έβαλαν χέρι στο χρυσό της χρησιμοποιώντας κι εκεί τους μαύρους σαν σκλάβους, εξήγαγαν τα προϊόντα που παρήγαγαν όλες οι χώρες, όπως η Κένυα, η Ζάμπια και η Γκάνα, και με τα δολάρια που εισέπρατταν εξοφλούσαν το χρέος που είχαν από τον πόλεμο προς τις ΗΠΑ. Τα έσοδα από τις αποικίες ενίσχυαν τον προβληματικό προϋπολογισμό της Βρετανίας. Ο εκπολιτισμός των αγρίων ήταν το πιο πρόσφορο άλλοθι για τη βαναυσότητα και τη λεηλασία. Κι αυτή η αντίληψη διαπνέει μέχρι σήμερα την βρετανική άρχουσα τάξη στη φιλοπόλεμη πολιτική της και διακατέχει μεγάλο τμήμα του βρετανικού λαού που νοσταλγεί την αυτοκρατορία. Την κατά Μπόρις Τζόνσον Empire 2.0!
