Μεγαλομανία ή ξέσπασμα;
Φέρθηκε βλακωδώς ο Σ. ΜακΚρίσταλ, πρώην επικεφαλής των αμερικανικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν και νυν συνταξιούχος, δηλώνοντας ότι η πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ είναι ανίκανη – ή μήπως ήταν μια εκδήλωση μεγαλομανίας; Ή μήπως μια έκρηξη που υποδηλώνει κάποιο πολύ σοβαρότερο, υποκείμενο πρόβλημα στο χειρισμό του πολέμου του Αφγανιστάν;
Ο ΜακΚρίσταλ στάλθηκε στο Αφγανιστάν με μια προίκα 30.000 επιπλέον στρατιωτών και την εντολή απόσυρσης μέσα στο 2011. Τα αποτελέσματα στα πεδία των μαχών ήταν πενιχρά και ο πόλεμος στο Αφγανιστάν ξεπέρασε, φέτος, από την άποψη του χρόνου διεξαγωγής του, τον πόλεμο στο Βιετνάμ, καταγράφοντας το ρεκόρ του πιο μακρόχρονου πολέμου των ΗΠΑ. «Πυροβολούμε εκπληκτικό αριθμό ανθρώπων και σκοτώνουμε πολλούς οι οποίοι, απ’ όσο γνωρίζω, δεν αποτελούν απειλή για τις ένοπλες δυνάμεις», δήλωσε, εκτός των άλλων, ο ΜακΚρίσταλ. Η αποτυχία τής εκστρατείας κατά των ανταρτών και προστασίας των χωριών και των κατοίκων τους είναι φανερή, γι’ αυτό μάλλον επιστρατεύτηκαν τα υποτιθέμενα νεοανακαλυφθέντα κοιτάσματα ορυκτών που θα μπορούσαν να δώσουν κάποιο «νόημα» στον πόλεμο και να δελεάσουν το Κογκρέσο ν’ ανοίξει κι άλλο το πουγκί, για μια πολεμική εκστρατεία που προβλέπεται εξαιρετικά μακροχρόνια και με μεγάλο κόστος σε ανθρώπινες ζωές και πόρους.
Το θέμα της απόλυσης του ΜακΚρίσταλ και του διορισμού του Πετρέους, που ήταν το πρόσωπο-κλειδί στο Ιράκ και κατόρθωσε να «διευθετήσει», κάπως, την κατάσταση με τη ροή άφθονων δολαρίων προς τους ηγέτες των σουνιτών, μερίδα του διεθνούς Τύπου το είδε, απλώς, ως μια «επίδειξη σοβαρής αντιμετώπισης» προς αποκατάσταση του προσώπου του προέδρου και του πολιτικού του επιτελείου. Ωστόσο, το υποκείμενο πρόβλημα το οποίο δεν καλύπτεται με κινήσεις δημοσίων σχέσεων είναι ότι πρόκειται για έναν πόλεμο που όλοι παραδέχονται ότι δεν θα κερδηθεί στα πεδία των μαχών, όπως είχε εξάλλου δηλώσει ο διοικητής των βρετανικών δυνάμεων Μ. Κάρλτον-Σμιθ το 2008, και συνεχώς ανοίγει νέα μέτωπα, όπως στο Πακιστάν, τού οποίου έχουν αποσυντεθεί, πλήρως, οι γειτονικές με το Αφγανιστάν περιοχές.
Ο πόλεμος είναι η «μητέρα» των επιχειρήσεων, του τζίρου των πολεμικών εταιριών, των επικερδέστατων εργολαβιών και αυτό αποτελεί τη βάση της συναίνεσης σε μια κοινωνία στην οποία ελίτ και Μίντια ταΐζονται από τις πολεμικές δαπάνες, αγνοώντας τους σάκους με τις σορούς των στρατιωτών –πολλοί εκ των οποίων είναι λαθρομετανάστες Λατίνοι που πληρώνουν ακριβά το χαρτί της πολιτογράφησής τους ως Αμερικανών πολιτών, για μια θέση στο στρατιωτικό νεκροταφείο.
Οι μπίζνες και ο πόλεμος συνυφαίνονται με την πολιτική και ο Πετρέους, που προαλείφεται για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών στις επόμενες προεδρικές εκλογές, ελπίζει πως ίσως χρηματίσει τους Αφγανούς πολέμαρχους, ένθεν και ένθεν των πολεμικών γραμμών, πριν από το 2012.
Οι Αμερικανικοί, όμως, μπορεί να αγαπούν τους ήρωες στρατιωτικούς, αλλά εκλέγουν φυγόστρατους, όπως δείχνει το παράδειγμα των Ρέιγκαν, Κλίντον και Μπους…
Το θέμα της απόλυσης του ΜακΚρίσταλ και του διορισμού του Πετρέους, που ήταν το πρόσωπο-κλειδί στο Ιράκ και κατόρθωσε να «διευθετήσει», κάπως, την κατάσταση με τη ροή άφθονων δολαρίων προς τους ηγέτες των σουνιτών, μερίδα του διεθνούς Τύπου το είδε, απλώς, ως μια «επίδειξη σοβαρής αντιμετώπισης» προς αποκατάσταση του προσώπου του προέδρου και του πολιτικού του επιτελείου. Ωστόσο, το υποκείμενο πρόβλημα το οποίο δεν καλύπτεται με κινήσεις δημοσίων σχέσεων είναι ότι πρόκειται για έναν πόλεμο που όλοι παραδέχονται ότι δεν θα κερδηθεί στα πεδία των μαχών, όπως είχε εξάλλου δηλώσει ο διοικητής των βρετανικών δυνάμεων Μ. Κάρλτον-Σμιθ το 2008, και συνεχώς ανοίγει νέα μέτωπα, όπως στο Πακιστάν, τού οποίου έχουν αποσυντεθεί, πλήρως, οι γειτονικές με το Αφγανιστάν περιοχές.
Ο πόλεμος είναι η «μητέρα» των επιχειρήσεων, του τζίρου των πολεμικών εταιριών, των επικερδέστατων εργολαβιών και αυτό αποτελεί τη βάση της συναίνεσης σε μια κοινωνία στην οποία ελίτ και Μίντια ταΐζονται από τις πολεμικές δαπάνες, αγνοώντας τους σάκους με τις σορούς των στρατιωτών –πολλοί εκ των οποίων είναι λαθρομετανάστες Λατίνοι που πληρώνουν ακριβά το χαρτί της πολιτογράφησής τους ως Αμερικανών πολιτών, για μια θέση στο στρατιωτικό νεκροταφείο.
Οι μπίζνες και ο πόλεμος συνυφαίνονται με την πολιτική και ο Πετρέους, που προαλείφεται για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών στις επόμενες προεδρικές εκλογές, ελπίζει πως ίσως χρηματίσει τους Αφγανούς πολέμαρχους, ένθεν και ένθεν των πολεμικών γραμμών, πριν από το 2012.
Οι Αμερικανικοί, όμως, μπορεί να αγαπούν τους ήρωες στρατιωτικούς, αλλά εκλέγουν φυγόστρατους, όπως δείχνει το παράδειγμα των Ρέιγκαν, Κλίντον και Μπους…
Σχόλια
