Με αλχημείες προσπαθεί η ΕΛΣΤΑΤ να εξωραΐσει την εικόνα καταστροφής
του Ζαχαρία Ρουστάνη
Εκατοντάδες αιτήσεις υποβλήθηκαν αυτές τις μέρες στα κέντρα υποδοχής και αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων, στο πλαίσιο της «αρωγής ατόμων και οικογενειών που αντιμετωπίζουν προβλήματα λόγω της οικονομικής κρίσης», για ελάχιστες θέσεις ωφελουμένων, οι οποίοι θα αποκτήσουν μια κάρτα και θα μπορούν να παίρνουν κάθε βδομάδα τα αναγκαία τρόφιμα από το κοινωνικό παντοπωλείο του δήμου. Πέρυσι, σε λίγες μέρες που διήρκεσε η εγγραφή και χωρίς την παραμικρή εκστρατεία ενημέρωσης των ενδιαφερομένων, υποβλήθηκαν 1.700 αιτήσεις για 200 θέσεις.
Κατώφλι-μπαλαντέρ…
Η φτώχεια στην Ελλάδα, ωστόσο, έχει να αντιμετωπίσει τα τελευταία χρόνια έναν απρόβλεπτο και αδίστακτο «εξολοθρευτή», που δεν της επιτρέπει να… σηκώσει κεφάλι: την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ), η οποία κάνει ό,τι μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους για να τη λιγοστέψει. Πριν από λίγες μέρες, χαμήλωσε το εισοδηματικό όριο κάτω από το οποίο θα μπορεί να θεωρηθεί κάποιος φτωχός, από 5.033 που ήταν πέρυσι, στα 4.600 ευρώ, χωρίς φυσικά να λογαριάσει το κόστος ζωής και τις τιμές των βασικών αγαθών. Μια πρόχειρη ματιά των στατιστικών αυτών μαγειρεμάτων, δείχνει ότι από το 2001 έως το 2010 προσπαθούσε να εμφανίσει αυξανόμενο πραγματικό αριθμό φτωχών ανεβάζοντας κλιμακωτά από χρόνο σε χρόνο το «κατώφλι της» και συμπεριλαμβάνοντας όλο και περισσότερους πολίτες, για να συμβάλει προφανώς για άλλη μια φορά η ΕΛΣΤΑΤ, βάζοντας ένα ακόμα λιθαράκι της στο στόρι της «ελληνικής κρίσης». Το 2004 το κατώφλι της φτώχειας ήταν 5.300 ευρώ και τη χρονιά υπογραφής του 1oυ Μνημονίου είχε φτάσει τα 7.178 ευρώ. Στη συνέχεια, έκανε μια βουτιά το 2012 στα 5.832 και το 2013 στα 5.184 ευρώ, ώστε να μην μπορέσουν ποτέ να σκοντάψουν σε πραγματικούς αριθμούς τα success stories των μνημονιακών κυβερνήσεων. Έτσι η ραγδαία αύξηση της φτώχειας, που προβλημάτισε τη διεθνή κοινή γνώμη, μεταξύ του 2010 και του 2013, από 2.204.800 σε 2.529.000 άτομα, ήταν στην πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερη. Ήταν και οι εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών που βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη στην κατηγορία των «μη φτωχών» 500ευρούχων παρά τις μειώσεις και τα χαράτσια που τους βάρυναν επιπλέον. Ήταν όλοι αυτοί που η πολιτική σκηνή επέλεγε να τους κρατάει σαν σκελετούς κρυμμένους στην ντουλάπα ή σαν κοινωνικά θύματα σπρωγμένα κάτω από το χαλί…
Στις δε περιοδικές εκθέσεις της για τη φτώχεια στην Ελλάδα, αναφερόταν με καθυστέρηση δύο χρόνων σε παλιά ξινά σταφύλια, παραιτούμενη ουσιαστικά από την υποχρέωσή της να καταγράφει και να παρουσιάζει τα στατιστικά δεδομένα τη στιγμή που χρειάζονται, για την άμεση αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης στο σύνολό της και όχι στο τμήμα και στις διαστάσεις που όριζαν κάποιες μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Αμίμητη είναι μια χαρακτηριστική επισήμανση της ΕΛΣΤΑΤ, ότι «οι πληθυσμιακές ομάδες που κατά τεκμήριο είναι φτωχές, όπως άστεγοι, άτομα σε ιδρύματα, παράνομοι οικονομικοί μετανάστες, Ρομά κ.λπ., δεν περιλαμβάνονται στην έρευνα»!
Στην πραγματικότητα, η ΕΛΣΤΑΤ, με τις πρακτικές αυτές δεν συμβάλλει στην καταπολέμηση της φτώχειας, αλλά στην καταπολέμηση των φτωχών. Γιατί υπάρχουν βεβαίως κάποιοι που αγωνιούν περιμένοντας τα ψίχουλα του νόμου για την ανθρωπιστική κρίση και τις κάρτες σίτισης, που συχνά αργούν, ή εκείνοι που περιμένουν τα δέματα της Αρχιεπισκοπής όταν και εάν θυμάται να τα αποστείλει στους επίσημα δικαιούχους, όμως υπάρχουν και οι εκατομμύρια ανεπίσημα δικαιούχοι, τους οποίους δεν θέλει να μπει ούτε καν στον κόπο να καταμετρήσει κανείς.
